Άποψη-μαρτυρία για τις καταλήψεις στα σχολεία της Μυτιλήνης
του Κώστα Βελούτσου
Ένα ατυχές περιστατικό σε Λύκειο της πόλης μας, έφερε στην επιφάνεια την έλλειψη ασφάλειας και υγιεινής σε σχολεία.
Ένας τραυματισμός, σπάσιμο χεριού για την ακρίβεια μαθητή της Α’ Λυκείου την ώρα που αθλούνταν μαζί με άλλους συμμαθητές του, ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Δεν ήμουν παρόν και δεν μπορώ να καταθέσω την άποψη μου για τις συνθήκες που προκάλεσαν αυτόν τον τραυματισμό. Γνωρίζω όμως ότι οι Α΄ Βοήθειες είναι ελλιπέστατες στα σχολεία καθώς και οι γνώσεις εκπαιδευτικών πάνω σ’ αυτές. Ας μην βιαστούν κάποιοι να πουν ότι θέλουμε (και) δασκάλους –γιατρούς; Σαφώς όχι. Θέλουμε καλούς εκπαιδευτικούς και πιστεύω πως έχουμε τέτοιους. Αλλά όταν έχουν να κάνουν με παιδιά που αθλούνται και που παίζουν διάφορα παιχνίδια στην ύπαιθρο ή στο προαύλιο του σχολείου τους, καλό θα είναι να γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά, για ν’ αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση.
Υπάρχει, και είμαι βέβαιος γι’ αυτό, κάποιο φαρμακείο μέσα στο γραφείο των καθηγητών και δασκάλων, σ’ όλα τα σχολεία της χώρας.
Πόσοι όμως απ’ αυτούς το γνωρίζουν και ξέρουν τι περιέχει ή τι θα έπρεπε να έχει μέσα κάθε τέτοιο κουτί. Μήπως κάποιος από τους διδάσκοντες, θα έπρεπε να έχει και μια απλή πιστοποίηση ιατρικών γνώσεων, για την άμεση αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών;
Την ώρα όμως που ένα ολόκληρο κράτος έχει καταρρεύσει, είναι πολυτέλεια να έχουμε σωστή παιδεία ή όπως θα έπρεπε αυτή να είναι, που κατά την άποψή μου απ’ εκεί θα πρέπει να ξεκινάει η ομαλή λειτουργία ενός κράτους. Την στιγμή που άλλα κράτη έχουν προοδεύσει κι ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό το οφείλουν στην νοικοκυρεμένη παιδεία τους, ας μην ζητάμε περαιτέρω εξηγήσεις και διευκρινήσεις γι’ αυτήν την κατρακύλα που συμβαίνει σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Ως γνωστόν η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη καταλήψεις σε πολλά σχολεία της πόλης μας αλλά και του νησιού. Δεν λέω, σωστά κατά το πλείστον, τα αιτήματα των μαθητών, και δίκαιοι οι αγώνες τους. Πόσοι όμως απ’ αυτούς μικρούς και μεγάλους έχουν καταλάβει τι σημαίνουν όλα αυτά;
Βρέθηκα ένα βράδυ ( παρακολουθώντας προπόνηση μπάσκετ) γύρω στις 21:00 σ’ ένα από τα σχολεία που τελούσαν υπό κατάληψη, και είδα αρκετούς από τους καταληψίες (αγόρια και κορίτσια) να περιφέρονται στο προαύλιο του σχολείου τους με τσιγάρα στα χέρια, κάποιοι άλλοι να φωνάζουν δυνατά κι άσκοπα, και μια γενικότερη κατάσταση χαβαλέ, και αναρωτήθηκα γνωρίζουν άραγε όλοι οι μαθητές που ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Όταν ρώτησα από περιέργεια και μόνο, κάποιον μαθητή ποια είναι τα αιτήματά τους δεν ήξερε να μου τα πει απ’ έξω, και δικαιολογήθηκε λέγοντας μου πως τα έχουν γράψει σ’ ένα χαρτί το οποίο δεν το είχε μαζί του.
Ας είμαστε σοβαροί. Οι αγώνες βρίσκουν ανταπόκριση και δικαιώνονται, μόνο όταν, οι αγωνιζόμενοι είναι ώριμοι, δυνατοί κι ενωμένοι, ενώ παράλληλα, γνωρίζουν ακριβώς για ποιο λόγο υψώνουν τις φωνές τους.
