Αποχαιρετισμός στο Μπάμπη Αλατζά – Γράφει ο Π. Πίτσιος

m>Όλη η Μυτιλήνη χθες αποχαιρέτησε με συγκίνηση έναν άνθρωπο που τίμησε τόσο πολύ την πόλη που τον γέννησε, όσο λίγοι. Το Μπάμπη Αλατζά. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με βαθιά μόρφωση, αστείρευτες γνώσεις για την τέχνη του, πηγαίο χιούμορ και πολυποίκιλα ενδιαφέροντα, που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία μόλις 65 χρονών.

Η θλίψη είναι τεράστια και βαθύτατη η οδύνη για όλη την πόλη της Μυτιλήνης, που έχασε όχι μόνο έναν άριστο υπηρέτη του θεάτρου, της τηλεόρασης και της 7ης τέχνης, όχι μόνο ένα άξιο τέκνο της και πρεσβευτή της, αλλά πάνω απ' όλα έναν εξαίρετο άνθρωπο, έναν υπέροχο χαρακτήρα, με όλη τη σημασία της λέξης.

Τον γνώριζα από τη δεκαετία του 70, από τότε που ο πατέρας του Πάνος Αλατζάς, εξίσου εξαίρετος και έντιμος άνθρωπος, εργαζόταν στο πλοίο "ΣΑΠΦΩ" της NEL LINES, "κρατώντας" με ζήλο το μικρό μίνι μάρκετ του καραβιού. Τότε έμαθα από τον ίδιο, ότι είμαστε και συγγενείς.

Και μετά, στη δεκαετία του 80, τότε που ως φοιτητές παρακολουθούσαμε με καμάρι τη σπουδαία πορεία του στο θέατρο και πηγαίναμε να θαυμάσουμε τις ερμηνείες του, στις παραστάσεις που έδινε στην Αθήνα (πιο χαρακτηριστική που θυμάμαι το “Μάνα – Μητέρα – Μαμά”).  

Μετά από μια πλούσια και πολυετή καριέρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, επέστρεψε πίσω στη γενέτειρά του, για να αφοσιωθεί με ζήλο στην τέχνη που τόσο αγάπησε, συνδέοντάς την με τη Μυτιλήνη και προσπαθώντας να βοηθήσει τους νέους καλλιτέχνες της ιδιαίτερης πατρίδας του, μεταφέροντας τις γνώσεις και τις πλούσιες εμπειρίες του.

Δυστυχώς αγαπημένε μας Μπάμπη, δεν πρόλαβες να ολοκληρώσεις το όραμά σου. Έφυγες τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά από κοντά μας.

Όμως για μας, θα είσαι πάντα εδώ. Θα είσαι πάντα κοντά μας, μέσα από τις δεκάδες τηλεοπτικές ταινίες και μέσα από τους ρόλους που με μαεστρία ερμήνευες. Θα σε παρακολουθούμε και θα σε θαυμάζουμε συνεχώς.       

Αγαπημένε μας Μπάμπη,

Ως άριστος επαγγελματίας της υποκριτικής τέχνης, τίμησες τη Μυτιλήνη όσο λίγοι και δυστυχώς έφυγες προδομένος από ... πολλούς, όπως έλεγες τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον σε μένα. Κι΄ όμως, ποτέ δεν μου ανέφερες από τι ... έπασχες. Ακόμη και την τελευταία φορά πριν δύο μήνες, που σε συνάντησα τυχαία στον περίβολο του Νοσοκομείου και σε ρώτησα “τι κάνεις εδώ;” μου απάντησες αυθόρμητα και με χαμόγελο “τίποτα … μια στομαχική διαταραχή”.

Η Μυτιλήνη και η Λέσβος σου οφείλουν πολλά.

Καλό ταξίδι Μπάμπη.