Γράφει ο Γιώργος Τυρίκος - Εργάς
Η είδηση για την επικείμενη αγιοποίηση του αναχωρητή Γέροντα Παΐσιου φέρνει για άλλη μια φορά στο προσκήνιο τις βαθύτερες επιλογές της ορθόδοξης ιεραρχίας. Δε μιλώ για τη βιομηχανία αγίων που τελικά πλουτίζει τα παγκάρια και ισχυροποιεί την εκκλησία ως πολιτικό και όχι ως πνευματικό θεσμό. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Ο Γέροντας Παΐσιος προβάλλει μέσα από τα βιβλία που εξέδωσε ο ίδιος όσο και συνολικά από την παραφιλολογία που τον περιβάλλει ως μισαλλόδοξος, ξενόφοβος, ομοφοβικός, ρατσιστής, εθνικιστής, υποτιμητής των γυναικών, βαθύτατα αμόρφωτος και προφανέστατα σχιζοειδής κήρυκας των πιο απίθανων ανοησιών. Πρόκληση αποτελεί να μπορέσει κανείς να ΜΗΝ εντοπίσει αυτά τα στοιχεία στις ρήσεις του γέροντα έστω και εφαρμόζοντας τα πιο επιεική κριτήρια.
Ο Γέροντας Παϊσιος μπορεί πράγματι να ήταν μια "αγαθή ψυχή", ένας περιορισμένων οριζόντων μοναχός που δεν ήθελε το κακό κανενός και απλά έλεγε αυτά που είχε να πει. Οι δηλώσεις του όμως αρκούν για να τον μετατρέψουν στα πλαίσια της ανάγνωσης και της διασποράς τους σε κάτι άλλο. Αυτό το "άλλο" αγιοποιείται. Όταν κανείς αγιοποιεί ξεκάθαρα σκοταδιστικές απόψεις οι οποίες ταιριάζουν σε περασμένες, ντροπιαστικές για το πνεύμα του στοιχειώδους ανθρωπισμού εποχές, στην ουσία εγκρίνει τις απόψεις αυτές και τις προβάλλει ως πρότυπο στο "ποίμνιο". Να λοιπόν παράδειγμα προς μίμηση: επικάλυψη αγιοσύνης, "αγαθότητας" και στο βάθος μίσος, διακρίσεις, αντιεπιστημονικότητα και άλλα τόσα.
Την ίδια στιγμή ο διασκεδαστής "γέροντας Παστίτσιος" καταδικάζεται σε φυλάκιση για "εξύβριση" της θρησκείας σε μια πρωτοφανή απόφαση που θα ταίριαζε σε θεοκρατικό καθεστώς της Μέσης Ανατολής. Για άλλη μια φορά η ιεραρχία τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση και προσεύχεται να συγχωρήσει τον κακόμοιρο τον νέο ο Κύριος (καθώς η ίδια δεν έχει μάθει να συγχωρεί, oύτε καν μέσω μιας, έστω, "πατρικής" δήλωσης που θα δίδασκε μεγαλοψυχία).
Με την αγιοποίηση του Γέροντα Παϊσιου και την καταδίκη του "Παστίτσιου" εκκλησία και κράτος διδάσκουν με τον πλέον προφανή τρόπο την προσήλωση στα όσα, τόσες γενιές τώρα, κρατούν τη σκέψη του νεοέλληνα οπισθοδρομική και εκείνους σε θέση ισχύος. Μερικοί από αυτούς βέβαια, υποκριτικά, σηκώνουν το μπανεράκι με το "Je suis Charlie Hebdo" δίχως βέβαια να έχουν διαβάσει ούτε ένα τεύχος του περιοδικού. Γιατί αν είχαν διαβάσει θα έβλεπαν πως ο "Παστίτσιος" μπροστά στο εν λόγω περιοδικό είναι ασύγκριτα πιο διακριτικός. Το Charlie Hebdo θα το έκαιγαν ευχαρίστως, θα το προπηλάκιζαν, θα το απαγόρευαν δια νόμου και είμαι σχεδόν βέβαιος, αν γραφόταν στην Ελλάδα, θα φρόντιζαν να συνθλίψουν τους συντάκτες με έμμεσο ή άμεσο, σίγουρα όμως απόλυτο τρόπο. Ο δε Γέροντας Παϊσιος, θα το κατέτασσε (όπως έκανε φοβικά με άλλα φαινόμενα και έντυπα που δεν κατανοούσε) στα "τέρατα και σημεία της εποχής".
Πιστεύω, για να γυρίσουμε στο προκείμενο, πως η αγιοποίηση του Γέροντα Παϊσιου δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αποτελεί τροφή για τους μελλοντικούς ζηλωτές, πάτημα για τα μελλοντικά αίσχη των φανατικών και έναν ακόμα τρόπο όσοι παίζουν με τα μυαλά των πολλών να συνεχίσουν να το κάνουν για να αντλούν τη δύναμη και το κύρος τους. Σε αυτά τα πλαίσια οι άγιοι είναι επικίνδυνοι και πιο επικίνδυνοι ακόμα όσοι τους πιστεύουν και όσοι τους προτάσσουν άκριτα ως πρότυπο.
Για να πιάσω, τελειώνοντας, το Charlie Hebdo μιας και το επιτάσσει ο καιρός, εντύπωση προκαλεί το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού μετά τη σφαγή. Παρουσιάζεται ο Μωάμεθ να κλαίει κρατώντας το γνωστό μπανεράκι μα μένει κανείς σε αυτό που γράφει πάνω-πάνω με κεφαλαία. "ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ". Σπουδαία δήλωση από μια παρέα άθεων, έτσι δεν είναι;
