&n
bsp;Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *: Όσο οι γραφικοί τύποι περιφέρονται ζωντανοί στους δρόμους μιας πόλης, εισπράττουν, στην καλύτερη περίπτωση, μειδιάματα, και πειράγματα. Μετά τον θάνατό τους, συχνά ανακαλύπτουμε ότι έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μια θέση σε νοσταλγικές φωτογραφίες κι έτσι περνούν στην ιστορία της πόλης.
Τον «ίσκιο της προκυμαίας» όμως, δεν θα τον θυμηθεί κανείς… Κανείς δεν του μιλά, κανείς δεν τον αγγίζει, κανείς δεν τον γνωρίζει, κανείς δεν αντιδρά στη θέα του. Εκείνος ποτέ δεν ζητά, ποτέ δεν σηκώνει τα μάτια να κοιτάξει. Κι όμως, το πέρασμά του, σβήνει το χαμόγελο, σφίγγει…
Περνά δίπλα σου, πίσω σου, σέρνοντας τη σκιά του σαν βαριά αλυσίδα.
Ένα σαλεμένο μυαλό δύσκολα θα επιβίωνε τόσους χειμώνες. Θα αφηνόταν να τον κλείσουν σε κάποιο ίδρυμα. Μα εκείνος έχει θέληση, αντιστέκεται και «ζει».
Οι μαγαζάτορες της προκυμαίας σέβονται την απόφαση της καταδίκης του και τον αφήνουν να «ζει». Έτσι, πίνει τον καφέ που άφησες, το νερό που δεν ήπιες, τρώει τ’ αποφάγια σου. Κάποιοι, καλοσύνη τους, τον κερνούν τσιγάρο. Μα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποια κόλαση τον έφερε, ποια θέληση τον κρατά όρθιο. Εδώ δεν χωράνε πειράγματα, κουβέντες. Εδώ, δεν έχει θέση η ελεημοσύνη. Μόνο βαριά σιωπή. Πένθιμη.
Κι αν μια μέρα εξαφανιστεί, κανείς δεν θα το προσέξει, κανείς δεν θα τον αναζητήσει, σε κανέναν δε θα λείψει. Κάποιοι μόνο ίσως πουν «ξεκουράστηκε..». Θα έχει όμως δικαιωθεί;
Σεβασμός στη σιωπηλή τιμωρία.
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
