Ένα από τα μεγαλύτερα «αποστήματα» της Λέσβου εδώ και πολλά χρόνια ήταν η δακοκτονία. Όλοι έβλεπαν το κατήφορο αλλά κανείς δεν τολμούσε να αλλάξει καταστάσεις που είχαν παγιωθεί. Και τελικά ήρθε το ΔΝΤ και η κρίση , έβαλε μαχαίρι στις προσλήψεις και... επιτέλους κάποια πράγματα θα αλλάξουν.
Αξίζει να αναφερθούμε στο σκηνικό που είχε παγιωθεί τα τελευταία χρόνια:
- Πάνω από 2.000 άτομα εργαζόταν στη δακοκτονία. Πολλές φορές οι προσλήψεις και οι τοποθετήσεις του εργατοτεχνικού προσωπικού γινόταν με διαδικασίες μη αξιοκρατικές.
- Οι αρχιεργάτες δημιουργούσαν οικογενειακά συνεργεία, ήταν οι απόλυτοι άρχοντες.
- Οι πληρωμές του εργατοτεχνικού προσωπικού πριν μερικά χρόνια γινόταν από τους Αρχιεργάτες και υπήρχαν αρκετά παρατράγουδα. (βλέπε εικονικά ημερομίσθια)
- Η δακοκτονία σταδιακά έγινε πρόγραμμα κοινωνικής αλληλεγγύης ... είχες ανάγκη από ένσημα ή είσαι πιτσιρικάς και ήθελες να βγάλεις χαρτζιλίκι... τότε "δούλευες" δακοκτονία.
- Κανείς δεν λάμβανε υπόψη την αξιολόγηση αρχιεργατών , τοποθέτηση αρχιεργατών στις ίδιες περιοχές.
Και επειδή αυτό το σκηνικό σε κάποιους άρεσε.... δημιουργήθηκε το Σωματείο Αρχιεργατών Δακοκτονίας. Ποιος μπορούσε να είναι μέλος σ’ αυτό το σωματείο;Οποιοσδήποτε είχε δουλέψει ως Αρχιεργάτης έστω και μια χρόνια ή ακόμη και ως ψεκαστής. Ποιοι συμμετείχαν σ’ αυτό το σωματείο; Περίπου 50 άτομα από όλη τη Λέσβο... μεταξύ τους έκαναν εκλογές και έβγαζαν Πρόεδρο , ΔΣ κτλ.
Μάλιστα το Σωματείο μπόρεσε να γίνει συνομιλητής του εκάστοτε Νομάρχη ή Περιφερειάρχη. Παιζόταν και πολιτικά παιχνιδάκια...
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η ουσία της δακοκτονίας ξεχάστηκε...( Αξίζει να τονιστεί ότι η ελαιοκαλλιέργεια είναι η ΜΟΝΗ καλλιέργεια που προστατεύεται με κρατική ευθύνη μια και δεν έχει νόημα να γίνει δακοκτονία σε ατομικό επίπεδο). Και στη μέση οι υπάλληλοι της Δ/νσης Γεωργίας να προσπαθούν να βρουν λύσεις και να εκσυγχρονίσουν τη δακοκτονία (νέα φάρμακα , νέες μέθοδοι καταγραφής του δακοπληθυσμού)
Αυτό το «απόστημα» δεν θα άλλαζε αν δεν ερχόταν η κρίση... γιατί κανείς δεν αναλάμβανε το πολιτικό κόστος να «χάσει» τόσο κόσμο... τόσοι εργαζόμενοι , τόσες οικογένειες...
Εδώ και 2 χρόνια γίνεται από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης υπάρχει μείωση προσωπικού κατά 50%. Η πρώτη μείωση αντιμετωπίστηκε με επιτυχία κυρίως λόγω ευνοϊκών καιρικών συνθηκών. Η δεύτερη μείωση δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί... μόνη λύση να δοθεί σε εργολαβία η δακοκτονία. Πραγματοποιήθηκε διεθνής διαγωνισμός και βρέθηκε η ανάδοχος εταιρεία.
Όλα αυτά σχετικά με το διαγωνισμό ήταν γνωστά εδώ και μήνες!
Και ξαφνικά το Σωματείο Αρχιεργατών ανακαλύπτει την εργολαβία... Την "ανακαλύπτει" όταν ο εργολάβος επέλεξε να μην προσλάβει στο έργο της δακοκτονίας μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου Αρχιεργατών!
Εδώ ξεκινάει η μεγάλη υποκρισία και η πρόκληση: με ανακοίνωσή το σωματείο Αρχιεργατών αφήνει αιχμές ότι ο διαγωνισμός έγινε στα μουλωχτά (αν είναι δυνατόν διεθνής διαγωνισμός να έχει γίνει στα μουλωχτά) ότι έγιναν ρουσφέτια! (όσο ξέρουμε ο εργολάβος προσλαμβάνει όποιους θέλει ) ότι έγιναν μαγειρέματα επειδή υπήρχε μόνο μια προσφορά για το έργο της δακοκτονίας!!! Στόχος του Σωματείου η Περιφέρεια (που έχει την ευθύνη για το έργο της δακοκτονίας ) και ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Φλώρος (υπεύθυνος αντιπεριφερειάρχης για αγροτικά θέματα).
Σήμερα στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ της Λέσβου» διαβάζουμε ότι η Περιφέρεια καταθέτει μήνυση κατά του Σωματείου Αρχιεργατών. Μήνυση για τα όσα συκοφαντικά αναφέρει η ανακοίνωση των Αρχιεργατών. Λάθος της Περιφέρειας η μήνυση! Η μήνυση αργεί να αποκαλύψει την αλήθεια...
Η λύση είναι εξαιρετικά απλή: να δώσει στη δημοσιότητα η Περιφέρεια τις εκθέσεις και τις αναφορές των Γεωπόνων Τομεαρχών από τα προηγούμενα έτη για τους Αρχιεργάτες που τώρα φωνάζουν! Τότε η κοινή γνώμη θα καταλάβει τι γινόταν τόσα χρόνια ! Άνθρωποι που έπρεπε να έχουν πάει σπίτι τους έγιναν οι τιμητές της δακοκτονίας!
Η δακοκτονία είναι μια σοβαρή υπόθεση! Η προστασία της ελαιοπαραγωγής – ιδιαίτερα που σήμερα η πρωτογενή παραγωγή είναι η μόνη ελπίδα – είναι επιτακτική ανάγκη. Δεν μπορεί να συνεχίσει η δακοκτονία να είναι «πρόγραμμα κοινωνικής αλληλεγγύης» και μαγαζάκι ενός Σωματείου.
Η δακοκτονία στη Λέσβο δεν αφορά μόνο όσους εργάζονται: αφορά 15.000 ελαιοπαραγωγούς που θέλουν να προστατευτεί η παραγωγή τους και να μπορέσουν να επιβιώσουν.
