yle="text-align: justify;">Με άρθρο του στο Lesvosnews.net o κ. Π. Πίτσιος παρεμβαίνει στο θέμα του κολυμβητηρίου στη Μυτιλήνη. Μας εξηγεί πως έφθασε η Μυτιλήνη (που θα μπορούσε να είναι πρωτεύουσα του υγρού στίβου) να μην έχει κολυμβητήριο, κάνει ιστορική αναδρομή στον εμπαιγμό της Λέσβου για κατασκευή νέου κολυμβητηρίου, καταθέτει τις προτάσεις του για το σήμερα και το αύριο (επαναλειτουργία κολυμβητήριου - κατάσκευή νέου ανοιχτού τύπου στο Μακρύ Γιαλό).
Ελπίζουμε το άρθρο του κ. Πίτσιου να είναι η αφορμή για έναν ουσιαστικό διάλογο χωρίς τα "φαντάσματα" του "κρυφού επενδυτή" που κατά καιρούς διαβάζουμε στον τοπικό τύπο.
Ο Δήμαρχος Λέσβου, το Δημοτικό Συμβούλιο και όλοι οι παράγοντες πρέπει να πάρουν θέση και να καταθέσουν ανοιχτά και καθαρά τις προτάσεις τους. Ας γίνει επιτέλους ένας ουσιαστικός διάλογος.
“Κατασκευή νέου κολυμβητηρίου – αξιοποίηση εγκαταστάσεων Ν.Ο.Μ.”
του Πάνου Μιχ. Πίτσιου (Προέδρου Μυτιλήνης & Τεχνικού Συμβούλου Ν.Ο.Μ.)
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Πριν από ένα περίπου μήνα, το Δ.Σ. του Ναυτικού Ομίλου Μυτιλήνης, κατόπιν ομόφωνης απόφασής του, ανέλαβε μία πρωτοβουλία γραπτής ενημέρωσης του νέου Υφυπουργού Αθλητισμού κ. Σταύρου Κοντωνή, για το περιβόητο θέμα του Κολυμβητηρίου Μυτιλήνης, η οποία κατέληγε σε συγκεκριμένες προτάσεις, ώστε να μπει επιτέλους ένα τέρμα σ’ αυτό το κακόγουστο σήριαλ, που επί δεκαετίες αποτελεί μια απ’ τις μεγάλες ντροπές της πόλης μας. Αρωγοί και σύμμαχοι στην πρωτοβουλία του Προέδρου Μαρίνου Ζαχαρίου και του Δ.Σ. του Ν.Ο.Μ., τόσο ο κυβερνητικός βουλευτής Γιάννης Ζερδελής, όσο και ο βουλευτής της Αντιπολίτευσης και π. Υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου.
Ως Πρόεδρος της Δ/Κ Μυτιλήνης, αλλά και ως ενεργό μέλος του ναυταθλητισμού επί 45 συναπτά χρόνια, σπεύδω να δηλώσω ότι τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της τελευταίας αυτής πρωτοβουλίας του Ν.Ο.Μ., η οποία απλά αποτελεί τη συνέχεια πολλών άλλων που έχουν προηγηθεί τα τελευταία δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια.
Φυσικά, τάσσομαι ανεπιφύλακτα και υπέρ των προσπαθειών που καταβάλλονται από το Δήμαρχο Λέσβου και ιστορικό μέλος του Ν.Ο.Μ. Σπύρο Γαληνό, προκειμένου να εξεύρει μία εφικτή λύση κατασκευής νέου κολυμβητηρίου, με όποιο τρόπο κι’ αν αυτή επιτευχθεί.
Τέλος, θεωρώ περιττό να δηλώσω, ότι τάσσομαι και υπέρ της άμεσης επαναλειτουργίας του υφιστάμενου δημοτικού κολυμβητηρίου, ώστε να καλυφθούν προσωρινά οι όποιες ανάγκες του υγρού στίβου έχουν απομείνει στην πόλη.
Ευκαιρίας δοθείσης, παραθέτω ένα σύντομο ιστορικό γύρω από το πολύκροτο θέμα του κολυμβητηρίου, όπως το έχω καταγράψει την τελευταία δεκαπενταετία, μέσα από τις διάφορες κινητοποιήσεις φορέων, συλλόγων, γονέων, αθλητών, κ.α., καταλήγοντας στις εύστοχες προτάσεις του Ν.Ο.Μ. για την αξιοποίηση των εγκαταστάσεών του:
Β. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ Ν.Ο.Μ.
Ο Ναυτικός Όμιλος Μυτιλήνης ιδρύθηκε το 1932 και έκτοτε έχει δημιουργήσει μία πλούσια παράδοση στη ναυταθλητική ιστορία τόσο του νησιού όσο και της χώρας, με διακρίσεις σε πανελλήνιο, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, γεγονός που τον καθιστά ως τον ιστορικότερο αθλητικό σύλλογο της Λέσβου.
Στα 83 χρόνια της ένδοξης ιστορίας του, έχει δραστηριοποιηθεί στα αγωνίσματα της κολύμβησης, υδατοσφαίρισης, κωπηλασίας και ιστιοπλοϊας. Στις τάξεις των τεσσάρων τμημάτων του, έχουν μεγαλουργήσει πολύ σπουδαίοι αθλητές, με εξαιρετικές διακρίσεις σε ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, διεθνή τουρνουά, πανελλήνιους διασυλλογικούς αγώνες, καθώς και σε περιφερειακά πρωταθλήματα.
Σήμερα, ο Ν.Ο.Μ. μετά το πρόσφατο οριστικό σφράγισμα του υπάρχοντος δημοτικού κολυμβητηρίου (25 μέτρων) και την αναστολή της λειτουργίας του που είχε γίνει πριν 3 χρόνια, έπαψε όπως είναι φυσικό να δραστηριοποιείται στα αγωνίσματα της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης. Στα αγωνίσματα αυτά, ενεργοποιούνταν αθλούμενοι σε καθημερινή βάση πάνω από 500 αθλητές όλων των κατηγοριών, οι οποίοι ανήκαν τόσο στο Ναυτικό Όμιλο Μυτιλήνης, όσο και στα άλλα δύο Σωματεία που υπάρχουν στην πόλη και δραστηριοποιούνται στον υγρό στίβο. Το “Γ.Α.Σ. Λέσβου” και την “Π.Α.Ε. ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ”.
Γ. ΑΝΕΠΙΤΥΧΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΝΕΟΥ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ, ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ.
Το αίτημα για την κατασκευή ενός νέου κολυμβητηρίου ολυμπιακών διαστάσεων στη Μυτιλήνη, υφίσταται εδώ και δεκαετίες. Όμως η Ελληνική Πολιτεία, με τις αποφάσεις της κωλυσιεργούσε πάντα και η δημιουργία του αναπτυξιακού αυτού έργου που το ζητούσε ολόκληρη η τοπική κοινωνία, έχει κατ’ επανάληψη ακυρωθεί.
Το 2004, το νέο Κολυμβητήριο Μυτιλήνης απεντάχθηκε από τα ολυμπιακά έργα (ΑΘΗΝΑ 2004), αν και είχε ενταχθεί το 2001 με πίστωση 1 δις δρχ. από τον τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού κ. Έξαρχο, παρά το γεγονός ότι από το ίδιο πρόγραμμα κατασκευάστηκαν σε όλη τη χώρα πολλές νέες αθλητικές εγκαταστάσεις και νέα κολυμβητήρια.
Τον Αύγουστο 2006 ο τότε Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Γιώργος Ορφανός, κατά την επίσκεψή του στη Μυτιλήνη, δεσμεύτηκε για την άμεση κατασκευή του κολυμβητηρίου μέσω Σ.Δ.Ι.Τ. (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), με δεδομένο ότι ο Δήμος Μυτιλήνης είχε πράξει το καθήκον του, ετοιμάζοντας το έργο από πλευράς μελετών και αδειοδοτήσεων (αν οι πληροφορίες που διέρρεαν οι τότε υπεύθυνοι του έργου από πλευράς Δήμου, ήταν αληθείς).
Το Σεπτέμβριο 2007, παραμονές των βουλευτικών εκλογών, το έργο εξαγγέλθηκε εκ νέου, από τον τότε Γενικό Γραμματέα Αξιοποίησης Ολυμπιακών Έργων κ. Σπύρο Κλαδά.
Όλες αυτές οι εξαγγελίες, δημιούργησαν προσδοκίες τόσο στις οικογένειες του νησιού που είχαν οδηγήσει τα παιδιά τους στο ναυταθλητισμό, όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό και επαγγελματικό περίγυρο που ανέμενε αναπτυξιακές υποδομές στον τόπο του.
Τον Ιανουάριο 2008, παρά τις εξαγγελίες του τότε Πρωθυπουργού ότι σύμφωνα με το Ε.Σ.Π.Α. (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης), το 80% των έργων θα κατευθυνόταν προς την Περιφέρεια, με έκπληξη η τοπική κοινωνία πληροφορήθηκε από τον εθνικό και τοπικό τύπο, ότι το έργο έχει απενταχθεί από το Εθνικό Πρόγραμμα Σ.Δ.Ι.Τ. και ενώ στον εν λόγω πίνακα των έργων, περιλαμβανόταν η κατασκευή νέων κολυμβητηρίων σε όλη τη χώρα !!
Έκτοτε το θέμα της κατασκευής ενός νέου σύγχρονου ολυμπιακών διαστάσεων κολυμβητήριου στη Μυτιλήνη, αν και ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε από τους παράγοντες του υγρού στίβου της πόλης, ουσιαστικά έχει τελματώσει και έχει “παραπεμφθεί στις καλένδες” από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του τόπου και της χώρας.
Δ. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟΥ
Αν και ήταν παθομολογούμενο ότι το Δημοτικό Κολυμβητήριο Μυτιλήνης (διαστάσεων 25 μ. Χ 12 μ.) που υφίσταται από το 1980, ήταν μικρό, ανεπαρκές και ακατάλληλο για τις αυξημένες ανάγκες του ναυταθλητισμού της πόλης, εν τούτοις πάντοτε λειτουργούσε κανονικά, αναδεικνύοντας πρωταθλητές και καθιστώντας τον υγρό στίβο αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής ζωής του τόπου, με όλες τις ωφέλειες που αυτό προσέδιδε στην εν γένει κοινωνική του ζωή.
Ωστόσο αντιμετώπιζε διάφορα χρόνια προβλήματα, όπως η παλαιότητά του, η στατικότητα των θεμέλιων κολώνων στήριξης, η διαβρωμένη πισίνα, η σκεπή του από την οποία εισχωρούσε το νερό της βροχής, το αυξημένο κόστος για τη συντήρησή του και πολλά άλλα, προβλήματα που οι αρμόδιες πολιτικές ηγεσίες ποτέ δεν προσπάθησαν να επιλύσουν (παρά τις απεγνωσμένες φωνές διαφόρων παραγκωνισμένων παραγόντων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά εις μάτην !!).
Όπως είναι γνωστό σε όλη την αθλητική οικογένεια της Μυτιλήνης, πριν από 3,5 περίπου χρόνια, μετά τον ετήσιο έλεγχο της αρμόδιας επιτροπής, αποφασίστηκε το άμεσο προσωρινό κλείσιμο του κολυμβητηρίου, λόγω επικινδυνότητας σε περίπτωση σεισμού, που οφειλόταν στο πρόβλημα της στατικότητας που παρουσίαζε. Ακολούθησε ενδελεχής έλεγχος και εξειδικευμένη μελέτη στατικότητας, η οποία κατά παραγγελία της τότε Δημοτικής Αρχής, διενεργήθηκε από τον καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνίου κ. Σπυράκο. Έστω κι’ αν η εκφρασμένη επικινδυνότητα, είχε έντονα αμφισβητηθεί από πολλούς μηχανικούς και ειδικούς, οι οποίοι διακαώς ισχυριζόταν ότι ανάλογα προβλήματα στατικότητας εμφανίζουν όλα τα παλαιά κτήρια που γειτνιάζουν με τη θάλασσα και το πρόβλημα υφίσταται μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, η μελέτη επιβεβαίωσε τις ανησυχίες για τη στατικότητα – επικινδυνότητα. Εκτός δε όλων των άλλων, προέβλεπε διάφορες απαραίτητες παρεμβάσεις, κυρίως υποστήλωσης και επιδιόρθωσης των ολίγων φθαρμένων κολώνων, ώστε να συνεχιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του, ενώ κατά την παρουσίασή της στο Δημοτικό Συμβούλιο, παρόντων εκατοντάδων ανθρώπων του υγρού στίβου, ο κ. Σπυράκος κατέστησε απολύτως σαφές, ότι οι εργασίες μπορούν να γίνουν, με το κολυμβητήριο να παραμένει ανοιχτό και εν λειτουργία.
Μετά δε και τις ταυτόχρονες παρεμβάσεις – έντονες διαμαρτυρίες των ναυταθλητικών συλλόγων, των αθλητών, των γονέων και εν γένει όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων του υγρού στίβου για το κλείσιμο του κολυμβητηρίου, επιτεύχθηκε η προσωρινή επαναλειτουργία του, με την προϋπόθεση ότι θα ξεκινούσαν άμεσα από το Δήμο Λέσβου, όλες οι ενδεδειγμένες ενέργειες – βελτιωτικές παρεμβάσεις που προέβλεπε η μελέτη, ώστε να εξαλειφθεί ο όποιος κίνδυνος για την ασφάλεια των αθλουμένων & όλων των χρηστών (προπονητών, παραγόντων, θεατών, κ.λπ.) και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λειτουργία του.
Ωστόσο στα 3 χρόνια που ακολούθησαν, με το κολυμβητήριο να υπολειτουργεί και να παραμένει κλειστό για μεγάλα χρονικά διαστήματα και για διάφορους λόγους (αναγκαίες επισκευές πισίνας, έλλειψη πετρελαίου, κ.α.), ουσιαστικά δεν έγινε καμία παρέμβαση από τους αρμόδιους, αναφορικά με το θέμα της εξάλειψης του εκφρασμένου κινδύνου από τη πρόβλημα της στατικότητας που παρουσίαζε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των δυσάρεστων καταστάσεων, ήταν ο υγρός στίβος της Μυτιλήνης, με την τεράστια παράδοση δεκαετιών, τα τελευταία χρόνια να κινδυνεύει να εξαφανιστεί, αφού οι αθλητές μικρής ηλικίας, ο ένας μετά τον άλλον, μεταπηδούσαν σε άλλα αθλήματα, εγκαταλείποντας οριστικά την πισίνα.
Η πλήρης απραξία των αρμοδίων σχετικά με το θέμα της υποστήλωσης και της επιδιόρθωσης των προβληματικών κολώνων, οδήγησε στο πρόσφατο οριστικό “σφράγισμα” του κολυμβητηρίου, γεγονός που “έθεσε την ταφόπλακα” του υγρού στίβου στη Μυτιλήνη και τη Λέσβο γενικότερα, ενώ “εξαφάνισε” μια γενιά φτασμένων και έτοιμων πανελλήνιων πρωταθλητών.
Ε. ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ Ν.Ο.Μ. – ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟΥ
Κατόπιν αυτών των δυσάρεστων εξελίξεων, άπαντες πλέον θέτουν την αναγκαιότητα άμεσης έναρξης κατασκευής ενός νέου σύγχρονου κολυμβητηρίου. Τα οφέλη που θα δημιουργηθούν από την κατασκευή του, εκτός από τα προφανή αμιγώς αθλητικά – κοινωνικά, εστιάζονται και στην ανάπτυξη του ναυταθλητικού – προπονητικού τουρισμού, θεματικό είδος που ανθεί σε άλλες πόλεις όπου υπάρχουν αντίστοιχα κολυμβητήρια. Νησιά αλλά και ηπειρωτικές πόλεις, χωρίς ιδιαίτερα μεγαλύτερη παράδοση στον υγρό στίβο από αυτήν της Μυτιλήνης, όπως π.χ. η Χίος, η Κρήτη, η Κέρκυρα, η Καβάλα, κ.α., αλλά και πόλεις με πολύ μικρότερη παράδοση, όπως η Ερμούπολη, το Αργοστόλι, η Κάλυμνος, η Λαμία, η Ξάνθη, η Καλαμάτα, κ.α., που διαθέτουν όμως τις κατάλληλες υποδομές, έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια ένα μεγάλο και δυναμικό ρεύμα μη επιδοτούμενου ναυταθλητικού τουρισμού (διεθνή φιλικά τουρνουά και επίσημοι αγώνες κολύμβησης, υδατοσφαίρισης, συγχρονισμένης κολύμβησης, καταδύσεων, κ.α.). Θεματικό είδος τουρισμού που στερείται παντελώς η Μυτιλήνη και η Λέσβος.
Σύμφωνα με την εδώ και δεκαετίες παγιωμένη άποψη των ανθρώπων του υγρού στίβου της Μυτιλήνης, το νέο κολυμβητήριο πρέπει να είναι ανοιχτό (open air swimming pool) και να βρίσκεται εντός του κοινωνικού ιστού της πόλης και συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Ναυτικού Ομίλου Μυτιλήνης – Μαρίνας – Μακρύ Γιαλού, για διάφορους τεχνικούς, ιστορικούς, αθλητικούς και γεωγραφικούς λόγους (οι οποίοι έχουν κατ’ επανάληψη αναλυθεί εις βάθος και δημοσιοποιηθεί).
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει, με τα περισσότερα κολυμβητήρια της χώρας. Δηλαδή είναι ανοιχτά και βρίσκονται μέσα στα κεντρικότερα σημεία των πόλεων (βλ. παραδείγματα παρακάτω).
Ο Ναυτικός Όμιλος Μυτιλήνης έχει την τύχη να διαθέτει, όπως και πολλοί άλλοι Ναυτικοί Όμιλοι της χώρας, ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στο ωραιότερο και πιο νευραλγικό ίσως σημείο της πόλης. Δυστυχώς οι εγκαταστάσεις αυτές παραμένουν επί δεκαετίες εγκαταλειμμένες και αναξιοποίητες, με αρνητικές συνέπειες τόσο για τη γενικότερη εμφάνιση και λειτουργία του κεντρικού αυτού σημείου της πόλης, όσο και για την εύρυθμη άσκηση των αθλοπαιδιών του Συλλόγου.
Η αξιοποίηση των ιστορικών εγκαταστάσεων του Ν.Ο.Μ. με την κατασκευή ενός ανοιχτού κολυμβητηρίου, θα επιφέρει τον πλήρη ευπρεπισμό του συνόλου της υποβαθμισμένης σήμερα περιοχής, η οποία θα επανενταχθεί άμεσα στον κοινωνικό ιστό της πόλης, δημιουργώντας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, προοπτικές ανάπτυξης και αθλητικοτουριστικής “εκμετάλλευσης”.
ΣΤ. ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟΥ
Το ανοιχτό κολυμβητήριο προτείνεται να κατασκευαστεί, είτε: α) στο χώρο μπροστά από τα υφιστάμενα κτίρια που στεγάζουν τις εγκαταστάσεις και τα γραφεία του Ν.Ο.Μ., αφού βέβαια προηγηθούν οι αναγκαίες μπαζώσεις – επιχωματώσεις, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται σε απελπιστικά οικτρή κατάσταση, είτε: β) στην υπάρχουσα θαλάσσια κλειστή “πισίνα”, που σήμερα λειτουργεί ως μικρή “σκάλα” ελλιμενισμού σκαφών, ενώ τη δεκαετία του 70 λειτουργούσε με τεράστια επιτυχία ως επίσημο προπονητήριο του Ν.Ο.Μ. και το οποίο σταμάτησε να χρησιμοποιείται το 1980, αφενός λόγω έναρξης λειτουργίας του κλειστού και αφετέρου λόγω μόλυνσης των υδάτων (35 χρόνια μετά, ο … βόθρος εξακολουθεί και υφίσταται, χωρίς ποτέ να έχουν αποδοθεί οι παραμικρές ευθύνες).
Όποια απ’ τις δύο λύσεις κι’ αν επιλεγεί, είναι βέβαιο ότι απαιτείται αρχιτεκτονικός σχεδιασμός κατά τρόπο ώστε το όλο έργο να αποτελεί ένα σύγχρονο κομψοτέχνημα, ταιριάζοντας απόλυτα με τον εν γένει περίγυρο (αστικό, δομημένο και φυσικό περιβάλλον) και με χαρακτηριστικά που όχι μόνο δεν θα προσβάλλουν την αισθητική της περιοχής, αλλά αντιθέτως με την ταυτόχρονη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου θα την αναδεικνύουν.
Επιπλέον, για τις ανάγκες που ενδεχομένως θα διαφανούν στο μέλλον, πρέπει να υπάρξει ειδική πρόβλεψη τοποθέτησης αντιανεμικού διαφανούς μετακινούμενου υλικού για τους χειμερινούς μήνες (π.χ. plexi glass), ενώ οι εξέδρες προτείνεται να είναι ξύλινες πτυσσόμενες, κατά τρόπο που ο όγκος τους θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αυξομειώνεται.
Ζ. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΩΝ – ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κλείνοντας αυτή την “εφ’ όλης της ύλης” προσέγγιση του θέματος, πρέπει να επισημάνω εμφαντικά ότι πάντοτε ήμουν, είμαι και θα εξακολουθώ να είμαι, απολύτως υπέρ των “ανοιχτών” κολυμβητηρίων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα των βιοκλιματικών. Ακόμη δε περισσότερο όταν πρόκειται για νησιά. Ούτε καν μπαλόνια δεν χρειάζονται (πλην δύο – τρεις μήνες το χρόνο, για να προστατεύονται οι αθλητές από τα άσχημα καιρικά φαινόμενα). Αποτελεί προκλητική σπατάλη, στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά και της εκπληκτικής ηλιοφάνειας, να δαπανώνται αβίαστα χρήματα, προκειμένου να κατασκευάζονται “κλειστά” κολυμβητήρια, το κόστος κατασκευής των οποίων μπορεί να είναι και δέκα φορές μεγαλύτερο από αυτό των “ανοιχτών”.
Επιπλέον, μέσα στις ελληνικές και ιδιαίτερα στις νησιωτικές πόλεις, ενδείκνυται να κατασκευάζονται “ανοιχτά” κολυμβητήρια, γιατί όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά αντίθετα δημιουργούν εξαιρετική ατμόσφαιρα, δίνουν παλμό στην πόλη και αποτελούν πόλο έλξης αθλητών και όχι μόνο. Εκτός της ευκολότατης πρόσβασης, το γεγονός ότι οι δραστηριότητες του υγρού στίβου διεξάγονται ουσιαστικά στο κέντρο της πόλης, δημιουργεί ερέθισμα στον απλό πολίτη, στον περαστικό, να επισκέπτεται σε καθημερινή βάση το χώρο άθλησης, δίνοντας εξαιρετικά αυξημένο κίνητρο στα παιδιά του να ασχοληθούν με το ναυταθλητισμό. Η ζωντανή περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι ικανή από μόνη της να αναπτύξει τα αθλήματα του υγρού στίβου.
Για του λόγου το αληθές, επισημαίνω ότι τα παραπάνω συμβαίνουν κατά κόρον ήδη σε όλη τη χώρα. Περίπου το 90% των κολυμβητηρίων της Ελλάδας είναι “ανοιχτά”, πολύ όμορφα και βρίσκονται μέσα στον κεντρικό ιστό των πόλεων.
Παραδείγματα: Όλα τα κολυμβητήρια της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος στην Αθήνα, όπως Καστέλας Πειραιά (στα Βοτσαλάκια, ακριβώς δίπλα στη Μαρίνα του Μικρολίμανου), Παλαιού Φαλήρου (ακριβώς δίπλα στη Μαρίνα του Φλοίσβου), Καλαμακίου (ακριβώς δίπλα στη Μαρίνα του Αλίμου), Αγίου Κοσμά (3 ανοιχτά 50άρια κολυμβητήρια, ακριβώς δίπλα στο αθλητικό κέντρο του Ελληνικού), Α.Ν.Ο.Γ. (ακριβώς δίπλα στη Μαρίνα της Γλυφάδας), Λαιμού Βουλιαγμένης (ακριβώς δίπλα στη “σκάλα” του Ναυτικού Ομίλου).
Δεκάδες άλλα κολυμβητήρια στην Αθήνα, όπως των Ζαππείου, Γουδίου, Ιλισίων, Πανελληνίου, Χαϊδαρίου, Αιγάλεω, Περιστερίου, Πετρούπολης, Μεταμόρφωσης, Καλλιθέας, Ηλιούπολης, Αργυρούπολης, Γέρακα, κ.α., αλλά και σε όλη τη χώρα, όπως των Καλαμάτας, Πάτρας, Ερμούπολης, Ρόδου, Χανίων, Ηρακλείου, Ρεθύμνου, Αγίου Νικολάου, Σητείας, Βόλου, κ.α., αποτελούν πραγματικά στολίδια του κέντρου των πόλεων που σε καθημερινή βάση σφήζουν από ζωή, έστω κι’ αν αρκετά απ’ αυτά μπορεί σήμερα να χαρακτηριστούν ως “old fashioned” και κάπως παρωχημένης αρχιτεκτονικής.
Αντιθέτως, όλα σχεδόν τα κλειστά κολυμβητήρια της χώρας (με εξαίρεση το Ολυμπιακό στο Ο.Α.Κ.Α., της Καβάλας και το καινούργιο του Βύρωνα, που είναι αρχιτεκτονικά αριστουργήματα), αποτελούν αρχιτεκτονικά εξαμβλώματα (από τσίγκινες κατασκευές, μέχρι τσιμεντένιες προχειροδουλειές).
Τελευταία καινοτόμος κατασκευή, το ορθάνοιχτο (χωρίς καν κερκίδες μέχρι σήμερα), καταπληκτικό και προ ολίγων μηνών παραδοτέο κολυμβητήριο της Καλλιθέας (διαστάσεων 50 μ. Χ 25 μ.), το οποίο βρίσκεται μέσα στον ευρύτερο χώρο του υπό κατασκευή πολιτιστικού κέντρου – πάρκου αναψυχής του Δέλτα του Φαλήρου (έργο του Ιδρύματος Νιάρχου) και αποτελεί χορηγία του εν λόγω ιδρύματος προς το Δήμο Καλλιθέας.
Ελπίζω η παραπάνω ανασκόπηση – θεώρηση επί του πολύκροτου θέματος του κολυμβητηρίου, να βοηθήσει όλους τους υπεύθυνους και κατέχοντες θέσεις “κλειδιά”, ώστε να βρεθεί τάχιστα η βέλτιστη λύση, γιατί είναι κρίμα το μεγαλύτερο νησί του Αιγαίου να στερείται για πολύ ακόμη του σημαντικότατου αυτού αθλητικού και αναπτυξιακού “εργαλείου”.
