γράφει ο Ορέστης Μεταξάς
1η Μαΐου το βενζινάδικο ήταν ανοιχτό και ο εργαζόμενος έβαζε βενζίνη στο βιαστικό πρωινό αυτοκίνητο.
1η Μαΐου το καφενείο ήταν ανοιχτό κι οι θαμώνες έπιναν τον καφέ τους, φιλοσοφώντας και λέγοντας αυτά που λένε κάθε μέρα στο ίδιο καφενείο.
1η Μαΐου κι η ζωή στην πόλη άρχιζε σιγά να παίρνει τον ρυθμό της, όπως όλες οι αργίες που είναι αργές και νωχελικές.
1η Μαΐου η συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην ίδια πλατεία, με τους ίδιους συμμετέχοντες, με τους ίδιους ομιλητές. Σαν από καθήκον, σαν από συνήθεια από το παρελθόν που θα μεταφερθεί και στο μέλλον. Οι ίδιοι ομιλητές, τα ίδια θαμπά, άνευρα λόγια.
Ώσπου ίσως κάποτε μια άλλη Πρωτομαγιά του μέλλοντος, να βρει το νόημα της, ν’αποκτήσει πνοή και ζωή και να σταθεί επάξια δίπλα στις προηγούμενες Πρωτομαγιές των οραμάτων, των αγώνων και των θυσιών.
1η Μαΐου και ετοιμαζόμαστε για τις εκδρομές μας, τα πικ-νικ μας, τα Πρωτομαγιάτικα πολύχρωμα στεφάνια μας. Τώρα που η φύση είναι όσο ποτέ όμορφη, χρωματιστή και λατρεμένη.
1η Μαΐου περπατώ ανάμεσα στις επετειακές συγκεντρώσεις της μέρας και ανάμεσα στα λιβάδια με τ’αγριολούλουδα που με προκαλούν να χαθώ μέσα τους.
Προσπαθώ να αφουγκραστώ, να αισθανθώ και να ρουφήξω την πνοή και τον άνεμο αυτής της ξεχασμένης κόκκινης, λουλουδένιας Πρωτομαγιάς...
