Πρωί περίπου 9 η ώρα. Ανέβαινα τη ναυάρχου Παπανικολή με κατεύθυνση το Βουναράκι.
Ήμουν με το μηχανάκι μου και στο τιμόνι είχα κρεμάσει μια πλαστική σακκούλα με πέντε κιλά πατάτες που είχα αγοράσει. Η σακκούλα ήταν πλαστική, από τις βιοδιασπώμενες, άρα ελάχιστα ανθεκτική.
Είχα υποτιμήσει τον κίνδυνο και ξαφνικά απ τα τραντάγματα, η σακκούλα διαλύθηκε και πέντε κιλά πατάτες διασκορπίστηκαν μέσα στον δρόμο.
Ήθελα να είμαι μάγος να τις εξαφανίσω ή να εξαφανιστώ.
Όμως η πραγματικότητα ήταν ότι έπρεπε να τις μαζέψω μέσα απ το δρόμο έχοντας μόνο μια κομματιασμένη σακκούλα.
Εν τω μεταξύ ένα αυτοκίνητο με μια νόστιμη νεαρή κοπέλα περίμενε υπομονετικά το μάζεμα της πατάτας, κάνοντας την αμηχανία μου ακόμα μεγαλύτερη. Μία μία μαζεύτηκαν οι πατάτες χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση μέσα απ τα αυτοκίνητο, χωρίς την παραμικρή δυσφορία. Όταν έβαλα όλη τη σοδειά στην άκρη πάνω σ ενα πεζούλι, το αυτοκίνητο ξεκίνησε αφού της έγνεψα ένα ευχαριστώ.
Όπως σκεφτόμουν, πως μπορώ να μεταφέρω όλες τις πατάτες με το υπόλειμμα σακούλας, χωρίς να αντιληφθώ από που, ξεπρόβαλε, ένας νέος άνδρας, και μου έδωσε μια άδεια σακκούλα δική του. Ήταν ο από μηχανής θεός μου. Τον ευχαρίστησα επίσης.
Σκέφτομαι και η κοπέλα και ο άνδρας δεν έκαναν τίποτα σπουδαίο. Έκαναν το ελάχιστο, το αυτονόητο. Όμως αυτό το ελάχιστο και το αυτονόητο δεν είναι και τόσο δεδομένο. Χάνουμε κάποιες φορές το μυαλό μας. Μας είναι ευκολότερο να μισούμε από το να συνυπάρχουμε. Να βάζουμε σύνορα αντί να προσπαθούμε να καταλάβουμε. Να φανταστούμε τον εαυτό μας στην θέση των άλλων και τους άλλους στην θέση του εαυτού μας. Να ανεχόμαστε. Να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, ακόμα και να συνειδητοποιήσουμε τη γελοιότητα μιας δύσκολης στιγμής.
Την επόμενη φορά μόνο πάνινη σακούλα. Και μάλιστα καλοραμμένη!
Υπογραφή: Α ν τ ί λ ο γ ο ς
