Ο Γιώργος Νταλάρας και η Ελένη Βιτάλη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ντάσο Κούρτι και θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς στη συναυλία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες.
Σήμερα, 24 χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος, που παρά τις δυσκολίες κατάφερε να κερδίσει επάξια μια θέση στον χώρο της μουσικής, διοργανώνει μία συναυλία για τους πρόσφυγες αποδεικνύοντας πως όχι μόνο δεν ξέχασε τα δικά του «πέτρινα χρόνια», αλλά στέκεται και ενεργά στο πλευρό των ξεριζωμένων που δίνουν αυτή την περίοδο τη δική τους δύσκολη μάχη.
Ο ταλαντούχος μουσικός και συνθέτης Ντάσο Κούρτι θα βρίσκεται το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή της «Ιεράς Οδού», προκειμένου να περάσει ένα μήνυμα αλληλεγγύης συγκεντρώνοντας χρήματα για τις ανάγκες των προσφύγων που ζουν σε καταυλισμούς της Λέσβου. Μαζί του θα είναι μια ομάδα γνωστών καλλιτεχνών οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του και θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς στη συμβολική αυτή πρωτοβουλία ανθρωπιάς. Ανάμεσά τους και οι Γιώργος Νταλάρας, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Μίλτος Πασχαλίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιώργος Μεράντζας, Σοφία Παπάζογλου κ.ά.
Ενα ταξίδι που έκανε πριν από λίγους μήνες στη Λέσβο και οι σκληρές εικόνες από τη ζωή των προσφύγων με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος τού γέννησαν αυτόματα την επιθυμία να κάνει κάτι γι' αυτούς τους ανθρώπους, το παρόν των οποίων έχει τόσα κοινά στοιχεία με το δικό του παρελθόν: «Εζησα από κοντά το δράμα τους, είδα εικόνες που με συγκλόνισαν. Γυναίκες και παιδιά μόνους, χωρίς σπίτι, χωρίς φαγητό, χωρίς στήριγμα. Γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Ηταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου πριν από χρόνια. Ενιωσα λοιπόν την ανάγκη να κάνω κάτι για να βοηθήσω αυτή την κατάσταση και να περάσω το μήνυμα σε όλους πως πρέπει να βοηθάμε τον διπλανό μας» μας περιγράφει ο ίδιος εκφράζοντας αμέσως μετά την ελπίδα του η συναυλία αυτή να αποτελέσει την αφορμή ώστε να διοργανωθούν και άλλες κινήσεις αλληλεγγύης όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για άλλες ομάδες συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη.
Η διαδρομή
Η μουσική μπήκε στη ζωή του Ντάσο Κούρτι από πολύ μικρή ηλικία. Ηταν μόλις 6 ετών όταν γράφτηκε στο μουσικό σχολείο και ξεκίνησε να μαθαίνει ακορντεόν, πιάνο και τσιφτελί που είναι παραδοσιακό αλβανικό μουσικό όργανο. Η εισαγωγή του στη Μουσική Ακαδημία των Τιράνων και η υποτροφία που κέρδισε για τη Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου ήταν για εκείνον τα πρώτα βήματα για την κατάκτηση των καλλιτεχνικών στόχων του. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια... Οι πολιτικές αναταραχές και τα δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα τον έφεραν αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα η οποία δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την αρμονία και την ομορφιά των μουσικών ονείρων του.
«Οσα είδα στη Λέσβο με συγκλόνισαν, ένιωσα την ανάγκη να βοηθήσω»
«Προσγειώθηκα απότομα. Αναγκάστηκα να παρατήσω τις σπουδές μου στο δεύτερο έτος και να έρθω στην Ελλάδα για να αναζητήσω μια καλύτερη τύχη. Ημουν 20 χρονών παιδί τότε. Αφησα πίσω τους γονείς και τους συγγενείς μου και ήρθα σ' έναν ξάδερφό μου που έμενε εδώ» μάς διηγείται ο ίδιος. Τον πρώτο καιρό στην Αθήνα η καθημερινότητα ήταν σκληρή για τον νεαρό μουσικό. «Εκανα διάφορες δουλειές, οτιδήποτε έβρισκα, για να βγάζω ένα μεροκάματο και να μπορώ να επιβιώσω. Μεγάλο πρόβλημα ήταν και το ότι δεν ήξερα ελληνικά. Ευτυχώς όμως ήμουν νέος και κατάφερα να μάθω τη γλώσσα σχετικά γρήγορα» μας λέει.
Οι συνεργασίες
Η φλόγα της βαθιάς αγάπης του για τη μουσική, ωστόσο, σιγόκαιγε μέσα του και παρά τις δυσκολίες κατάφερε να την κρατήσει ζωντανή: «Σιγά σιγά, μόλις κατάφερα να μαζέψω λίγα χρήματα, αγόρασα το πρώτο μου ακορντεόν κι άρχισα να μελετάω. Μετά από λίγο καιρό, παράλληλα με την πρωινή δουλειά, άρχισα να παίζω μερικά βράδια σε ταβέρνες. Ο μαέστρος Γιώργος Παυλάτος με έστειλε να πάρω μέρος σε μια ακρόαση που γινόταν για μουσικούς στην Ορχήστρα των Χρωμάτων. Πήγα και με πήραν. Αυτό ήταν για μένα το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσα να έχω. Αρχισα να γνωρίζω σημαντικούς καλλιτέχνες όπως η Νένα Νενετσάνου, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Με τον καιρό με άκουγαν κι άλλοι καλλιτέχνες και με έπαιρναν να παίζω μαζί τους στις συναυλίες τους και στις ηχογραφήσεις των δίσκων τους. Δούλεψα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Μανώλη Λιδάκη κ.ά.».
Ο Ντάσο Κούρτι μιλά με αγάπη και βαθιά ευγνωμοσύνη για την Ελλάδα και τους Ελληνες. «Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα, από τη στιγμή που ήρθα εδώ, μου φέρθηκαν πολύ καλά. Κι αυτό θα τους το χρωστάω πάντα. Και δεν μιλάω μόνο για τους καλλιτέχνες αλλά και για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που συνάντησα στον δρόμο μου και με βοήθησαν, με αγάπησαν, μου έμαθαν πολλά πράγματα. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι λίγοι που δεν είχαν καλή στάση απέναντί μου αλλά αυτοί ήταν οι εξαιρέσεις και δεν θέλω ούτε να τους σκέφτομαι. Δεν έχει νόημα να στέκομαι σ' αυτούς» μάς λέει. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που δεν θέλει να εγκαταλείψει την Ελλάδα, τώρα στα δύσκολα της οικονομικής κρίσης, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να το κάνει μια και δραστηριοποιείται επαγγελματικά και στο εξωτερικό. «Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να φύγω από την Ελλάδα επειδή υπάρχει οικονομική κρίση. Τα παιδιά μου έχουν γεννηθεί κι έχουν μεγαλώσει εδώ. Τη νιώθουν πατρίδα τους την Ελλάδα. Κι εγώ όμως αισθάνομαι πως οφείλω να μείνω εδώ και να προσφέρω ό,τι μπορώ» εξομολογείται.
Το μεγάλο βήμα
Το 2006 ο Γιώργος Νταλάρας έδωσε απλόχερα στον Ντάσο Κούρτι την ευκαιρία που για χρόνια ονειρευόταν: να γράψει δικά του τραγούδια. Το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο «Ερημα Χωριά» και ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, κυκλοφόρησε σε 30 διαφορετικές χώρες του κόσμου και ήταν αφιερωμένο στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚΑ / ΕΘΝΟΣ
