“Μαζεύω κάλυκες από σφαίρες του Πολυτεχνείου”
Πόση απόσταση χωρίζει άραγε το πιτσιρικά που θα πετάξει σήμερα τη βόμβα μολότοφ στο μπάτσο και το φοιτητή που πετούσε πέτρες στους αστυνομικούς πριν από 37 χρόνια;
Το ερώτημα είναι προβοκατόρικο! Δεν φιλοδοξεί ο υπογράφον να δώσει απαντήσεις. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικοί τρόποι έκφρασης, διαφορετικό σκηνικό. Όμως τα οράματα δεν έχουν αλλάξει…και πως να αλλάξουν αφού δεν έχουν υλοποιηθεί.
Τόσα πολλά λόγια, τόσες πολλές αναλύσεις και μηνύματα πολιτικών φορέων για το Πολυτεχνείο.
Θα αναφέρω δύο γεγονότα μη ηρωικού χαρακτήρα:
- «Καλά μας έκατσε ο φετινός Νοέμβρης 4 μέρες από τις τοπικές εκλογές,1 από της εκλογές των εκπαιδευτικών και 1 μέρα η γιορτούλα του Πολυτεχνείου. Σύνολο 6 μέρες ξεκούραση!». Λόγια εκπαιδευτικού που σήμερα καλείται να εξηγήσει στους μαθητές του τι είναι αυτό το «Πολυτεχνείο»….από τη στιγμή που το βλέπεις ως ημέρα λούφας τι να εξηγήσεις…
- Πρώτη μου επίσκεψη στον ιερό χώρο του Πολυτεχνείου. Πιτσιρικάς αρχές δεκαετίας του ΄80. Παραμονή της επετείου πέρασα να αφήσω ένα γαρύφαλλο χωρίς να ξέρω και πολλά... ανατριχίλα ήταν αυτό που ένιωσα. Πες ότι φταίει η παιδική αθωότητα, ο χώρος, τα τραγούδια…ότι κι αν φταίει για μένα αυτή η ανατριχίλα αποτέλεσε πηγή αναζήτησης.
Δεν μέμφομαι ούτε τους σημερινούς εκπαιδευτικούς ούτε τους νέους του σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι νιώθουν πολλά και πολλά καταλαβαίνουν. Δεν αφορίζω τους «καναπέδες» , δεν ηρωοποιώ τους «δρόμους». Σε μια εποχή που όλα έχουν γίνει σε καθεστώς ανορθόδοξης και ακούσιας υποταγής πως να βρεθεί ο «καναπές στο δρόμο»;
Το Πολυτεχνείο εδώ και πολλά χρόνια έχει υιοθετηθεί από το πολιτικό σύστημα. Πως θα μπορούσε να μην υιοθετήσει; Πάγια τακτική του να υιοθετεί ότι δεν του ανήκει και δεν μπορεί να το ελέγξει. Και η κατάληξη είναι η γιορτή του Πολυτεχνείου.
Τραγικότερο θα συμπληρώσει κάποιος η εξαργύρωση του Πολυτεχνείου. Δεν είναι κακό να εξαργυρώνεις…το κακό είναι να το εξαργυρώνεις τόσο φθηνά! «Εξαργύρωσέ το ρε φίλε το Πολυτεχνείο με τη θεσούλα σου αλλά κάνε έργο που να πλησιάζει λίγο το όραμα»
Αν είχαμε ψυχή θα λέγαμε και κάνα «όχι». Τακτοποιούμε ζωή, καταναλώνουμε ζωή. Χτίζουμε με λόγια επαναστάσεις και από έργα μηδέν. Δεν είναι μηδενισμός, είναι ένας άλλος παραλογισμός: έχουμε ανάγκη το όραμα του Πολυτεχνείου αλλά δεν θέλουμε να «ματώσουμε μέσα στη μοναξιά του αγώνα μας». Χιλιάδες άνθρωποι κάνουν την ίδια σκέψη και όμως είναι μόνοι. Πατημένες συνήθειες που δεν αφήνουν το σπόρο να ανθίσει.
Εδώ και μερικά χρόνια έχω ξεκινήσει τη συλλογή μου. Μαζεύω κάλυκες από σφαίρες.Του Πολυτεχνείου.Του τότε και του σήμερα.Καθημερινές σφαίρες που έρχονται από παντού. Από τις δομές του σήμερα, από το Πολυτεχνείο.Τώρα πια οι περισσότεροι κάλυκες είναι από σφαίρες του ΔΝΤ. Τότε οι κάλυκες ήταν φυλαχτά,τώρα είναι σκουπίδια στο βλέμμα! Δεν περιμένω κανένα κλητήρα να μου φέρει το χαρτί της επανάστασης.
Η καθημερινή διαδρομή μοιάζει ολοένα και μικρότερη. Ο χρόνος μου δεν είναι άπειρος. Θα φύγω μαζεύοντας κάλυκες από σφαίρες;
Δεν θα πληγωθώ όμως από τις σφαίρες…αλλά από τα σημερινά 18χρονα που «γαμάνε το Λύκειο» και τρέχουν με ταχύτητες απλησίαστες. Δεν θα με ρωτήσουν τι έκανα. Θα με προσπεράσουν με τόση ορμή και θα με αφήσουν χτυπημένο στην άκρη του πεζοδρομίου… ε, τότε θα μαζέψω δυνάμεις και θα πάω να αφήσω ένα λουλούδι από το στεφάνι μου στο Πολυτεχνείο…
