Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου
Τα χωριά της Λέσβου. Αναλλοίωτα, έχοντας κρατήσει την αρχιτεκτονική τους, παραμένουν ζωντανά σκαρφαλωμένα στις βουνοπλαγιές. Χωριά αεροπλάνα.
Όταν λοιπόν με καλούν για υπηρεσία στα γύρω χωριά, ξεχνάω κάθε κούραση, γιατί ξέρω ότι η διαδρομή είναι η πραγματική αμοιβή μου.
Και πάντα προτιμώ να πηγαίνω, όχι από τον κεντρικό δρόμο, αλλά από τους δρόμους εκείνους που χαράχτηκαν κάποτε μέσα από τα βουνά, για να έχουν οι κάτοικοι πρόσβαση στα χωράφια τους και στα γειτονικά χωριά.
Ξεκινώντας από την Αγία Παρασκευή, το κεφαλοχώρι της περιοχής όπου υπηρετώ, διασχίζοντας έναν απέραντο ελαιώνα, που τον διακόπτουν μικρά χωράφια, στάνες με πρόβατα, γεφύρια και χείμαρροι. Τα δίχτυα στα λιοχώραφα τυλιγμένα. Τελειώματα της συγκομιδής της ελιάς. Εδώ χτυπάει η καρδιά της λεσβιακής αγροτιάς.
Τούτα τα βουνά είναι λοιπόν που βγάζουν αυτό ορεινό κίτρινο λάδι, το πιο φίνο και το πιο ντελικάτο, που κλείνει μέσα του όλες τις βουνίσιες μυρωδιές της Λεσβιακής γης. Και με πόσο κόπο μαζεύονται οι ελιές από τα δέντρα πάνω στις κατρακύλες…
Το αυτοκίνητο χοροπηδά από πέτρα σε πέτρα, η ματιά μου σαν τη γαλιά από δέντρο σε δέντρο, από κλαρί σε κλαρί κι όσο πάει ο δρόμος ανηφορίζει. Το χωριό φάνηκε από μακριά. Ο ήλιος έπιασε να γέρνει προς τη δύση. Σιγά σιγά νομίζεις πως είσαι σε αεροπλάνο. Η θάλασσα χρυσίζει από μακριά, οι δρόμοι από κάτω έγιναν φιδάκια.
Στύψη, νωρίς το απόγευμα. Ησυχία. Παρατηρώ τα σπίτια. Το ένα πατάει πάνω στην πλάτη του άλλου. Η πέτρα πάνω στην πέτρα. Σαν καρτ ποστάλ. Κουκλίστικο. Έχει κρύο σήμερα. Οι καμινάδες αχνίζουν. Οι άνθρωποι γλυκομίλητοι με την τραγουδιστή προφορά τους. Τα ξύλα στοιβαγμένα στις αυλές. Η αγορά κοιμάται. Στα καφενεία ησυχία. Στον ελαιουργικό συνεταιρισμό όμως, ο κόσμος πάει κι έρχεται. Αλέθουν. Αγροτικά αυτοκίνητα φέρνουν σε τσουβάλια τις ελιές και φεύγουν με λάντσες με λάδι.
Φεύγοντας χαζεύω το εκκλησάκι στην μπασιά του χωριού. Μιά μικρογραφία της Παναγιάς της Πέτρας σε φόντο βουνίσιο.
Αυτή ήταν η αποζημίωση λοιπόν: καθαρός αέρας, ανοιχτός ορίζοντας, πράσινο σκούρο, πράσινο ασημί, και στον γυρισμό ένας κατακόκκινος χειμωνιάτικος ουρανός πάνω από το νησάκι της Πέτρας. Από εκείνους τους ουρανούς, που σε κάνουν να ξεχνάς και την ώρα, και τις καταληκτικές προθεσμίες, τους φόρους, και όλα τα λογής-λογής σκουπίδια που γεμίζουν το μυαλό και τη ζωή μας την ίδια.
Ένας αλεξιπτωτιστής μέσα στο κατακόκκινο φόντο αιωρείται πάνω από τις αλυκές. Είναι άραγε αληθινός ή μήπως είμαι εγώ η ίδια που προσγειώνομαι στην πραγματικότητα…
αρχική δημοσίευση: mplokia.gr
