style="text-align: justify;">
Της Γιούλας Ράπτη
Τελευταία, έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να μπει στο facebook. H τηλεόραση είναι κλειστή προ πολλού, τα νέα (που συνήθως είναι κακά) προτιμώ να τα μαθαίνω χωρίς πολλές εικόνες. Δεν έκανα και ποτέ την πολύ γενναία και η όποια κυνικότητα, κτηθείσα εν τω στρατεύματι (της δημοσιογραφίας), δεν είναι μάλλον αρκετή.
Θυμάμαι ότι στο πρώτο τροχαίο δυστύχημα που με έστειλαν, ως νεαρή ρεπόρτερ από εφημερίδα, περίμεναν να “βουτήξω” μια φωτογραφία γαμήλια του γιου από τη χαροκαμένη μάνα. Αυτό συνηθιζόταν τότε, σήμερα μπορεί και να μας φαίνεται σχεδόν νοσταλγικά αθώο - θα 'χει προφίλ σήμερα το θύμα, δεν χρειάζονται τέτοιες... επιδεξιότητες. (Η καριέρα μου, πάντως, στο ελεύθερο αστυνομικό ρεπορτάζ κρίθηκε εξαρχής ανεπιτυχής λόγω περιττής ευαισθησίας).
Η ευαισθησία, όμως, είναι ένας χαρακτηρισμός που με ακολουθεί στο επάγγελμα από ανθρώπους που δεν με ξέρουν πολύ καλά και που ούτε εγώ ξέρω πότε το λένε θετικά και πότε αρνητικά! Οι φίλοι, ας πούμε, με θεωρούν έναν δυνατό και σκληρό άνθρωπο. Ανησύχησαν που δεν με έβλεπαν τελευταία στο fb κι έστειλαν κάποια μηνύματα: χάθηκες... όλα καλά;
Καλά, καθησυχάζω, τώρα για το «όλα» δεν ξέρω. Και τότε κατάλαβα ότι φοβάμαι να μπω στο fb: Ποιο νέο αγγελτήριο θανάτου θα αντικρίσω. Ποια εικόνα διαμελισμένου παιδιού από την Παλαιστίνη. Ποια συντρίμμια αεροσκάφους. Ποια εικόνα κακοποίησης από ανθρώπου μέχρι όποιου ζωντανού πλάσματος. Ποιο «Αντίο» θα απευθύνεται σε άνθρωπο που ξέρω είτε στη ζωή, είτε από τη δουλειά, είτε από ένα οικείο και αγαπημένο άβαταρ...
Στην αρχή είπα να το δω ορθολογικά. Τραγωδίες συνέβαιναν πάντα. Ναι, αλλά φτάνει μια στιγμή που δεν αντέχεις άλλο. Σε πιο στενό κύκλο, κάλεσαν την κλάση μας; Νωρίς δεν είναι; αναρωτήθηκα. Πεθαίνουν πολλοί τελευταία σ' αυτό το μεταίχμιο που ναι μεν δεν είσαι νέος, αλλά δεν είσαι ακόμη και ηλικιωμένος.
Τι έγινε; Έπεσε επιδημία θανάτου; Η ανάπτυξη ξεκίνησε από τα γραφεία τελετών, που θα΄λεγε κάποιος με μπλακ χιούμορ; Ο θάνατος το στρώνει*, που θα 'λεγε κι ο ποιητής;
Είτε το δεις ορθολογικά, είτε κυνικά, είτε ποιητικά, ο θάνατος νιώθω τελευταία ότι είναι περισσότερο από ποτέ πανταχού παρών. Ο (όποιος) Θεός, δεν ξέρω πού είναι και τι βλέπει απ' όλα αυτά που γίνονται... Ξέρω, βέβαια, ότι κάνοντας την στρουθοκάμηλο τίποτα δεν γλιτώνεις, ούτε οι νεκροί ξαναγυρίζουν. Απλά δηλώνω αδυναμία να αντέξω άλλη φρίκη σε φωτογραφίες, άλλο πένθος σε στάτους, άλλους πικρούς αποχαιρετισμούς.
Φυσικά, θάνατος και ζωή, αν δεν τα πεις σιαμαία, τουλάχιστον πάνε πάντα μαζί -σαν τους Χιώτες. Και αν μπεις στα κοινωνικά δίκτυα μαζί με τη θλίψη και την απώλεια, εκεί είναι και οι ακρογιαλιές, τα δειλινά, οι selfies ερωτευμένων, τα αστεία... Όλα μαζί: βία, ρομάντζα, έξυπνες βόμβες, ανόητοι καβγάδες, υψηλοί στοχασμοί, γελοίοι εξυπνακισμοί...
«'Ολα καλά, ρε», απάντησα στους φίλους. «Θα κάνω λίγο διακοπές από την πραγματικότητα. Δεν την αντέχω πια, με φοβίζει. Ρεμάλια, κανονίστε μην πάθει κανένας σας τίποτα, θα σας σκοτώσω... Σας αγαπώ και σας φιλώ!»
* “Ο θάνατος το στρώνει”, συλλογή του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη
πηγή: www.protagon.gr
