Κι ονειρευόταν ο ποιητής:
«Και να αδελφέ μου, που μάθαμε
να κουβεντιάζουμε
ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα…».
Αμ, δε...
Πολλοί ονειρεύτηκαν να ξεπεράσουμε την Ιστορία, ν’αφήσουμε πίσω ό,τι μας χωρίζει. Να προχωρήσουμε. Μα τα όνειρα δεν κουμαντάρονται. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Κι ας άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις, δεξιά - κέντρο - δεξιά. Κι ας έδωσαν τα χέρια ο Βαφειάδης με τον Τσακαλώτο, κι ας συγκατοίκησαν(;) ο Φλωράκης με τον Μητσοτάκη, κι ας συμμετείχε ο Μ. Θεοδωράκης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, κι ας ονειρευόταν ο Σιδηρόπουλος να τρώμε από το ίδιο καρβέλι, κι ας κάθεται σήμερα ο Τσίπρας δίπλα στον Μπακογιάννη. Πραγματικές γέφυρες δεν χτίστηκαν ποτέ. Η «εθνική συμφιλίωση» δεν είναι παρά ένα άγαλμα σε μια πλατεία, ένα πάρκο στο Γράμμο και κάμποσες φωτογραφίες, ενώ τα πάθη, συνεχίζονται.
Μια ιστορία με διαφορετικές αφηγήσεις, δυό κόσμοι συνεχιστές και δεσμώτες της ταραγμένης τους ζωής. Μας χωρίζουν ακόμη πολλά. Έτσι, που ο δεξιός στην Ελλάδα, απέχει πολύ από τον νεοφιλελεύθερο δυτικοευρωπαίο, καθώς εμφανίζεται ως αμετανόητος συνεχιστής μιάς παράταξης που ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική, που ποτέ δεν ζήτησε συγνώμη, όπως όφειλε, για όσα διαδραματίστηκαν στα μετεμφυλιακά χρόνια (κι όχι μόνο). Κατανοητό, αφού μία συγνώμη θα της προκαλούσε κρίση ταυτότητας. Γι αυτόν μια αριστερή κυβέρνηση είναι μιά πέτρα στο στομάχι. Δεν χωνεύεται. «Ανεξέλεγκτη» κι «απροσάρμοστη» ήρθε να διαταράξει μια χρόνια ισορροπία που φαίνεται να ξεβολεύει όλο και περισσότερους.
Έτσι, οι «εντιμότατοι φίλοι» μας στις παρέες, στο δρόμο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για κάποιο λόγο σταμάτησαν να κρατούν τα προσχήματα. Εξαπολύουν μύδρους και λεκτικές επιθέσεις, γίνονται αγενείς, προκλητικοί. Οι συμπεριφορές ακραίες. Η ρετσινιά του κουμουνιστή αναβιώνει. Πολιτικά πάθη. Ταμπέλες: Μελιγαλάς, Κονσερβοκούτι και Σταλίνες απ’ τη μια, χουντικοί και φασίστες απ’ την άλλη, μας γυρίζουν στη δεκαετία του ‘50. Και τότε συνειδητοποιείς ότι οι διαφορές μας δεν βασίζονται μόνο στην ιδεολογία. Βασίζονται κυρίως στην Ιστορία. Σαν να λέμε «έχουμε προηγούμενα». Γιατί, η Ιστορία στην Ελλάδα μπορεί να γράφτηκε και να ξαναγράφτηκε, μα δεν έχει «ελευθερωθεί» ακόμα. Λαθροχειρία, αποσιωπήσεις, ταμπού, και ένα σχολικό εργαλείο ιδεολογικής χειραγώγησης και δημιουργίας εθνικής συνείδησης, που αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξη των «άλλων» ελλήνων: τη θέση των Αριστερών κινημάτων στην Ελλάδα, τη συμβολή τους στη σημερινή πραγματικότητα και στις τέχνες, στα γράμματα, τις μειονότητες που ζουν στην Ελλάδα, ακόμα και τους έλληνες του εξωτερικού είτε είναι απόγονοι πολιτικών προσφύγων, είτε οικονομικοί μετανάστες.
Η ιστορία δεν ξεκολλάει από το πετσί με μια χειραψία. Θέλει χρόνο. Όχι για να σκεπαστεί από τη λήθη, μα για να αποκατασταθεί η μνήμη μακριά από εμπάθειες και φόβους, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες. Βουτηγμένη ακόμα στη λάσπη ως τα ρουθούνια, σήμερα επιταχύνει, δείχνοντας από πού έρχεται το μέλλον και υπενθυμίζοντάς μας ποιός μπορεί να βάλει τάξη στο «χάος της ειρήνης». Κι η ανάγνωσή της δεν είναι απαραίτητα ταξική, αλλά μία πολύ προσωπική και βιωματική υπόθεση.
*H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
(φώτο: Η χειραψία Τσακαλώτου - Βαφειάδη
