Χρονογράφημα : Τους πούλαγαν λέει, φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
Χρονογράφημα
Τους πούλαγαν λέει, φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
Από το ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ *
Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που θυμήθηκα διαβάζοντας μιαν είδηση σε μια τοπική εφημερίδα της μικρής μας πόλης. Περιττό το λοιπόν να σας πω πως πάσα ομοιότητα με πράγματα ή πρόσωπα είναι απολύτως συμπτωματική. Για να μην έχουμε απαντήσεις και γκρίνιες δηλαδή…
Σε ένα νησί, του Ειρηνικού ωκεανού, ένα πρωί εμφανίστηκε ένα καράβι μεγάλο και φανταχτερό. Χάζεψαν οι ιθαγενείς, «μάνα μου τι ‘ναι τούτο;» βροντοφώναξαν. Κι ήταν τόσο βροντερή η έκπληξη τους που ακούστηκε μέχρι το καράβι…
Τους άκουσε τους ιθαγενείς και προπάντων τον θαυμασμό τους ο καπετάνιος του καραβιού κι είπε «τώρα θα τους φτιάξω….».
Κατέβηκε το λοιπόν στην ακτή όπου διαπίστωσε όμως πως πέρα από 50.000 όλα κι όλα χιλιάρικα ευρώ δεν διέθεταν ετούτοι οι ξεβράκωτοι και τίποτα άλλο. «ΟΚ σκέφτηκε. Και τα πενήντα καλά είναι. Πενήντα από εδώ, πενήντα από εκεί θα βγάλω μπόλικα». Γιατί είχε κι άλλα νησιά παραθαλάσσια αλλά και στα… βουνά ο καπετάνιος, όπου τον έβλεπαν αυτόν και το καράβι του και θαμπώνονταν. Τώρα θα μου πείτε πώς έβλεπαν το καράβι στα βουνά… Τι να σας πω; Έτσι λέει η ιστορία.
Τέλος πάντων άρχισε να τους πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άμαθοι περί τούτων οι ιθαγενείς το χάψανε το παραμύθι. Μαύρη εργασία τα παιδόπουλα των ιθαγενών, τζάμπα οι κάμαρες εκποίησης των φυκιών, τους είχε παραμυθιάσει ο καπετάνιος πως μέχρι και φάρμακα θα έφτιαχναν από τα φύκια που τους πούλαγε, ου μην αλλά και στολίδια…. Κι έριχναν τα πενηντάρικα οι ιθαγενείς στερώντας τα από κάπου αλλού, όπου υπήρχε πραγματική ανάγκη.
Και βαυκαλίζονταν τα παιδόπουλα του νησιού με το ό,τι το σοβαρό νόμισαν πως έκαναν. Κάποια από δαύτα μάλιστα βγήκαν και δήλωσαν ειδικοί επί των… φυκιών. Αφού είχαν μαθητέψει δίπλα στον καπετάνιο δεν έγιναν ειδικοί;
Ξαφνικά όμως και χωρίς να το καταλάβει κανείς, κάποιοι από τους φύλαρχους των ιθαγενών είπαν «νταγιανάμαντι….» που στη γλώσσα των ιθαγενών σήμαινε «ως εδώ και μη παρέκει….».
Το γιατί βέβαια δεν το κατάλαβε κανείς, αφού ιθαγενείς και καπετάνιος με τους υποτακτικούς του συχνά πυκνά τα λέγανε και δε φαινόταν ότι είχαν μαλώσει…
Τέλος πάντων ένα πρωί τέλειωσε ετούτη η ιστορία και φάνηκε πως δεν πολυνοιάστηκε και κανείς για το ότι χάθηκε η αναπτυξιακή προοπτική επεξεργασίας φυκιών που είχε ανοίξει για το νησί….
Όλα καλά θα μου πείτε… Όλα καλά αν και με ετούτα τα λεφτά τόσα χρόνια το νησί θα ‘χε κάνει κατιτίς άλλο. Ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ για παράδειγμα.
* Από τη στήλη «Επί τον τύπον των ήλων…» στη σημερινή (Πέμπτη 1.3.2018) έκδοση της εφημερίδας «τα Νέα της Λέσβου»
φωτο
Η φωτογραφία είναι του τάφου του μεγάλου των Λεσβιακών γραμμάτων Αντώνη Πρωτοπάτση στο νεκροταφείο του Ακλειδιού. Θαμμένος στα σκουπίδια (γιατί σκουπίδια έγιναν τα κατάλοιπα των πάλαι ποτέ εκδηλώσεων τιμής στη μνήμη του) και στα φύλλα των κυπαρισσιών. Πόσα χρήματα χρειάζονται άραγε για να κρατήσει κάποιος καθαρό τον τάφο ετούτου του ανθρώπου που τίμησε την πόλη που ‘θελε κάποτες να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης; Σίγουρα πάντως όχι 50 χιλιάρικα…. .
