Πλατεία Σαπφούς (Οι φονιάδες με τη σημαία)

Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *

Στην πλατεία αυτή γράφεται ακόμα η ιστορία της προσφυγιάς. Πλατεία Σαπφούς. Τυλιγμένοι σε κουβέρτες κατάχαμα περνούν τις βραδιές τους ζητώντας ό,τι ζητάνε και οι κάτοικοι του νησιού: ν’ανοίξουν τα νησιά, να ελευθερωθούν οι ζωές τους, να λήξει η ομηρία τους. Οι ίδιοι προχτές με τις μπλούζες τους σκούπιζαν  την πλατεία. Ακριβώς δίπλα τους οι Μυτιληνιοί πίνουν τον καφέ τους κάτω από τις τέντες, χορεύουν ταγκό στο Ναυάγιο και περνούν από την πλατεία αδιάφορα βλέποντας μωρά, γυναίκες και παλικάρια να κοιμούνται. Συνήθισαν τις διαμαρτυρίες, τις διαδηλώσεις. Συνήθισαν να βλέπουν μάτ, διασυνοριακή αστυνομία, πολεμικά πλεούμενα με ευρωπαϊκές σημαίες. Κι είναι κακό πράγμα η συνήθεια…

Ακόμα χειρότερο όμως είναι εκείνοι που υψώνουν κίβδηλες σημαίες με σκοπό να πετάξουν  φωτοβολίδες και πέτρες πάνω σε ξαπλωμένες γυναίκες και μωρά, φωνάζοντας «Κάψτε τους ζωντανούς!». Στον ‘να χέρι τη σημαία, στ’άλλο τη φωτοβολίδα και στην καρδιά το μίσος. Αυτοί δεν είναι ούτε έλληνες, ούτε χριστιανοί, ούτε «ακραίοι». Είναι φονιάδες. Στοιχεία επικίνδυνα όχι μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά και για τους ίδιους τους κατοίκους του νησιού. Γιατί, θύματά τους δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες και η αστυνομία, αλλά και όσοι πλανεμένοι θεώρησαν ότι συμμετέχουν σε διαμαρτυρία συμπαράστασης  στους δύο έλληνες αξιωματικούς που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές, ενώ τελικά αποδείχτηκε ότι συμμετείχαν σ’ ένα φασιστικό πογκρόμ κατά των προσφύγων. Θύματά τους είναι επίσης και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό αυτού του τόπου και πασχίζουν να ορθοποδήσουν, αφού για ακόμα μία φορά στην αρχή της τουριστικής περιόδου γίνεται η ίδια ζημιά από τους ίδιους πάντα ανθρώπους, τα ίδια μέσα ενημέρωσης, που σπέρνουν το μίσος και τον διχασμό. Οι φωτοβολίδες και οι πετριές σ’έναν τόπο τόσο μικρό, έχουν ονοματεπώνυμο.

Η Λέσβος σήμερα αποτελεί μιά παράπλευρη απώλεια του πολέμου της Μέσης Ανατολής. Η πολιτεία έχει δρομολογήσει εν μέρει το άνοιγμα των νησιών.  Αυτό που σαν πολίτες δικαιούμαστε να ζητάμε όλοι μαζί για τον πονεμένο τούτο τόπο, είναι οικονομικά κίνητρα, ελαφρύνσεις, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε πάλι στα πόδια μας.

*H  Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος