Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου
Θέμα έκθεσης πανελληνίων του χίλια εννιακόσια ογδόντα φεύγα: «Στην κρίσιμη εποχή που ζούμε οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες των κρατών και των εθνών (πολιτισμικές, πολιτικές, κοινωνικές και άλλες) επιβάλλεται να αποτελούν όχι αφορμές για άγονη αντιπαράθεση και βίαιες συγκρούσεις, αλλά παράγοντες για την πρόοδο και την ευημερία της ανθρωπότητας. Να αναπτύξετε τις απόψεις σας για τη θέση αυτή και να αναφέρετε τρόπους με τους οποίους αυτές οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες μπορούν να λειτουργήσουν γόνιμα και δημιουργικά.»
«Ωραίο πράγμα η σύμπραξη των λαών και ευχής έργο να λειτουργούν γόνιμα και δημιουργικά», σκέφτηκα καθισμένη στο δεύτερο θρανίο μια αίθουσας εξετάσεων και το εφηβικό μυαλό μου φτερούγισε σε κοινωνίες πολυπολιτισμικές, όπως τις είχε πλάσει από τις σκόρπιες διηγήσεις του Αλεξανδρινού παππού και της Κωνσταντινουπολίτισσας γιαγιάς μου. Κι άρχισα να γράφω...
Ε, και όταν έφτασα στους τρόπους που οι διαφορές μπορούν να λειτουργήσουν γόνιμα και δημιουργικά ... σκέφτηκα... καλή η θεωρία μωρέ, αλλά στην πράξη «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», πώς μου ‘ρθε.., είχαμε και εκλογές τότε, όλη η πόλη αντιλαλούσε από τα μεγάφωνα του ΚΚΕ. Αν και δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραψα, μάλλον του θέματος του «άλλαξα τα πρέκια»!
Όταν είπα στον καθηγητή μου τι είχα γράψει έγινε έξαλλος: «Τι μ@@@κιες έγραψες!», ήταν η πρώτη του αντίδραση, ενώ συνέχισε να χρησιμοποιεί τη «λέξη αυτή» ως επίθετο, ουσιαστικό και μετοχή, που με προσδιόριζε. Ακόμα η φωνάρα του αντηχεί στ αυτιά μου. Σοκ!
Βγήκαν τα αποτελέσματα: 20 ιστορία, 19,9 λατινικά, 17,8 αρχαία και .... 12,1 έκθεση...
Ε, λοιπόν αυτό γι αυτό το 0,1 πέρασα τελευταία στη νομική Κομοτηνής! Ή πιο σωστά οι «μ@@@κίες» που έγραψα με έστειλαν στην ... Κομοτηνή.
-«Κομοτηνή;» μου έλεγαν και ξίνιζαν τα μούτρα τους. «Ε, δεν πειράζει, θα ξαναδώσεις του χρόνου έκθεση...».
Πολλοί πήγαμε στην Κομοτηνή μ’αυτή τη σκέψη. Όμως η Κομοτηνή μας κράτησε. Γέλιο, ανεμελιά, παρέες, τραγούδι, χαρτιά, ατέλειωτο ξενύχτι, σουρεαλιστικές καταστάσεις. Το τελευταίο πράγμα που μας απασχολούσε ήταν το επαγγελματικό μας μέλλον.
Τα χρόνια όμως έχουν αλλάξει. Καλώς ή κακώς τα νέα παιδιά είναι πιο συνειδητοποιημένα, πιο προσγειωμένα και βλέπουν τις σπουδές τους ως εφόδιο για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Προγραμματίζουν το μέλλον τους, όχι σαν κι εμάς που αφήναμε το αύριο, γι’ αύριο.
Κι εμείς, του ’80 οι εκδρομείς και σήμερα γονείς, συγκατανεύουμε, συμπάσχουμε, βοηθάμε και αποφεύγουμε να μιλάμε για τα χρόνια εκείνα που ως φοιτητές ήμασταν «φτερά στον άνεμο».
