Έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή ο ηθοποιός Μπάμπης Αλατζάς, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο. Ο καλός ηθοποιός νοσηλευόταν από τον Οκτώβριο στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης, τόπο της καταγωγής του.
Στη Μυτιλήνη είχε επιστρέψει τα τελευταία δύο χρόνια, προκειμένου να βρίσκεται κοντά σε δικούς τους ανθρώπους αφού είχε αρρωστήσει και η οικονομική κρίση δεν τον βοηθούσε να βρεί δουλειά στην τηλεόραση και το θέατρο.
Γεννημένος το 1949 στη Μυτιλήνη και τελείωσε τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ μέχρι και το 1991, ο Μπάμπης Αλατζάς ασχολήθηκε ανελλιπώς με το θέατρο.
Ξεκίνησε την καριέρα του με σκηνοθέτη το Γιώργο Χριστοδουλάκη, ανιψιό του Αλέξη Μινωτή, που μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική. Μαζί με μια ομάδα ηθοποιών που είχαν επιστρέψει επίσης από τις ΗΠΑ, ανέβασαν στην Κρήτη τον «Ερωτόκριτο», ενώ στη συνέχεια δούλεψε με το Μάνο Κατράκη και με τη θεατρική ομάδα «Το Θέατρο του Πειραιά», μέλος της οποίας παρέμεινε μέχρι το 1991.
Το 1979 ξεκίνησε και η καριέρα του στην τηλεόραση, με πρώτο μεγάλο ρόλο την εμφάνισή του στο «Συμβολαιογράφο» της ΕΡΤ1.
Έκτοτε συμμετείχε σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές, τόσο της κρατικής όσο και της ιδιωτικής τηλεόρασης, αναπτύσσοντας συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Μανούσος Μανουσάκης και ο Στράτος Μαρκίδης.
Μεταξύ των τελευταίων συγκαταλέγονται οι σειρές «Κάθοδος» (ΕΡΤ 1983), «Τα φώτα της πόλης» (ΕΡΤ2 1986), «Το μονοπάτι της αγάπης» (ΑΝΤ1 1995), «Ψίθυροι καρδιάς» (Mega 1997), «Το τίμημα του πάθους» (ΑΝΤ1 1997), «Άγγιγμα ψυχής» (ΑΝΤ1 1998), «Τρικυμία» (ΑΝΤ1 1998), «Δροσουλίτες» (Star 2001), «Φιλί ζωής» (ΑΝΤ1 2002), «Ακροβατώντας» (Alpha 2003), «Μη μου λες αντίο» (ΑΝΤ1 2004), «Της αγάπης μαχαιριά» (ΑΝΤ1 2006), «Ο γητευτής» (ΑΝΤ 1 2007) κ.α.
Ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού αναφέρει:
Ο καλός μου φίλος ο Μπάμπης ο Αλατζάς άφησε σήμερα το πρωί στο νοσοκομείο Μυτιλήνης την τελευταία του πνοή, χτυπημένος από τον καρκίνο που τον ταλαιπώρησε τα τελευταία 2 χρόνια.Ο Μπάμπης, εκτός από καλός ηθοποιός και βαθύς γνώστης του θεάτρου και του κινηματογράφου-όπου διέπρεψε-ήταν πάνω απ όλα εξαιρετικός άνθρωπος, ένας από τους καλύτερους που έχω γνωρίσει, δοτικός, γεναιόδωρος, απλός και αξιοπρεπής.Ήταν πάντα χαμογελαστος και από το στόμα του έβγαινε μόνο ο καλός ο λόγος.Τα ενδιαφέροντα του ήταν πολλά.Η τέχνη, ο πολιτισμός, η πολιτική, τα κοινωνικά ζητήματα.Ήταν πάντα ενεργός με άποψη, με σοφία αλλά κυρίως με αγνότητα και ανθρωπιά.Η καθαρότητα και το μεγαλείο της ψυχής αντανακλούσαν στη ματιά του.Αγαπημένε μου φίλε η θετική σου ενέργεια και αύρα έφυγε απ' τη μικρή μας κοινωνία και μας άφησε φτωχότερους αλλά θα σε φέρνουμε στο μυαλό μας πάντα με αγάπη και νοσταλγία.
Κώστας Αστυρακάκης
Δάσκαλος
Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Τουρισμού Δήμου Λέσβου.
Το τελευταίο αντίο στον Μμάμπη Αλάτζα από το Νεκτάριο Βακάλη
"....Η μεγάλη μου αγάπη ήταν το θέατρο και δεν το κρύβω. Θυσίασα πολλά γι’ αυτό. Τις σχέσεις, την υγεία μου..." έλεγε ο φίλος Μπάμπης τα τελευταία χρόνια και σήμερα στο Γενικό Νοσοκομείο Μυτιλήνης άφησε στις 11 το πρωί, την τελευταία του πνοή στα 65 του, νικημένος από τον καρκίνο που τον κατέβαλλε...
Τον καλό φίλο και ηθοποιό τον είδα πριν 1,5 μήνα όταν και τον επισκέφθηκα στο Βοστάνειο Νοσοκομείο, σε μια μέρα που του άλλαξαν δωμάτιο και έστελνε εκ νέου οδηγίες...προσανατολισμού...
Γαλήνιος και αισιόδοξος, χωρίς παράπονο για κάνέναν αλλά και χωρίς να αφήνει καμία αίσθηση φόβου γι΄αυτό που ζει ή γι' αυτό που έρχεται, προσπαθούσε να ανταπεξέλθει στην αγωγή που λάμβανε και στις ενέσεις...και στον πόνο που του δυσκόλευε τη δυνατότητα να σταθεί όρθιος.
Έχοντας τις δικές μου έννοιες και σκοτούρες για προσωπικά θέματα, η κουβέντα μαζί του και η παρουσία του "γαλήνεψε" κι εμένα και στο σχετικά λίγο χρόνο μαζί του στο δωμάτιο του νοσοκομείου προσπάθησα να δώσω αλλά και να πάρω περισσότερη διάθεση και αισιοδοξία για αυτά που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις...και πολλές φορές δεν ελέγχεις ή δεν μπορείς να διαχειριστείς.
Κοντά του η αδερφή του, η ανιψιά του και το προσωπικό του νοσοκομείου που έκανε ότι ήταν δυνατό για να περνάει και να περνάνε ευχάριστα όλες αυτές οι μέρες...
Μιλήσαμε για τη Μυτιλήνη, τους συλλόγους, την ΟΛΣΑ, το θέατρο και έδειχνε πάντα το ίδιο ενδιαφέρον για αυτά που συζητάγαμε, όπως πάντα, έστω κι αραιά.
Αποχώρησα έχοντας μέσα μου, αν και ήξερα, μια διάχυτη αισιοδοξία ότι θα τον ξανάβλεπα, έξω από το νοσοκομείο, όρθιο και ικανό να πιούμε ένα καφέ στα μυτιληνιά στέκια του, αυτά που γέμισε η παρουσία του, πολύ περισσότερο τα τελευταία 2,5 - 3 χρόνια...
Δεν μιλήσαμε πάλι, το αμέλησα, όπως πολλά κι εγώ στη ζωή μου και σήμερα έμαθα το χαμό του....
Μπάμπη,
Πλήρωσες ακριβά το «Το τίμημα του πάθους» σου για το θέατρο και το «Άγγιγμα ψυχής» που σου προκάλεσε από νωρίς.
«Μη μου λες αντίο» θα ήθελα να σου πω αλλά ξέρω ότι δε γίνεται...
Καλό σου ταξίδι....«Η τρικυμία» τελείωσε πια...
