yle="text-align: justify;">Η χώρα μας, ο τόπος μας θα "σωθεί" με τις συγχωνεύσεις- καταργήσεις των 46 βιβλιοθηκών.... Μόνο ως κακόγουστο αστείο και με ειρωνική διάθεση μπορείς να αντιμετωπίσεις την είδηση με τις συγχωνεύσεις των βιβλιοθηκών (δηλαδή κατάργηση ;) Μυτιλήνης και Μήθυμνας.
Αναλυτικά:
Με ρυθμούς χελώνας προχωρά το σχέδιο για την απομάκρυνση συνολικά 4.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το τέλος του έτους το οποίο αναμένεται να υλοποιηθεί με την κατάργηση οργανισμών. Στροφή στα νομικά πρόσωπα των δήμων κάνει τώρα η κυβέρνηση για να καλύψει μέσω καταργήσεων φορέων τον αριθμό των υπαλλήλων που πρέπει να αποχωρήσουν.
Στην ολοκλήρωση της λίστας με τους μικρούς φορείς που θα καταργηθούν ή θα συγχωνευθούν προχωράει στις επόμενες ημέρες το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και στο στόχαστρο βρίσκονται 17 οργανισμοί, στους οποίους υπηρετούν 416 υπάλληλοι αλλά προς απόλυση θα βρεθούν οι μισοί, δηλαδή τουλάχιστον 200 άτομα.
Θα ακολουθήσουν οι 46 δημόσιες βιβλιοθήκες της χώρας, που θα συγχωνευθούν, ώστε να προκύψει πλεονάζον προσωπικό και ως εκ τούτου απολύσεις. Αυτή τη στιγμή στις 46 βιβλιοθήκες υπηρετούν περίπου 200 υπάλληλοι. (ανάμεσα στις 46 είναι και οι βιβλιοθήκες Μυτιλήνης και Μήθυμνας)
.JPG)
Ο Στράτος Γιαννής σχολιάζει:
Η Γνώση Εάλω…
Λίγες σκέψεις μετά τα δημοσιεύματα για τις «συγχωνεύσεις» βιβλιοθηκών,
μεταξύ των οποίων αναφέρονται και οι βιβλιοθήκες της Μυτιλήνης και της Μήθυμνας.
«Ό,τι πέφτει στα χέρια σου να το διαβάζεις, να ανοίγει το μυαλό σου, να λυθεί η γλώσσα σου, να γίνεις άνθρωπος σωστός, να μπορείς να πεις δυο κουβέντες σωστές αύριο - μεθαύριο», πάντα αυτό μου έλεγε η μάνα μου και πάντα την έβλεπα να κάνει το ίδιο, μαζί με εμάς την ίδια συνήθεια απέκτησε και ο πατέρας μου, ότι έπεφτε στα χέρια του το διάβαζε, σιγά σιγά αλλά με όρεξη, λίγα ήταν τα γράμματα του, ίσα που τέλειωσε την τετάρτη του δημοτικού, από μικρός στο μεροκάματο και στον μόχθο για το καθημερνό.
Η μάνα μας, η Νίτσα, ήταν και για αυτόν και για εμάς δασκάλα, μια δασκάλα που είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, «άλλες εποχές, μας έλεγε, άλλα χρόνια τα δικά μας» , μας έμαθε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα βιβλία, την γνώση που σου προσφέρουν, τα μέρη που σε ταξιδεύουν, τους πολιτισμούς και τους ανθρώπους που σου γνωρίζουν.
Ο Ιούλιος Βερν είχε την πρωτοκαθεδρία στα δώρα που παίρναμε εγώ και ο αδερφός μου τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κι από κοντά ακολουθούσαν ο Κάρολος Ντίκενς και ο Βίκτωρ Ουγκώ …..
Έτσι έκανα την αρχή στον μαγικό κόσμο των βιβλίων, έτσι έμαθα να διαβάζω και να γράφω σωστά (ελπίζω ότι έμαθα δηλαδή), έτσι έμαθα να ακούω τους άλλους ,να μαζεύω απόψεις, εμπειρίες και να τις φιλτράρω, να τις ταξινομώ, να κρατάω τα καλύτερα…
Η συνέχεια ήρθε με την μικρή δανειστική βιβλιοθήκη του δημοτικού σχολείου του χωριού μου της Πελόπης (κλειστό πλέον μετά τις συγχωνεύσεις των δημοτικών σχολείων), κάθε αίθουσα είχε και μια - δυο μεταλλικές βιβλιοθήκες με μικρά και μεγάλα βιβλία, με λογιών - λογιών χρώματα, τακτοποιημένα κατά ύψος σε μια πρωτόγονη αλλά πρακτική αρχειοθέτηση, ακόμα θυμάμαι ένα από τα βιβλία που είχα δανειστεί γύρω στα 1989 με 1990 «Το δίχτυ της Καρλότας» (της White Elwyn Brooks , τότε ούτε που ήξερα ποια το είχε γράψει).
Σε κάθε μου βήμα ανακάλυπτα και μια δανειστική βιβλιοθήκη.
Σειρά είχε η βιβλιοθήκη της κοινότητας, βιβλία περισσότερο επιστημονικού ενδιαφέροντος, μηχανολογίας, αρχιτεκτονικής, εγκυκλοπαίδειες, περισσότερο χαζεύαμε τις εικόνες και διαβάζαμε τις λεζάντες τους αλλά και πάλι, κάτι μαθαίναμε, πόσες κολώνες έχει η Ακρόπολη, πότε φτιάχτηκε η Αγιά Σοφιά, πως είναι το εσωτερικό ενός υποβρυχίου και χιλιάδες άλλα στοιχεία, για άλλους χρήσιμα και για άλλους άχρηστα, για άλλους σημαντικά και ενδιαφέροντα και για άλλους ασήμαντα και ανούσια.
Κάποια στιγμή γνώρισα και την κινητή δανειστική βιβλιοθήκη που πέρναγε από το σχολείο μας ανά τακτά διαστήματα και έμοιαζε για μας σαν να έφτανε από πολύ μακρυά (πόσο μακρυνή μας φαινόταν τότε η Μυτιλήνη) μπαίναμε μέσα με θρησκευτική ευλάβεια και κοιτούσαμε τις ράχες τον βιβλίων με τα άσπρα αυτοκόλλητα, με τα γράμματα και τα νούμερα, μια γλώσσα ξένη για μας, ένας κώδικας που θέλαμε να αποκρυπτογραφήσουμε, να τον κάνουμε δικό μας. Κάπου μέσα μου φανταζόμουν ότι το αυτοκινητάκι αυτό ξεκίναγε μαζί με δεκάδες άλλα παρόμοια αυτοκινητάκια από ένα μεγάλο κτήριο γεμάτο βιβλία, χιλιάδες βιβλία και άλλο τόσο κόσμο, με μεγάλα παράθυρα, άπλετο φως και πολλά λουλούδια, κάτι σαν κήπος με βιβλιοθήκη και όλο μαζί μέσα σε ένα μεγάλο θερμοκήπιο (η ανάγνωση του Ιουλίου Βερν είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει το μυαλό μου).
Μετά ήρθε η βιβλιοθήκη του γυμνασίου και του λυκείου και αργότερα οι δημοτικές βιβλιοθήκες της Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου, παντού υπήρχαν βιβλιοθήκες , παντού υπήρχε γνώση, παντού υπήρχε κόσμος που ρούφαγε κυριολεκτικά τις αράδες από τα βιβλία και τις έκανε κτήμα του και πάντα ηδονιζόμασταν από την μυρωδιά του πολυκαιρισμένου και συχνά υγρού χαρτιού που αποτυπώθηκε στην μνήμη μας που χαράχτηκε στην καρδιά μας.
Άραγε να είμαστε από τους τελευταίους που θα έχουμε αυτές τις μνήμες; Μήπως αυτή η κακή αρχή που έγινε με την ανακοίνωση των πρώτων βιβλιοθηκών πολύ κλείνουν θα έχει και συνέχεια; Μήπως τελικά ένας λαός αμόρφωτος και χωρίς πρόσβαση στην γνώση είναι αυτό που θέλουν και χρειάζονται οι ιθύνοντες (αν μπορεί κανείς να τους ονομάσει έτσι).
Τελικά η «Γνώση Εάλω» και έμεινε η μάνα μου να ψιθυρίζει :
«Ό,τι πέφτει στα χέρια σου να το διαβάζεις, να ανοίγει το μυαλό σου, να λυθεί η γλώσσα σου, να γίνεις άνθρωπος σωστός, να μπορείς να πεις δυο κουβέντες σωστές αύριο - μεθαύριο»
Οι Οικολόγοι Πράσινοι Βορείου Αιγαίου για το κλείσιμο των βιβλιοθηκών των νησιών μας
«Ο σκοπός ενός αστείου δεν είναι να μειώσει κάποιον, αλλά να του θυμίσει ότι είναι μειωμένος»
Ο George Orwell (1903-1950) είχε πει ότι "Ο σκοπός ενός αστείου δεν είναι να μειώσει κάποιον, αλλά να του θυμίσει ότι είναι μειωμένος".
Κάτω από αυτό το πρίσμα δεν μπορούμε να δεχθούμε ούτε ως αστείο την ανακοίνωση για την συγχώνευση - κλείσιμο των 46 δημόσιων βιβλιοθηκών σε όλη την Ελλάδα που αποτελούν ναούς γνώσης και ανάπτυξης της πνευματικότητας των νέων αλλά και των μεγαλύτερων. Για τα νησιά του βορείου Αιγαίου η λίστα συμπεριλαμβάνει τις βιβλιοθήκες Μυτιλήνης, Μήθυμνας, Χίου και Σάμου, που για εκατοντάδες χρόνια προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες γνώσεις στα νησιά μας, διαθέτοντας συλλογές εθνικής σημασίας και σπάνια ιστορικά τεκμήρια. Η βιβλιοθήκη «Αδαμάντιος Κοραής» στη Χίο λειτουργεί ανελλιπώς από το 1792, της Μήθυμνας από το 1859, της Σάμου από το 1900 και της Μυτιλήνης από το 1945.
Μία τέτοια κίνηση θα είχε ως απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός λαού αμόρφωτου και ευκόλως καθοδηγούμενου προς τις κατευθύνσεις και τις επιλογές του οποιουδήποτε κυβερνώντος, θα οδηγούσε στην δημιουργία ενός λαού χωρίς γνώμη και άποψη, χωρίς γιατί και θέλω.
Μια τέτοια κίνηση οδηγεί στον διαχωρισμό όλων μας σε δυο κατηγορίες, στους λίγους έχοντες και κατέχοντες την πρόσβαση στην γνώση και την παιδεία και στους πολλούς αποκλεισμένους από την μάθηση και έρευνα μέσω των δημόσιων βιβλιοθηκών.
Στην Ελλάδα του Πνεύματος και του Πολιτισμού τέτοιου είδους εξαγγελίες πρέπει να χαρακτηρίζονται επιεικώς κατάπτυστες και να μας κάνουν να σκεφτόμαστε ακόμα πιο σοβαρά το μέλλον, το δικό μας αλλά και των παιδιών μας.
