"Άγιος Φεβρουάριος"
Για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης ο «Άγιος Φεβρουάριος» είναι ένα τραγούδι και όχι ένας Άγιος με την έννοια που όλοι γνωρίζουμε. Τώρα αν υπάρχει ως αντρικό όνομα, ας είναι το δέχομαι φτάνει όμως να το έχει δεχθεί πρωτίστως η Εκκλησία μας. Δεν είναι καιρός για αφορισμούς και για κατάρες από τον κλήρο μας για κάτι που -μάλλον-δεν υπάρχει. Στη θρησκεία μας ευτυχώς ή δυστυχώς δεν χωρά η φαντασία -συγγραφική ή διηγηματική -παρά μόνο ό, τι είναι υπαρκτό.
Πάντως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να είχαμε τέτοιους …μηνιαίους αγίους στο εορτολόγιό μας. Να ας πούμε να είχαμε άγιο Μάρτη ή άγιο Νοέμβρη για παράδειγμα. Θα γιόρταζαν όσοι είχαν τέτοιου είδους ονόματα όλο το μήνα με ό, τι συνεπάγεται απ’ αυτό, καλό ή κακό.
Για να ξεφύγω όμως λίγο απ’ αυτά, ο Φλεβάρης είναι όπως και να το κάνουμε ένας όμορφος μήνας και ο φετινός που ξεκινά από αύριο θα είναι καλύτερος και ομορφότερος.
Είναι από τα …γεννοφάσκια του που λέμε, ένας μήνας αισιόδοξος, και οι παροιμίες που λέγονται γι’ αυτόν έχουν μέσα τους κάτι το ελπιδοφόρο.
Κατ’ αρχήν τον περιμένεις να ’ρθει για να …Φλεβίσει, για να λάμψει ένας όμορφος κατακίτρινος ήλιος που θα θυμίζει έστω λίγο καλοκαίρι, και δεν θα έχει καμία μα καμία σχέση μ’ αυτόν του προκατόχου του Γενάρη.
Και από την άλλη είναι μικρός μήνας φεύγει γρήγορα και φτάνουμε στην άνοιξη και στον Μάρτη, κουνώντας πια μαντήλι στον χειμώνα, βλέποντας τα όλα με μια πιο καθαρή κι ελπιδοφόρα ματιά. Ακόμα κι αυτή η παροιμία που λέει πως αν χιονίσει ο Φλεβάρης πάλι η άνοιξη θ’ ανθίσει ή κάπως έτσι, αυτά όμως τα λόγια είναι που μου θυμίζουν το σοφό απόφθεγμα του Ελύτη πως, «ακόμα κι αν δεν βρεις την άνοιξη τη φτιάχνεις».
Είναι ένας αστείος και …χωρατός μήνας που όλα συγχωρούνται, όλα λέγονται δίχως φειδώ λόγω της αποκριάς που έχει μέσα του, κι έτσι όλα μπορούν να συμβούν τον Φλεβάρη μήνα.
Καλό μήνα
Κώστας Βελούτσος
