yle="text-align: justify;">Θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει ήρωα. Η εικόνα, χθες το πρωί, ενός άντρα μέχρι κει πάνω να κάνει τεχνητή αναπνοή σε ένα μωρό τόσο δα, μόλις δυο χρόνων, από την ώρα του κατάπλου μέχρι την ώρα που το άφησε στα χέρια των διασωστών του ΕΚΑΒ, ήταν συγκλονιστική. Ακόμα πιο πολύ, η εικόνα του αξιωματικού αυτού, του Λιμενικού Σώματος, του ανθυποπλοίαρχου Κυριάκου Παπαδόπουλου, κυβερνήτη του πλωτού σκάφους 602, που κατέρρευσε αμέσως μετά... Έβαλε το κεφάλι του στα χέρια του και ξέσπασε σε λυγμούς. Δευτερόλεπτα μετά άκουγε από την ενδοεπικοινωνία του σκάφους του, πως υπήρχε ένα ακόμα περιστατικό με 40-50 ανθρώπους που κινδύνευαν σε μια πλαστική βάρκα μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. «Οι στιγμές της προσωπικής αδυναμίας», λέει μιλώντας σήμερα το μεσημέρι στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «είναι πολυτέλεια, που δεν την έχουμε. Λίγα μίλια παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια μας. Εμείς έχουμε καιρό να κλάψουμε...».
Ο 41χρονος Κυριάκος Παπαδόπουλος ξέρει από προσφυγιά. Γέννημα θρέμμα μιας προσφυγικής οικογένειας από τη Νικομήδεια της Μικρασίας, παιδί μαστόρων της μεταλλοτεχνίας που περηφανεύονται πως σμίλεψαν τις μεταλλικές δάφνες στο άγαλμα της ελευθερίας της Μυτιλήνης, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Μεγαλωμένος από εργάτες γονείς σε έναν λαϊκό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων των Οινουσών, ναυτικός πρώτα σε πλοίο του Εμπορικού Ναυτικού κι από εκεί στο Λιμενικό Σώμα. Είναι η εικόνα του Λιμενικού Σώματος σήμερα. Ειδικότητα του... να σώζει ζωές! Είναι ο μέσος αξιωματικός της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ο αξιωματικός που βρίσκεται πίσω από κάθε δελτίο Τύπου που μιλά για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος με οικογένεια και δυο παιδιά, δυο κορίτσια 15 και 6 χρόνων. Ταγμένος σε όλη του τη ζωή να υπηρετεί στα σύνορα, πρώτα στον Μόλυβο κι ύστερα στη Μυτιλήνη. Χωρίς ωράριο με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και... χαμηλές αποδοχές κοιτώντας κάθε πρωί την ακτή απέναντι.
«Κάθε περιστατικό λέει είναι διαφορετικό από το άλλο. Άλλα πρόσωπα, άλλα απλωμένα για βοήθεια χέρια, άλλα μάτια που ζητούν σωτηρία... Κι όλα αυτά συμβαίνουν με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Γιατί διαφορετική είναι κάθε φορά η ανεξέλεγκτη εκδήλωση του πανικού αυτών των ανθρώπων. Και νιώθω τον εαυτό μου τυχερό γιατί οι απώλειες όλα αυτά τα χρόνια σε σχέση με τον αριθμό των περιστατικών που αντιμετωπίσαμε είναι μηδαμινές».
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος σταμάτησε να μετρά τις επιχειρήσεις διάσωσης, στις οποίες συμμετείχε, τον πρώτο μήνα της θητείας του στο Λιμενικό Σώμα. «Στις πρώτες 20 με 30 φορές συνειδητοποίησα πως το να σώζεις ανθρώπους είναι σαν την ανάσα. Αναπνέεις χωρίς να μετράς τις ανασαιμιές σου...».
Μιλά για το πλήρωμα του. Τη δεύτερη του οικογένεια. «Το πλήρωμα είναι η συνέχεια του καπετάνιου. Οι άνθρωποι που στηρίζεσαι πάνω τους. Αν λείψουν αυτοί θα λείψεις κι εσύ» λέει.
Δεν θυμάται πόσους ανθρώπους έσωσε. «Μπορούμε να πούμε χιλιάδες. Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα σώθηκαν σε δύσκολες συνθήκες. Κι οι συνθήκες είναι δύσκολες είτε πάνω στη βάρκα είναι δυο είτε 102 άνθρωποι. Στα σκοτεινά με κάποιες θερμικές κάμερες, με τα κιάλια προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα στα κύματα τη βάρκα, τους ανθρώπους που είναι γαντζωμένοι μέσα ή πάνω ή μερικές φορές και κάτω από αυτήν...»
Τον ρωτάμε τι τον κάνει τόσο δυνατό. Λένε για αρρώστιες που φέρνουν οι μετανάστες... «Έχεις παιδιά του λέμε, σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί να φέρεις στο σπίτι μια αρρώστια;».
Χαμογελά πικρά... «Ναι... Το σκέφτομαι. Αλλά όχι την ώρα της μάχης. Μετά, στο σπίτι, κάποιες φορές αναρωτιέμαι. Αλλά στο σκάφος όχι. Εκεί πρέπει να κάνω αυτό για το οποίο έχω ταχθεί. Πρέπει να βοηθήσω ανθρώπους στη θάλασσα και αυτό κάνω. Δεν με νοιάζει αν είναι εγκληματίας, διακινητής ή το παιδάκι το χτεσινό. Εγώ πρέπει να τον σώσω».
Τον ρωτάμε πόσους ανθρώπους έχει σώσει. Δεν θυμάται. Δεν τους μέτρησε. Χθες έσωσε με τους συναδέλφους του στο 602, 88. Ρωτάμε αν τους θυμάται... «Όχι», λέει. «Δεν τους θυμάμαι. Στον δρόμο όμως όταν με βλέπουν και μέχρι να φύγουν με θυμούνται αυτοί. Όταν με βλέπουν με χαιρετάνε, μου χαμογελάνε... μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Και δεν πληρώνεται με τίποτα στον κόσμο»
Τον ρωτάμε αν θυμάται αυτούς που έχασε... «Αυτούς που χάθηκαν μπροστά μου;» ρωτά. Ναι αυτούς.
Ο σκληρός ανθυποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος, ο κυβερνήτης του πλωτού σκάφους 602 βουρκώνει για μια ακόμα φορά. «Αυτοί όλοι είναι ο εφιάλτης μου λέει. Δε νιώθω ένοχος για το ότι χάθηκαν. Λέω μόνο θα έπρεπε να ζήσουν...».
Τον αποχαιρετάμε. Μπαίνει μέσα στην καμπίνα του σκάφους. Όπου να ?ναι το VHF θα τον ξανακαλέσει σε μια ακόμα επιχείρηση διάσωσης...
πηγη: ΑΠΕ -ΜΠΕ / Στρατής Μπαλάσκας
------------
Ο κυβερνήτης του πλωτού 602 του Λιμενικού Σώματος Κυριάκος Παπαδόπουλος περιγράφει τις προσπάθειες του πληρώματος και της Ζωής Λειβαδείτη να σώσουν τους επιβάτες του φουσκωτού, αλλά και να επαναφέρουν στη ζωή το 2χρονο αγοράκι που είχε χάσει τις αισθήσεις του. Ο ίδιος μίλησε στην ΕΡΑ ΑΙΓΑΙΟΥ και στον Ηλία Μαραβά για το περιστατικό του ναυαγίου 30/10/2015:
“Μόλις φτάσαμε στο φουσκωτό αντικρίσαμε δυστυχώς μια από τις γνωστές εικόνες. Σχεδόν 50 άτομα στοιβαγμένα σε ένα φουσκωτό ημιβυθισμένο και αρκετοί από αυτούς να βρίσκονται μέσα στο νερό. Άμεσα το πλήρωμα άρχισε να ηρεμεί τον κόσμο και να τον επιβιβάζει στο σκάφος. Δυστυχώς επικρατούσε πανικός και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καταστροφικός. Όλοι προσπαθούσαν να ανέβουν γρήγορα στο σκάφος και είναι απόλυτα κατανοητή μια τέτοια αντίδραση σε αυτές τις συνθήκες. Ενώ προχωρούσε η διάσωση είδαμε μέσα στο φουσκωτό να βρίσκεται ένα μικρό παιδί χωρίς τις αισθήσεις του, σφηνωμένο κυριολεκτικά σε έναν αεροθάλαμο που είχε ξεφουσκώσει. Αμέσως πήδηξα μέσα στη βάρκα και το ανέβασα στο σκάφος. Μαζί με τη Ζωή Λειβαδίτη αρχίσαμε να κάνουμε μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή. Έδειξε κάποια σημάδια ανάνηψης αλλά είχε πιει πάρα πολύ νερό. Δε θα ξεχάσω την εικόνα του. Αυτό το παιδί δεν έφταιξε σε τίποτα και όμως πλήρωσε με τη ζωή του τα εγκλήματα άλλων. Δεν έχω ξανασυναντήσει περιστατικό να πνίγεται κάποιος μέσα στη βάρκα. Είναι απάνθρωπο να στοιβάζουν 50 ανθρώπους μέσα σε βάρκες που δε θα έπρεπε καν να μπαίνουν στο νερό. Το συγκεκριμένο παιδί δυστυχώς δε φορούσε σωσίβιο και δυστυχώς είναι πολλοί που ταξιδεύουν έτσι. Τους στέλνουν σε βέβαιο θάνατο”.
