Η δημοσιογραφία του λαϊκισμού - Πόνος,αίμα,σπέρμα

Το τελευταίο καιρό από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της Λέσβου αναβιώνει ο δημοσιογραφικός λαϊκισμός που γνώρισε "επιτυχία" στις αρχές της δεκαετίας του 90 στα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα των Αθηνών.

Η συνταγή είναι απλή:   ένας ανήμπορος φουκαράς που "ατύχησε"  στη ζωή του και το κράτος πρόνοιας δεν το σκέφτηκε. Μπορεί να είναι πρόβλημα υγείας,μπορεί να είναι πρόβλημα οικονομικό, μπορεί να είναι πρόβλημα οικογενειακό.  "Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται" λέει η παροιμία.  Στις περιπτώσεις μας  ο ανήμπορος πιάνεται από το μικρόφωνο ή την πένα του δημοσιογράφου. Εκεί στηρίζει την ελπίδα του.

Και η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπο του πόνου, στην υγρασία των δακρύων , στην απογοήτευση.  Το κοινό θα συγκινηθεί. Το κοινό θα συγκινηθεί δύο,τρεις φορές. Μετά θα εξοικειωθεί με το πόνο και την προβολή του.

Ο δημοσιογράφος νιώθει ήρωας. Καταγγέλλει το ανάλγητο κράτος. Συγκινεί. Λύνει προβλήματα!

Θα μπορούσε να πει κάποιος : και τι θέλεις να κάνουμε να θάβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί ; Ασφαλώς και η απάντηση είναι "όχι". Είναι όμως άλλο  να παρουσιάζεις το πρόβλημα και άλλο να κάνεις εμπόριο τον ανθρώπινο πόνο. Το τελευταίο είναι το μόνο εύκολο. Όλοι ξέρουμε στη γειτονιά μας  ή στο χωριό κάποιο συνάνθρωπό  μας που έχει πρόβλημα , που πονάει. Είναι φοβερά εύκολο να πάρουμε την κάμερα και να τον κάνουμε να κλάψει ...ελπίζοντας ότι θα βρει τη λύση του.  Είναι όμως δύσκολο και εδώ θέλει να έχεις δημοσιογραφικά κάκαλα να παρουσιάσεις την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα χωρίς δάκρυα και λαϊκισμό. Και αν θέλεις να είσαι και ανθρωπιστής σήκωσε το τηλέφωνο πάρε το Δήμαρχο , το Βουλευτή και πες του "κοίτα τι θα κάνεις με αυτό το θέμα γιατί ο κόσμος ταλαιπωρείται" . Χτύπησε την πολιτική που δημιουργεί το πρόβλημα και μην γλείφεις τον πόνο.

Αλλά ποιος μπαίνει στη διαδικασία να ψάξει το θέμα. Ο εύκολος δρόμος στη περίπτωσή μας είναι φαινομενικά και ο πιο εμπορικός.

Φέρτε γριούλες, αναπήρους, αρρώστους, βιασμένες κοπέλες, βιαστές, αίμα , δάκρυα να γεμίσει η οθόνη και το χαρτί... γιατί ίσως  έτσι τελικά ο ευατούλης μας νιώθει να καλύπτει το τεράστιο κενό της ανεπάρκειας , της α-παιδείας .