Καμάρες Μυτιλήνης 21/11/1912
Πολυαγαπημένη μου Μαρία,
Χρόνια σου Πολλά, ότι επιθυμείς, σου στέλνω τις ευχές και τα φιλιά μου και ελπίζω να πάρεις σύντομα το γράμμα μου. Δεν ξέρω που θα βρισκόμαστε όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Η έννοια μου για σένα και το πατέρα είναι μεγάλη. Πως να είσαστε; Πως είναι ο χειμώνας στα μέρη μας; σας φαντάζομαι δίπλα στην ξυλόσομπα και ζεσταίνεται το κορμί και η καρδιά μου. Τα άχυρα που χω πρόχειρα στρώσει κάτω από το προσκέφαλο μου δεν κόβουν καθόλου από την υγρασία της σκηνής. Πέφτουμε στεγνοί να κοιμηθούμε και ξυπνάμε, αν καταφέρουμε να κοιμηθούμε, υγροί και παγωμένοι. Βροχή , αέρας και κρύο μέρες τώρα μας τυραννούνε.
Είμαστε εδώ καθηλωμένοι … καμμιά δωδεκαριά μέρες. Στο προηγούμενό μου γράμμα που σούστειλα από τον Πειραιά σου γραψα ότι φεύγουμε, μα ούτε και μείς ξέραμε για πού;;; Με το που ξεμακρύναμε από το λιμάνι μάθαμε πως πλέουμε προς Μυτιλήνη, για να την καταλάβουμε. Φαντάζεσαι πως ένοιωσα μόλις έμαθα για το μακρινό αυτό ναυτικό ταξίδι. Ξέρεις πόσο με πειράζει η θάλασσα…, ευτυχώς ,Δόξα τω Θεώ , το ΙΣΜΗΝΗ, ήταν καλοτάξιδο και ο καιρός μαλακός.
Μια μέρα σχεδόν το ταξίδι μας και με το που άρχισε να αχνοφαίνεται το νησί βγήκαμε όλοι στην κουπαστή να το δούμε. Η υγρασία και ο παγωμένος πελαγίσιος αέρας τρύπωναν μέσα από τα πανωφόρια της στολής μας.
Είχε αρχίσει να πέφτει σκοτάδι όταν κάποιος από στην άλλη μεριά της κουβέρτας του καραβιού, φώναξε δυνατά, «παιδιά το ΝΕΑ ΓΕΝΝΕΑ, μέσα είναι και τα δυό μου αδέλφια ». Ολοι στρέψαμε τα μάτια μας προς το αντιτορπιλικό ώσπου ξανακούστηκε άλλη φωνή, «ο δικός μου αδελφός υπηρετεί στο «ΚΑΛΟΥΤΑααα» .Ούτε που το φανταζόταν κείνη την στιγμή πως το επόμενο μεσημέρι θα αγκαλιαζόταν με τον αδελφό του στην προκυμαία της Μυτιλήνης. Αργότερα θα μαθαίναμε ότι το πλήρωμα του «ΚΑΛΟΥΤΑ» είχε φτάσει λίγες ώρες πριν από μας στο νησί……
Μείναμε υπ΄ατμόν όλο το βράδυ .Μέχρι το ξημέρωμα το λιμάνι της Μυτιλήνης είχε γεμίσει από καράβια του στόλου μας. Να ξερες τι όμορφη εικόνα που ήταν να τα βλέπεις στο αχνό φως του παγωμένου πρωινού της 8ης του Νοέμβρη. Μα και η πόλη δεν πάει πίσω, είναι πανέμορφη . Είναι αρχοντική μα και γλυκειά , πώς να στο πώ;; όλα σαν να τάχει και ρωμέικα και τούρκικα και φραντσέζικα και όλα μαζί να δένουν τόσο ωραία.
Θα ταν μεσημέρι όταν δόθηκε το σήμα για αποβίβαση και ξεκινήσαμε να καταδιώκουμε τον τούρκικο στρατό που χε αρνηθεί να παραδώσει την πόλη . Ηταν να τους λυπηθείς, τους φουκαράδες ,σχεδόν έτρεχαν και ποιος ξέρει τι περπάτημα τους περίμενε μέχρι να φτάσουν πάνω ψηλά στο νησί στο Κλαπάδος πούχουν ταμπουρωθεί.
Μα τα ξεχάσαμε γρήγορα όλα αυτά από τον λαό που μαζεύτηκε στο λιμάνι …νάκουγες ζητοκραυγές, ευχές και Ζήτω ακόμα τις έχω στα αυτιά μου. Καμπάνες να κτυπούν και μουσική και τραγούδια να ακούγονται παντού. Ηρωες μας έβλεπαν μας άγγιζαν καθώς περνούσαμε μας αγκάλιαζαν και μας φίλαγαν, δεν τόχω ξαναδεί και ούτε θα το ματαδώ…..
Μετά ήρθαμε εδώ στις Καμάρες και μέρα την μέρα περιμένουμε για πού θα κινήσουμε….
Στα πα όλα αδελφή μου να μ’ έχεις στα μάτια και στον νού σου και θα σου ξαναγράψω όσο πιο σύντομα μπορώ.
Διάβασε το γράμμα στο πατέρα και δώστου την αγάπη μου ,με συνοδεύετε όλες τις παγωμένες νύχτες μου. Ελπίζω να ανταμώσουμε γρήγορα
Ο αδελφός σου
Φ.
Το παραπάνω φανταστικό γράμμα βασίζεται, στην έκθεση του έφεδρου υπολοχαγού Μουρελάτου Μιχαήλ διοικητή του 1ου λόχου ανεξαρτήτου τάγματος πεζικού , και στο στρατιωτικό ημερολόγιο του 4ου λόχου, που προέρχονται από το αρχείο Βαλκανικών πολέμων του ΓΕΣ / ΔΙΣ
(Θα ακολουθήσουν και επόμενες επιστολές μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου. Μέσα από τις επιστολές εξιστορούνται τα γεγονότα που μεσολάβησαν από τη 8η Νοεμβρίου 1912 μέχρι την 8η Δεκεμβρίου 1912 - μάχη Κλαπάδου )
Μάκης Μπεκιάρης / Lesvosoldies.gr
