Χρονογράφημα : Να καούν επιτέλους τα Τσαμάκια, να γλυτώσουν; - Ουδείς νοιάζεται, με πρώτους την Αστυνομία και το Δήμο

Χρονογράφημα

Ουδείς νοιάζεται, με πρώτους την Αστυνομία και το Δήμο

Να καούν επιτέλους τα Τσαμάκια, να γλυτώσουν;

Από το ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ *

Ο δρόμος μου χθες Δευτέρα 21 Μαΐου το μεσημέρι, με έφερε από τα Τσαμάκια. Το γνωστό άλσος της πόλης που πάνε 10 χρόνια που η δημοτική αρχή ευελπιστούσε να το μετατρέψει σε σύγχρονο χώρο αναψυχής. Σε «αυλή της Μυτιλήνης» έλεγαν οι τότε κρατούντες. Πλην όμως κατάντησε ως γνωστόν ανοιχτή χωματερή, περί της οποίας πολλά ακούγονται αλλά τίποτα δεν γίνεται.

Χθες το μεσημέρι το λοιπόν βρέθηκα στα Τσαμάκια. Τρεις φαμίλιες συμπαθών πλην όμως «ιδιαίτερων» συμπατριωτών μας Ρομά είχαν εισβάλει με τα αυτοκίνητα τους μέσα στο άλσος πίσω από το μνημείο των εκτελεσμένων (ξέρετε το μνημείο για τους εκτελεσμένους από τους Ναζί συμπατριώτες μας – ουρητήριο), είχαν απλώσει τις καρπέτες τους, μαγείρευαν και γενικώς «την Άρτα φοβερίζαν». Κάποια από τα παιδιά των οικογενειών αυτών είχαν επιδράμη στα αυτοκίνητα και τα δίκυκλα των λουομένων στην πλαζ από τους οποίους ζήταγαν ένα δίευρο να φυλάνε λέγαν «το μηχανάκι σου καλέ κύριε μην έρθει κανείς και σκίσει τα λάστιχα».

Τέλος πάντων ένας από τους πολίτες που ήταν εκεί εκείνη την ώρα στράφηκε προς εμένα λέγοντας μου ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι δημοσιογράφοι δεν γράφουμε τίποτα. «Να μου λέει γράψε τι φοβάσαι μη σε πούνε ρατσιστή;».
Επιστρατεύοντας όλη μου την ψυχραιμία του απάντησα πως γράψω δεν γράψω εγώ τίποτα δεν θα γίνει. «Ενεργοποιήσου εσύ σαν πολίτης. Ζήτα την επέμβαση της Αστυνομίας» του είπα.

Και εκείνος…. ενήργησε. Τηλεφώνησε αμέσως στο 100 και κατήγγειλε το γεγονός. Κι ενώ εκείνος πήγε για μπάνιο εγώ απέμεινα έξω από την πλαζ περιμένοντας να δω το αποτέλεσμα της καταγγελίας. Η ώρα πρόσεξα ήταν 2 και 35 το μεσημέρι. Οι συμπαθείς Ρομά συνέχιζαν το βιολί τους, κάποιοι πλακώθηκαν μεταξύ τους στο ξύλο με αποτέλεσμα ένα αυτοκίνητο με μια φαμίλια να αποχωρήσει λέγοντας με τσιρίδες κάτι στη γλώσσα τους, οι φιλικές παροτρύνσεις στους λουόμενους για ένα δίευρο συνεχιζόταν προκειμένου να φυλάγεται «το μηχανάκι σου καλέ κύριε μην έρθει κανείς και σκίσει τα λάστιχα» πλην όμως περιπολικό δεν φαινόταν.
Στις 15 και 45 αποχώρησα αφού πάσα ελπίδα ύπαρξης της Αστυνομίας απέβη άκαρπη.

Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω, εδόθη. Προφανώς είχαν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν οι συναποτελούνται τη δύναμη της Αστυνομίας στο νησί που μαθαίνω ότι αριθμητικά αποτελεί την πολυπληθέστερη δύναμη αστυνομικών που υπηρέτησε ποτέ στο νησί από Βασιλικής Χωροφυλακής στον εμφύλιο και εντεύθεν. Οπότε με τρεις φαμίλιες Ρομά που βυσσοδομούσαν σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος της πόλης και της ασφάλειας αλλά και της περιουσίας των άλλων πολιτών θα ασχολιόταν; Φυσιολογικό μου φάνηκε. Με τι να ασχολούνται ετούτοι οι άνθρωποι πλην της αντιμετώπισης της φοβερής και τρομερής εγκληματικότητας που έχει ενσκήψει στην πόλη μας και με αυτοθυσία αντιμετωπίζουν; Με τα απλά καθημερινά; Όχι βέβεια…

Στα σοβαρά τώρα.
Τα Τσαμάκια αύριο κιόλας μπορεί να αποτελέσουν παρελθόν για την πόλη.
Η πιθανότητα να καούν είναι πολύ μεγάλη. Το πολύπαθο άλσος της Μυτιλήνης, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί πνεύμονα ζωής και ψυχαγωγίας της πόλης έχει καταντήσει «Σπιναλόγκα» ζώων και ανθρώπων και κανείς δεν νοιάζεται για ετούτο. Σκουπίδια παντού και ούτε ένας εργάτης δεν περνά από εκεί μια φορά τη μέρα για μια ώρα να περισυλλέξει τα όσα ευγενείς μυτιληνιοί ου μην αλλά και γλεντζέδες μετανάστες αφήνουν πίσω τους. Μπουκάλια, κουτιά, αποφάγια… Περί της Αστυνομίας ούτε κουβέντα. Αυτή δεν έρχεται και όταν την καλείς. Πόσο μάλλον από μόνη της για να ελέγξει ένα χώρο που αποτελεί «στόχο».
Οι αρμόδιες υπηρεσίες ως η δασική υπηρεσία μαθαίνω πως κάνει πείσματα. Η Περιφέρεια εξέδωσε τη γνωστή εγκύκλιος σύμφωνα με την οποία «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» του νησιού απαγορεύεται η κυκλοφορία και κάθε άλλη δραστηριότητα σε δάση και περιαστικά άλση. Πρόκειται για ένα από τα χαρτιά αυτά που εκδίδονται για να εκδίδονται και όχι για να εφαρμοσθούν δίδουν όμως το δικαίωμα στον αρμόδιο περί τούτων όταν θα έρθει η κακιά η ώρα να δηλώσει «εγώ τα είχα πει».
Χωρίς το λοιπόν αποκομιδή των σκουπιδιών και με μηδενική αστυνόμευση το άλσος μετατράπηκε σε χώρο ανάπτυξης παραβατικών συμπεριφορών που θαρρείς και είναι επιλογή κάποιων να φύγουν από την πόλη και να «κρυφτούν» στα Τσαμάκια.
Τέινω να πιστέψω ότι επιλογή των ιδίων είναι να ξεφορτωθούν το βραχνά της διατήρησης του άλσους. Άμα καεί θα γλυτώσουν και τη γκρίνια κάποιων γραφικών σαν και του λόγου μου. Το φιλότιμο βλέπετε είναι είδος που δεν ενδημεί εν τη πόλη τούτη…

------

* Από τη στήλη «Επί τον τύπον των ήλων…» στη σημερινή (22.5.2018) έκδοση της εφημερίδας «τα Νέα της Λέσβου»

ΦΩΤΟ:
Υπόλοιπα από φωτιές καθότι τα Τσαμάκια λειτουργούν και ως υπαίθρια ψησταριά παντού. Γιατί όχι; Θα βρεθεί κανείς να πει κουβέντα στους επίδοξους εμπρηστές; Και με στοίχημα θα τους πούνε και «μπράβο» για το ότι τους απάλλαξαν από το «βραχνά»…