Θα συναντηθούμε πάλι εκεί. Στις σκοτεινές αυλές. Κι είναι τώρα στην εποχή τους τούτες οι αυλές. Όσες έχουν απομείνει.
Και χρωστούν πολλά στον Κηλαϊδόνη που μελωδικά έβαλε τη μυρωδιά τους στις καρδιές μας. Στα ολόδικά του «θερινά σινεμά». Και στην ολόδική μας ανάσα από το καθημερινό μακροβούτι.
Εκεί, καθισμένοι, θα συναντήσουμε τις ψευδαισθήσεις μας χωρίς τύψεις και οι «φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες» τις «αυταπάτες» τους, χωρίς κριτική.
Εκεί, στο τρίξιμο του χαλικιού, κι οι γάτες να τρίβονται στα πόδια σου.
Με την ελαφρότητα να γελάμε στα δράματα και τo «σουτ!» της μπροστινής κυρίας που ενοχλήθηκε.
Μ’έναν ποντικό που εμφανίζεται στον αυλότοιχο κι εσύ χάνεις το έργο για να παρακολουθήσεις τη δική του παράσταση, κι όλο με σκουντάς και μου τον δείχνεις.
Με το τρομακτικό «Ιιιι!» κάποιας που είδε ένα πεφταστέρι κι εσύ δεν το πρόλαβες.
Με την παλιά μηχανή που αγκομαχά και «Δώσε φωνή, χασάπη!»
Με την «τσογλαναρία» που απλώνει τα πόδια της στις μπροστινές καρέκλες.
Τον ηλικιωμένο κύριο που σέρνει την καρέκλα του στον διάδρομο για να βλέπει καλύτερα.
Εκείνον που σηκώνεται μπροστά στον προβολέα ρίχνοντας τη σκιά του στο πανί και «Κόψε στύλο!»
Με τις ταινίες που δεν θα ‘θελες να δεις, αλλά πηγαίνεις και χαζολογάς και ξεσκάς.
Με τις εφηβικές αγκαλιές κάθε ηλικίας.
Εκεί στρογγυλοκάθεται κι η «μαρίδα» των παιδικών μας χρόνων. Με σανδάλια, πασατέμπος, πατατάκια «Τσακίρης» κι ένα πλεκτό ζακετάκι για την ψύχρα. Σαν σε σχολειό θερινό, παρακολουθεί τις ταινίες που μας σημάδεψαν.
Εμείς, εσύ, αυτοί. Σ’ενα ταξίδι συλλογικό. Στην ιστορία. Στον έρωτα. Στην παρανομία. Στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Σε δρόμους καινούριους ή αναπαυτικά παλιούς.
«Θα βρεθούμε μέσα. Στις 9.»
*H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
