αρχική δημοσίευση 27/11/2012 ώρα 17:30:
Είναι δράμα μικρά παιδιά να φεύγουν από την πατρίδα τους ; Είναι δράμα οι άνθρωποι να ζουν με το φόβο του θανάτου και να αλλάζουν χώρα; Καταφατικές απαντήσεις.
Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ισχυρό. Φεύγεις για να σωθείς.
Και το δράμα δεν έχει τέλος. Βλέπεις προορισμός δεν είναι ούτε η Λέσβος ούτε η Ελλάδα. Η χώρα μας είναι ο κόμβος για το ταξίδι προς την Ευρώπη.
Άλλοι θα τους ονομάσουν πρόσφυγες , άλλοι θα τους ονομάσουν λαθρομετανάστες και άλλοι μετανάστες.
Η σημερινή εικόνα έξω από το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης προκαλεί αίσθηση και ... αφορμή για σκέψεις. Πάνω από 30 μετανάστες, μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι έχουν κατασκηνώσει και... περιμένουν να συλληφθούν! Αυτοί οι άνθρωποι λες και είναι σκιές. Ούτε νόμιμα βρίσκονται στη Μυτιλήνη ούτε παράνομα. Υπάρχουν όμως σε κοινή θέα. Στο κέντρο της πόλης μας.
Φωνές ακούγονται από περαστικούς. «Είναι κρίμα» , «Να πάνε στη χώρα τους, αρκετά προβλήματα έχουμε» , «Που είναι η Αστυνομία;» «Που είναι ο Δήμος και η Περιφέρεια;»
Όλες οι ερωτήσεις από χθες βράδυ απαντήθηκαν!
Γιατί έξω από το Δημοτικό Θέατρο δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες , είναι και οι Άνθρωποι αυτής της πόλης.
Ο «ανώνυμος» πολίτης της Μυτιλήνης γράφει:
"Από χθες το βράδυ αλλά κυρίως σήμερα το πρωί δεκάδες συμπολίτες μας κουβαλούν τσάντες γεμάτες ανθρωπιά. Μια φραντζόλα ψωμί, ένα κουλουράκι, κουβέρτες, υπνόσακοι, ρούχα, παπούτσια, ακόμα και μια μαγκούρα για έναν ηλικιωμένο που βρίσκεται ανάμεσά τους. Ένα σχολείο το πρωί πήγε χυμούς και πρωινό κυρίως για τα μικρά μεταναστάκια, που με το παιχνίδι τους και τις ζωγραφιές τους νικούν και την πιο σκληρή εικόνα μιας πραγματικότητας που χωρίς να φταίνε ζουν. Μα το πιο σημαντικό είναι το χαμόγελο. Το χαμόγελο κάθε περαστικού προς αυτούς τους συνανθρώπους μας. Είναι από μόνο του αρκετό για να τσακίσει το φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία. Είναι συνάμα και η καλύτερη απάντηση στην αδιαφορία των υπηρεσιών και στη μισαλλοδοξία που κάποιοι σκορπίζουν στην κοινωνία μας. Η Μυτιλήνη σήμερα χαμογελά σε όλη τη γη."
Λίγα μέτρα πιο πάνω στην οδό Ερμού, Αστυνομικοί είναι σε υπηρεσία με αραγμένες τις μηχανές τους. Λίγα μέτρα πιο μακριά συνεδριάζει το Περιφερειακό Συμβούλιο. Λίγα μέτρα πιο μακριά είναι το Δημαρχείο και ... οι τοπικοί άρχοντες που φωτογραφίζονται κάθε φορά που προσφέρουν τρόφιμα. Η αντίδρασή τους: μια ανακοίνωση που θα μείνει στα χαρτιά....
Η Αστυνομία δηλώνει αδυναμία να τους συλλάβει. Δεν έχει χώρο. Ο Δήμος και η Περιφέρεια δεν μπορούν να βρουν προσωρινά ένα χώρο να τους στεγάσουν; Δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη της φιλοξενίας; Προέχει ο Νόμος ή οι ανθρωπινες ζωές;
Σκέψεις για το άδικο της ζωής και την ανικανότητα των κυβερνώντων ίσως είναι ξεπερασμένες. Αναλύσεις για το θέμα των μεταναστών έχουν γραφτεί και θα γραφούν κι άλλες.
Όσες αναλύσεις όμως κι αν γραφούν κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά τι στο καλό έχει συμβεί και ζουν αυτό το δράμα. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί «εξήγηση ψυχής» δεν υπάρχει. Όταν «πολιτικές» και «οικονομίες» είναι πάνω από τον Άνθρωπο τότε τι να πεις ;
Παιδιά με ωραία ρουχαλάκια , παιδιά με χαμόγελο και ... ίσως με μάτια γεμάτα αφθονία είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Δημοτικό Θέατρο. Λίγο πριν το μεσημέρι. Αυτά ήταν τα «δικά μας» παιδιά που συγκεντρώθηκαν στα πλαίσια μιας σχολικής εκδήλωσης. Σύμπτωση ήταν. Ίσως όμως σήμερα να είδαν, να έμαθαν – αν είδαν, αν έμαθαν – ένα χρήσιμο μάθημα: ο αγώνας για ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη παραμένει το ζητούμενο της ανθρωπότητας. Χωρίς διάθεση για κήρυγμα.
2012 και οι ιστορίες που κάποτε ακούγαμε για προσφυγιά τις βλέπουμε μπροστά μας. Μακάρι η κρίση να μας έχει κάνει πιο σοφούς και να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι και εμείς είμαστε υποψήφιοι «πρόσφυγες». Μπορεί τελικά και εμείς ζούμε σε μια χώρα που έχει μείνει μόνο η σκιά της...
Ίσως οι σημερινές παιδικές ζωγραφιές των πιτσιρικάδων να κρύβουν κάποια ελπίδα
(φωτογραφίες: Μιχάλης Μπάκας)
