Μια δικαστική απόφαση ήρθε να γεμίσει ένα κενό στην ταυτότητά του: όνομα πατρός. Ανεμίζοντας στο χέρι την απόφαση, ανεμίζει τη χαρά του. Κι όμως, δε ζητά πατέρα ο Ανέστης. Είναι μεγάλος πια. Τα δύσκολα πέρασαν. Άλλωστε, πατέρας με το στανιό δεν γίνεσαι. Το δίκιο ζητά. Το δικό του και της μάνας του.
Κι ήταν βαρύ το κενό τούτο. Όχι πως του’λειψαν τα πατρικά χάδια, μα όταν στο σχολειό ερχόταν η σειρά του να δώσει τ’όνομά του, έτρεμε την ερώτηση: «Του;» «Της Ελένης», απαντούσε. Και όλη η τάξη γέλαγε. Πιο μικρός βούρκωνε. Σα μεγάλωσε, κοίταζε τα παπούτσια του κι από μέσα του έβριζε: «Τον πούστη!». Αυτό το «του» τον στοίχειωνε, μα τον πείσμωνε κιόλας. Αυτό το «του» τον έσπρωξε στο Πανεπιστήμιο.
Η μάνα του Ανέστη, η μάνα του Στρατή, η μάνα της Ρηνιώς, διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Παλιότερα, μουτζουρωμένες (πράξη διαπόμπευσης) πίσω από κλειστές πόρτες ή εκτοπισμένες στην ανωνυμία των μεγάλων πόλεων. Αργότερα, με σκυμμένα κεφάλια μπροστά στα ειρωνικά χαμόγελα, αφήνοντας πίσω τους σούσουρα. «Νόθο», «μπάσταρδο» λέξεις που αμφισβητούσαν τη γνησιότητα της ύπαρξής τους. Λέξεις καρφιά, επιβεβλημένες από μια υποκρίτρια εξουσία, σταύρωναν μάνα και παιδί.
Μα, εκείνες δεν πρόδωσαν τη ζωή. Αυτές οι μάνες οι επαναστάτριες, οι παρεκκλίνουσες, οι στιγματισμένες, με το πείσμα τους έκαναν την προδοσία αγάπη, τη ζωή δώρο, τον αγώνα ανατροφή. Κράτησαν στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους. Κι ας ήταν υγρά τα φιλιά πάνω στα παιδικά κεφάλια. Κι ας ξεχείλιζε το παράπονο.
Έπειτα ο κόσμος άλλαξε. Οι ανύπαντρες μητέρες, δεν περιθωριοποιούνται πια, αρκεί να έχουν τις γονεϊκές «προδιαγραφές».
Η τύχη αντικαταστάθηκε απ’ το σύστημα. Η μητρότητα έγινε επιλογή. Ακόμα και οι αποφάσεις για την ίδια τη ζωή γίνονται με «σύστημα». Η γονεϊκότητα απαιτεί προϋποθέσεις. Κάπως έτσι, τα χαμένα παιδιά των ανέμελων φοιτητών, έγιναν πετραδάκια στους υπονόμους των φοιτητικών πόλεων, περιμένοντας μάταια λίγη θλίψη, λίγη νοσταλγία από τους αποφασισμένους κυνηγούς της ελευθερίας, της χειραφέτησης ή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας.
Καλύτερα; Χειρότερα; Ποιος ξέρει. Ο κόσμος προχωρά κι εμείς τραβολογιόμαστε μαζί του.
Χρόνια πολλά λοιπόν στις μανάδες των πολλαπλών επιλογών και ρόλων.
*H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
