&n
bsp;Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *
Έλεγε την κρεμάστρα πόρτ-μαντώ, το πορτοφόλι πορτ-φεϊ, τη συννυφάδα της κουσουλού κι άλλα θαυμαστά και περίεργα φερμένα από την Πόλη.
Μοιραία γυναίκα δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε όμορφη ήταν, ούτε μορφωμένη. Δεν είχε στουμπώσει το μυαλό της με Μποβουάρ, δεν προβληματίστηκε ποτέ για το αν «γυναίκα γεννιέσαι ή γίνεσαι», γιατί απλά πίστευε ότι … γεννιέσαι και δεν βίωσε την ελευθερία της «πορτογύρας» καπνίζοντας, παίζοντας χαρτιά ή αλλάζοντας κρεβάτια. Έτσι, ελεύθερη από τα κόμπλεξ του αστικού φεμινισμού, έχοντας λυμένο το πρόβλημα της ταυτότητάς της, ανακάλυψε ότι η ελευθερία της βρίσκεται στη θέση της. Κι απολάμβανε τη θέση της στην οικογένεια, όσο κι αν κουραζόταν.
Ήταν βασίλισσα. Της κουζίνας της. Εκεί μεγαλουργούσε και εισέπραττε την αναγνώριση όλων φτιάχνοντας υπέροχα ντολμαδάκια και νόστιμα τσουρέκια. Μερακλίδικα. Καλαθάκι και με αυγά μέσα.
Μπορεί να μην ήταν από εκείνες τις γυναίκες που αφήνουν το αποτύπωμά τους στους άντρες. Ήξερε όμως να φτιάχνει… «ανθρώπους». Στα χέρια της μεγάλωσαν παιδιά της οικογένειας που ορφάνεψαν ή που οι γονείς τους ξενιτεύτηκαν στα θερμά κλίματα αναζητώντας τον «Μπρούνο Σβάρτς». Για όλους υπήρχε θέση στο σπίτι της και στην καρδιά της κι ας την έσκαγαν με τα καμώματά τους.
Κανακέματα με γλυκόλογα δεν έκανε ποτέ σε κανέναν. Μήτε αγκαλιές και νταχτιρντί. Η αγάπη της ήταν ορθή κοφτή. Κι αν δεν την καταλάβαινες, αλλοίμονο, στην υπαγόρευε με δυο μάτια κάρβουνα που πέταγαν σπίθες διαβολικά. Άλλο τρόπο είχε να κανακεύει η γυναίκα αυτή: με κεφτεδάκια που μοσχοβολούσαν ούζο, με πατάτες τηγανιτές με αυγά, κρεμούλες μαλεμπί κι αυγά κρόκ.
Η «γυναίκα» ξύπναγε μέσα της, όποτε άκουγε τον άντρα της να λέει ιστορίες από τα νεανικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Τότε κατσούφιαζε. Ζήλευε. Έδενε τα χέρια της, έσφιγγε τα χείλη της κι από μέσα της έβραζε. Ποιος ξέρει τι ιστορίες «έκλυτου βίου», έβαζε με το νου της…
Μα όλοι ήξεραν πως κι εκείνη είχε έναν έρωτα, που δεν τον ξεπέρασε ποτέ: την Πόλη.
Τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με της Πόλης τα καλούδια, με τον Γαλατά. Μάταιος ο κόπος, όπου κι αν ταξίδευε. Καμιά παραλία δεν ήταν σαν της Πρίγγιπος.
Έτσι απλά πέρασε από τη ζωή μια γυναίκα από την Πόλη. Χωρίς μπιχλιμπίδια, χωρίς φεμινιστικά μανιφέστα, μεγαλώνοντας ελεύθερα παιδιά και κάνοντας νταλαβέρι με την αγάπη.
Μετά από μένα, δεν θα τη θυμάται κανείς, μα θαρρώ πως η ζωή της άξιζε τον κόπο…
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
