&n
bsp;«Ένας χωρισμός» της Κέιτι Κιταμούρα, από τις Εκδόσεις Κέδρος (Μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός, Πρώτη έκδοση: Ιούνιος 2017)
Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή
Η κριτικός λογοτεχνίας Κέιτι Κιταμούρα γεννήθηκε το 1979 στην Καλιφόρνια και έχει ιαπωνική καταγωγή. Το μυθιστόρημά της Ένας χωρισμός είναι το τέταρτο βιβλίο της· προηγήθηκαν τα μυθιστορήματα Gone to the Forest και The Longshot –και τα δύο στη βραχεία λίστα των λογοτεχνικών βραβείων New York Public Library’s Young Lions– και το βιβλίο Japanese for Travellers, όπου συγκεντρώνει τις εντυπώσεις που αποκόμισε μικρότερη ταξιδεύοντας στην Ιαπωνία. Το νέο μυθιστόρημά της, Ένας χωρισμός, το οποίο διαδραματίζεται στη Μάνη, έχει ήδη αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο με πρωταγωνίστρια την Κάθριν Γουότερστον.
Και πρόκειται, πράγματι, για ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό. Σύμφωνα με την υπόθεση, μια νέα γυναίκα και ο άπιστος σύζυγός της συμφωνούν ότι ο γάμος τους έχει τελειώσει, αλλά αποφασίζουν να μην αποκαλύψουν στον κύκλο τους ότι βρίσκονται σε διάσταση. Ώσπου, λίγο καιρό αργότερα, κι ενώ εκείνη έχει προχωρήσει στη ζωή της, μαθαίνει ότι ο Κρίστοφερ, ο άνθρωπος που παραμένει τυπικά σύζυγός της, έχει εξαφανιστεί – είχε ταξιδέψει στον Γερολιμένα της Μάνης, κάνοντας έρευνα για τις μοιρολογίστρες της περιοχής, κι έκτοτε κανείς δεν είχε νέα του. Παρότι η ηρωίδα αμφιταλαντεύεται, αποφασίζει τελικά να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να τον αναζητήσει. Κι εκεί οι εξελίξεις είναι πέρα για πέρα απρόβλεπτες…
Είναι ένα μυθιστόρημα διεισδυτικό όχι μόνο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, αλλά και στις κοινωνικές συνθήκες και συμβάσεις, όπως ο γάμος. «[…] η γοητεία αποτελείται από επιφάνειες – κάθε γοητευτικός άνθρωπος είναι και απατεώνας. […] Τι είναι τελικά μια σχέση παρά δύο άνθρωποι, και μεταξύ δύο ανθρώπων πάντοτε θα υπάρχει χώρος για εκπλήξεις και παρεξηγήσεις, για πράγματα που δεν εξηγούνται. Ίσως ένας άλλος τρόπος να το πει κανείς είναι ότι μεταξύ δύο ανθρώπων πάντοτε θα υπάρχει χώρος για αποτυχίες της φαντασίας» (σελ.47-48). Η πρωταγωνίστρια δεν φαίνεται απογοητευμένη από την αποτυχία του γάμου της, η τροπή όμως αυτή της έχει οξύνει την κρίση και πλέον παρατηρεί εξονυχιστικά τον κόσμο γύρω της, ίσως και με μάτι κυνικό: «Όλοι οι έρωτες απαιτούν ένα σκηνικό και ένα κοινό, ακόμη και –ή ίσως ιδιαίτερα– οι αυθεντικοί, ο έρωτας δεν είναι κάτι που περιμένει κανείς από τα ζευγάρια να το πλάσουν μόνα τους, εσύ και κάποιος άλλος, οι δυο σας μαζί, όχι μόνο μια φορά, αλλά ξανά και ξανά, η αγάπη γενικά ενισχύεται από το περιβάλλον της, τρέφεται από το βλέμμα των άλλων» (σελ.40). Προδομένη η ίδια χωρίς να έχει προδώσει, απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε είδους γελοιότητες, τους εκφραστές τους αλλά και όσους τις δέχονται ή τις υπομένουν: «Οι γυναίκες είναι σαν τις μαϊμούδες, δεν αφήνουν το ένα κλαδί πριν πιάσουν το άλλο» λέει κάποιος συνδαιτυμόνας για τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες περνούν από τη μια σχέση στην επόμενη, σάμπως η τακτική αυτή να είναι θέμα φύλου και όχι ανθρώπου (σελ.53).
Η κριτική ματιά της πέφτει και στην επίδραση της τεχνολογίας όχι μόνο στην καθημερινότητα, αλλά και σε αυτή καθαυτή την ταυτότητα των ανθρώπων: «[…] ήταν φανερό ότι ένιωθαν άνετα μπροστά στον φακό. Φέρονταν σαν να ήταν επαγγελματίες, ήταν σημείο των καιρών στους οποίους ζούσαμε, οι άνθρωποι έπαιρναν συνεχώς φωτογραφίες του εαυτού τους, ό,τι κι αν έκαναν, όπου κι αν βρίσκονταν, όταν έτρωγαν το πρωινό τους, κάθονταν στη βροχή ή μπροστά στον καθρέφτη. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μια νέα φυσικότητα ή αληθοφάνεια στις φωτογραφίες που πολλαπλασιάζονταν –στα τηλέφωνά μας, στους υπολογιστές και στο διαδίκτυο– αλλά μάλλον το αντίθετο: η τεχνητή φύση της φωτογραφίας είχε εισχωρήσει στην καθημερινή μας ζωή. Ποζάραμε συνεχώς, ακόμη και όταν δεν μας φωτογράφιζαν» (σελ.134-135).
Είναι ένα βιβλίο βαθιά σαγηνευτικό, φράση τη φράση αποδεικνύει ότι είναι καρπός καλοδουλεμένης σκέψης, εκπληκτικό με την έννοια ότι προκαλεί θαυμασμό αλλά και μεγάλη έκπληξη με το απρόσμενο τέλος του. Θαυμάσια και η μετάφραση του Γιώργου Μαραγκού. Ένα μυθιστόρημα που θα συντροφεύει τη σκέψη μας πολύ καιρό.
Βρείτε το εδώ
