Ε
νώ άλλοι αγωνιούσαν για τη θέση τους, Εργοτέλης και Καλλονή έπαιξαν… χαλαρά, με τους Κρητικούς να αποχαιρετούν με 3-0 τη φετινή σεζόν και να πιάνουν τη ψηλότερη θέση στην ιστορία τους στη Σούπερ Λιγκ. Η ομάδα της Καλλονής αγωνίστηκε με πολλά νέα πρόσωπα στη σύνθεσή της, σε ένα παιχνίδι χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον αφού ήδη από την περασμένη αγωνιστική είχε εξασφαλίσει την παραμονή της στη Superleague.Το ιδανικότερο «αντίο» στη φετινή σεζόν είπε ο Εργοτέλης, επικρατώντας της Καλλονής με 3-0 στο φινάλε του πρωταθλήματος.Με την απουσία κινήτρου –αφού και οι δύο ομάδες είχαν εξασφαλίσει την παραμονή τους- να απεικονίζεται στο ρυθμό του ματς, που έμεινε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ο Εργοτέλης ήταν αυτός που κατάφερε να πανηγυρίσει με «τριάρα» και να αποχαιρετήσει ιδανικά τον κόσμο που βρέθηκε στο Παγκρήτιο.
Μάλιστα, με την κατάκτηση του τρίποντου τερμάτισε στην έβδομη θέση της βαθμολογίας, η οποία αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της στην Σούπερ Λιγκα.
Τα γκολ των Μπουχαλάκη, Διαμαντάκο και Κούμπικ «καθάρισαν» το παιχνίδι για τους Κρητικούς, με τους δύο πρώτους μάλιστα να αποχαιρετούν τον Εργοτέλη με γκολ, αφού αγωνίστηκαν για τελευταία φορά με τη φανέλα της ομάδας.
Το ματς:
Το άγχος και η αγωνία δεν είχαν θέση στο Παγκρήτιο αφού οι δύο ομάδες έχουν εξασφαλίσει ήδη πριν απ’ το παιχνίδι τη σωτηρία τους. Και παρότι αυτό συντέλεσε στο να μείνει ο ρυθμός σε χαμηλά επίπεδα, ο Εργοτέλης κατάφερε να «βάψει» το πρώτο ημίχρονο «κιτρινόμαυρο».
Ο Ανδρέας Μπουχαλάκης ήταν αυτός που «έσπασε» το χαμηλό ρυθμό του παιχνιδιού, με φοβερή εκτέλεση φάουλ έξω απ’ την περιοχή που δεν κατάφερε να διώξει ο Σιδεράκης, ενώ ο Κούμπικ διπλασίασε τα τέρματα στο 37’.
Η Καλλονή έμεινε αρκετά μακριά απ’ το γκολ και στο δεύτερο ημίχρονο, με το ρυθμό να μένει σε χαμηλά επίπεδα, αποδεικνύοντας την απουσία κινήτρου. Και πάλι όμως ο Εργοτέλης ήταν αυτός που κατάφερε να σπάσει την απουσία φάσεων, με τον Διαμαντάκο να «πληγώνει» ξανά την εστία της Καλλονής με πλασέ στο 64’, ενώ στην αμέσως επόμενη φάση έχασε τρομερή ευκαιρία με πλασέ σε άδεια εστία που πέρασε λίγο άουτ.
Από κει και πέρα, όσο απουσίασε το κίνητρο, απουσίασαν και οι φάσεις. Οι δύο ομάδες αναλώθηκαν σε παιχνίδι στο κέντρο, μένοντας μακριά από ουσιαστικές φάσεις, με το τελευταίο 20λεπτο του παιχνιδιού να έχει μια μόλις καλή φάση για την Καλλονή.
Εργοτέλης (Μαρίνος Ουζουνίδης): Αθανασίου, Ρέντζας, Αντελεγιέ, Γιοβάνοβιτς, Κοιλιάρας, Κοζορώνης, Ιμπραΐμ (17’ Μπουχαλάκης), Κούμπικ, Μπαντιμπανγκά (70'Κούτρης), Διαμαντάκος (70'Παντελάκης), Μονακέλο
Στον πάγκο: Δερμιτζάκης, Ρομάνος, Αναστασάκος, Σαρρής
Καλλονή (Γιάννης Μαντζουράκης): Σιδεράκης, Ζακουάνι, Αναστασιάδης, Χωριανόπουλος (80'Βλαστέλλης), Ποντάνι, Γιουκάρης (68' Ντάμπος), Καλτάς, Κούπρου, Λεοζίνιο, Μανούσος, Ναούμ (46' Άλβες)
Στον πάγκο: Χογκ, Γιατζιτζόγλου, Ευαγγελιδάκης, Καζάκης
sport-fm.gr
Η ΑΕΛ Καλλονής σε ανακοίνωσή της αναφέρει:
Το ταξίδι συνεχίζεται λοιπόν. Θα είμαστε και του χρόνου στη Super League. Άθλος, θρίαμβος, επίτευγμα θα πουν πολλοί. Κι όμως, η ομάδα του νησιού μας πέτυχε κάτι πιο σπουδαίο από όλα αυτά. Από νωρίς παίκτες και τεχνικό τιμ πέταξαν στην θάλασσα την ποδοσφαιρική λογική και ξεκίνησαν μια πορεία χωρίς "πώς" και "γιατί". Παραμέρισαν σχεδόν απ' την αρχή κάθε ίχνος προσμονής για επιστροφή, τηρώντας στα αποδυτήρια μια δική τους ομερτά. Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα που βίωναν με μια δόση καμικαζισμού, έμοιαζαν τις περισσότερες φορές με μαχητές που παλεύουν για κάτι πάνω από το ποδόσφαιρο και τους τρεις βαθμούς της νίκης. Σαν να είχαν κάνει μια βουβή συμφωνία: η ομάδα αυτή πρέπει να παίξει εκεί όπου ανήκει. Αυτό που υπερασπίζονταν ήταν η αξία τους και η τιμή του νησιού μας –την στιγμή που κάποιοι άλλοι μάχονταν για να την αμαυρώσουν. Κέρδισαν, έχασαν μα τα κατάφεραν.
Όλοι τα καταφέραμε. Αυτή η παρέα που ξεκίνησε πριν 4 περίπου χρόνια και που σαν οικογένεια πια βιώνει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες που προκύπτουν σε αυτή την ομάδα, σαν να 'ξερε και να "έχτιζε" υπομονή για τούτη τη χρονιά. Τι κι αν στο διάβα μας βρέθηκαν τόσες και τόσες αντιξοότητες· κατορθώσαμε να μείνουμε στην κατηγορία. Χρειάστηκε –όπως συχνά έλεγε ο εμπνευστής αυτής της προσπάθειας, ο πρόεδρός μας– «να γίνουμε σίδερο αλύγιστο, να χαλυβδωθούμε» και το καταφέραμε. Πετύχαμε κάτι παραπάνω από μια παραμονή. Δημιουργήσαμε αποθέματα ψυχής! Αποκτήσαμε καρτερικότητα, σοφία ίσως και λίγη ανοσία στο παράλογο. Γίναμε ακόμη πιο υπερήφανοι γι’ αυτή την ομάδα. Γίναμε ακόμη πιο δυνατοί.
Και τώρα τι; Επιστροφή στο σπίτι. Μια ευκαιρία για όλους ανοίγεται μπροστά μας. Η ομάδα του τόπου μας, της Λέσβου μας, είναι μια ευκαιρία. Ας την αγκαλιάσουμε!
