Μ
έχρι να ανοίξουν οι κάλπες, την Κυριακή 5 Ιουλίου, θα ζήσουμε μια εβδομάδα με μεγάλη ροή πληροφοριών, ραγδαίες εξελίξεις, πολλά σενάρια. Και θα τη ζήσουμε με κλειστές τράπεζες. Ο πανικός των πρώτων ωρών και το άδειασμα των ΑΤΜ το Σαββατοκύριακο οδήγησε σε “capital control” και σε λουκέτο τις τράπεζες. Ο πανικός ασφαλώς και δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμβουλος. Το αυτονόητο δεν πρέπει να δώσει τη θέση του στα σενάρια τρόμου.
Το δημοψήφισμα, η άμεση δημοκρατία, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρνητική εξέλιξη. Το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το τι επιλογές έχουμε. Από τη μια το «ναι» σε μια συμφωνία που συνεχίζει το μαρτύριο της σταγόνας με τις δόσεις των δανειστών και από την άλλη το «όχι» που οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς να γνωρίζει κανείς την εξέλιξη. Οι αποφάσεις υπό πίεση ποτέ δεν αποδείχτηκαν σωστές.
Όσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση στη Βουλή για το δημοψήφισμα πέρα από την απογοήτευση κατάλαβαν με τον καλύτερο τρόπο γιατί η πατρίδα μας έφθασε σε αυτό το σημείο. Σαμαράς και Βενιζέλος μιλάνε ακόμη… με τη βοήθεια του Θεοδωράκη επενδύουν για άλλη μια φορά στον τρόμο. Οι δύο πρώτοι ξεχνούν τις ευθύνες τους και ο τρίτος προσπαθεί να το παίξει λαϊκός ήρωας δουλευτάρας που έχει δουλέψει με τα χέρια του άλλα είναι έτοιμος να ψηφίσει τα πάντα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου του υπενθύμισε ότι δούλεψε στους «νταβατζήδες» αλλά ο Σταύρος δεν απάντησε… Συζήτηση εθνικού διχασμού ήταν. Καμία διάθεση ομόνοιας και κοινής στάσης απέναντι στους εκβιαστές της Ευρώπης.
Αναμφίβολα ζούμε ιστορικές στιγμές. Και είναι η ώρα να αναλάβουμε και εμείς ως πολίτες τις ευθύνες μας. Η αποχή και η αδιαφορία δεν είναι άποψη. Την Κυριακή ψηφίζουμε όλοι. Ο καθένας με ηρεμία και χωρίς παρορμητισμούς ας επιλέξει το δικό του «ναι» ή «όχι».
Ο φόβος που μπορεί να έχει ο καθένας μας δεν μπορεί να είναι σύμβουλος επιλογών. Επί 5 χρόνια ζούμε με το φόβο τι θα πουν οι δανειστές , αν είχαμε «καλή διαγωγή», αν πιάσαμε τους στόχους , αν…. αν…. αν….
Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως είναι ο μεγάλος ηγέτης αλλά ίσως και να αποδειχθεί και ο μοιραίος . Δυστυχώς εδώ και 5 μήνες η Κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας «χάθηκαν» στις διαπραγματεύσεις. Δεν είδαμε καμία κίνηση απονομής δικαιοσύνης. Όλα αυτά τα ονόματα που ήταν στις περιβόητες λίστες παραμένουν ατιμώρητα. Η αναμονή για την επίτευξη της συμφωνίας «σκότωσε» την αγορά. Ο Αλέξης Τσίπρας άργησε… Η ελπίδα είναι ακόμη ζωντανή στο κόσμο αλλά σιγά – σιγά δίνει τη θέση της στο φόβο , την απογοήτευση.
Εν κατακλείδι ας σκεφτούμε και το τι Ευρώπη θέλουμε. Η «Ευρώπη των λαών» αποδείχτηκε τεράστιο παραμύθι. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε να ανήκει η χώρα μας. Και οι ηγέτες της Ευρώπης μπορούν να αλλάξουν μόνο με τις δικές μας επιλογές. Η Ελλάδα ίσως στείλει την Κυριακή ένα δυνατό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη που να λειτουργήσει ως ντόμινο και σε άλλες χώρες. Βέβαια πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος και η κινδυνολογία. Ας είμαστε αισιόδοξοι.
Πάμε κόντρα στο φόβο και συμμετέχουμε στο δημοψήφισμα.
