Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή
ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν της Έλενα Φερράντε (Η τετραλογία της Νάπολης – βιβλίο τρίτο, Μετάφραση: Δήμητρα Δότση, Εκδόσεις Πατάκη)
Η Έλενα και η Λίλα, οι δύο υπέροχες φίλες, είναι πλέον γυναίκες. H Λίλα, που παντρεύτηκε στα δεκάξι της κι έχει έναν γιο, άφησε τον άντρα της και την εύπορη ζωή της και δουλεύει εργάτρια κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η Έλενα έχει φύγει από τη γειτονιά όπου µεγάλωσε, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήµιο της Πίζας κι έχει εκδώσει ένα πετυχηµένο µυθιστόρηµα, γεγονότα που την έχουν εντάξει στον κόσµο των γραµµάτων και των µεγαλοαστικών σαλονιών.
Και οι δύο, η καθεµία µε τον δικό της τρόπο, έχουν γκρεµίσει τους τοίχους που τις κρατούσαν εγκλωβισµένες σε µια ζωή βουτηγµένη στη µιζέρια, στην άγνοια και στην υποταγή. Μπορούν τώρα να ανοιχτούν στην απέραντη θάλασσα των ευκαιριών που έφερε στον κόσµο η δεκαετία του 1970, ενωµένες πάντα από αυτόν τον ισχυρό, τον άρρηκτο δεσµό µιας µοναδικής φιλίας...
Βρείτε το εδώ
ΜΕΛΕΤΕΣ
Μέγας Αλέξανδρος – Η μεγάλη περιπέτεια του ελληνισμού του Μάριου Βερέττα (Εκδόσεις Βερέττα)
με βάση τα κείμενα του Αρριανού, του Πλούταρχου, του Διόδωρου και άλλων αρχαίων συγγραφέων
Ο Αλέξανδρος κατέχει μια ξεχωριστή θέση στον νου και την καρδιά των Ελλήνων, όσων τέλος πάντων αντιλαμβάνονται τη λέξη «Έλληνας» ως συμμετοχή στην ελληνική παιδεία.
Η ιστορία του Αλέξανδρου είναι συναρπαστική. Είναι η μεγάλη περιπέτεια του ελληνισμού, η μόνη εφάμιλλη με τον Πόλεμο της Τροίας. Και η ενασχόληση μαζί της γίνεται ακόμη συναρπαστικότερη όταν διαφωτίζονται οι μικρές εκείνες λεπτομέρειες, όπως οι πληροφορίες για τους τόπους της εκστρατείας, οι συγκρίσεις των διαφόρων χρονολογιών, οι βιογραφίες των ανθρώπων που πλησίασαν τον Μακεδόνα στρατηλάτη, οι προσωπικές σχέσεις του Αλέξανδρου με τις γυναίκες και άλλα παρόμοια, σε μια προσπάθεια προσέγγισης του ίδιου του ανθρώπου Αλέξανδρου, όπως μπορεί κανείς να τον γνωρίσει διαμέσου των κειμένων των αρχαίων συγγραφέων.
Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία του Αλέξανδρου, χωρίς ηθικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς εκθειασμούς αλλά και χωρίς επικρίσεις. Είναι η μεγάλη περιπέτεια του ελληνισμού ή, αν θέλετε, η τραγωδία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα.
Βρείτε το εδώ
ΔΟΚΙΜΙΑ
Αλλόκοτος ελληνισμός: Δοκίμιο για μια οριακή εμπειρία των ιδεών του Νικήτα Σινιόσογλου (Εκδόσεις Κίχλη)
Ο Αλλόκοτος ελληνισμός φωτίζει επτά έκκεντρες μορφές της νεοελληνικής πνευματικής ιστορίας, οι οποίες αφοσιώθηκαν με πάθος στις σχέσεις ελληνισμού και χριστιανισμού, Ανατολής και Δύσης, και αποτόλμησαν ασυνήθιστους πειραματισμούς με τη νεοελληνική ταυτότητα. Οι παραγνωρισμένες αυτές αναζητήσεις της ελληνικότητας γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τα δύο κρίσιμα ιστορικά ορόσημα του ελληνισμού, την πτώση του Βυζαντίου (1453) και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους (1830), απολήγοντας σε επτά εκδοχές οριακής εμπειρίας των ιδεών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο: περιπλάνηση (Κυριάκος Αγκωνίτης), ουτοπία (Πλήθων), εκτοπισμός (Μάρουλλος Ταρχανιώτης), βλασφημία (Χριστόδουλος Παμπλέκης), αίρεση (Θεόφιλος Καΐρης), αλλόκοτο (Παναγιώτης Σοφιανόπουλος), ψευδολογία (Κωνσταντίνος Σιμωνίδης).
Συνδυάζοντας τη μελέτη των πηγών με την ιστορία των ιδεών και τον φιλοσοφικό στοχασμό, το δοκίμιο του Νικήτα Σινιόσογλου χαρτογραφεί μια λησμονημένη μεθόριο της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών, την οποία η κυρίαρχη διανοητική ιστορία αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αμηχανία. Στην παρούσα συγκυρία ακραίας πολιτικής ρευστότητας και ιδεολογικών ανακατατάξεων, τα ανοίκεια άκρα της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών αποκτούν μιαν αναπάντεχη πολιτική σημασία.
«Κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της. Μοιραία η αλλόκοτη σκέψη δεν ζει πολύ. Λίγες ιδέες κατορθώνουν να διαφύγουν από τη βία του κανόνα, κι όταν το πετυχαίνουν είναι για λίγο μόνο. Το αλλόκοτο δεν διαλέγεται παρά σημαίνει. Αλλόκοτο είναι ό,τι αντιστέκεται». Ν.Σ.
Βρείτε το εδώ
