Του Άρη Κοσμίδη
Επειδή κουράστηκα όλο και συχνότερα σε παράξενα αεροπορικά ατυχήματα να διαβάζω παράξενες εξηγήσεις από κάθε είδους ειδήμονες αποφάσισα να σας εμπιστευτώ τη γνώμη μου. Πολλά από τα τελευταία ατυχήματα κατά την κρίση μου έχουν έμμεσα κοινές αιτίες.
Πρώτα θα ήθελα να αναλογιστείτε πως είναι δυνατό με 30€ να αγοράζετε ένα εισιτήριο για να πετάξετε από την Αθήνα στο Λονδίνο.
Τι μπορεί να καλύψουν αυτά τα 30€?
Όταν ήμουν μικρός το επάγγελμα του πιλότου ήταν ένα από τα πλέον περιζήτητα. Οι μισθοί των πιλότων ήταν απίστευτοι και το βιοτικό τους επίπεδο αξιοζήλευτο.
Μετά την εμφάνιση των εταιριών Low cost όλα αυτά χάθηκαν.
Οι εταιρίες αυτές επηρέασαν και τις υπόλοιπες με αποτέλεσμα οι πιλότοι σε όλο τον πλανήτη να τρέχουν και να μη φτάνουν.
Το επάγγελμα δεν είναι πλέον τόσο περιζήτητο και τα standards μειώθηκαν.
Ο εμπειρότατος Κυβερνήτης της GW είχε 6000 ώρες πτήσεων, αλλά εγώ με 6500 ώρες δεν μπόρεσα να γίνω Κυβερνήτης. Όταν είχα την εμπειρία του καμικάζι συγκυβερνήτη συνέχισα να πετώ για μια δεκαετία μέχρι να μπω στο Αirbus με 5500 ώρες (αυτός με 500 ώρες!!!).
Προτίμησα να παραιτηθώ από τις αεροπορικές μου δραστηριότητες διότι σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία στη χώρα μας το επάγγελμα αυτό κατάντησε ένα ακριβό hobby.
Όλοι οι συνάδελφοι μου έγιναν μετανάστες και ζουν σε χώρες της Ασίας (κοντινές έως πολύ μακρινές).
Αν κρίνω από τα ωράρια εργασίας τους και τις οικογενειακές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν πολύ πιθανό κάποιοι να πάσχουν από βαριές μορφές κατάθλιψης.
Η εικόνα του πιλότου που αφήνει το πιλοτήριο για να πάει για κατούρημα είναι μια κατάσταση που έχει παίξει πολύ τα τελευταία χρόνια σε ατυχήματα. Δεν είναι το κατούρημα μόνο, έχει και μέλι πίσω, και η μονοτονία μεγάλη από τότε που μας κλείδωσαν μπροστά.
Ε λοιπόν αυτό μου γυρνά τα νεύρα, δε θυμάμαι στις 6500 ώρες να άφησα ποτέ τη θέση μου και νομίζω ότι δεν θα το έκανα ούτε αν πετούσα υπερατλαντικά.
Δεν είναι σωστός επαγγελματισμός!
Έτσι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται μπροστά είναι ανεπαρκείς για τις θέσεις αυτές.
Και αυτό μάλλον θα πρέπει να το δεχθούμε ως σημείο των καιρών μας… After all, you get what you pay for!
