Ιστορίες χωρίς φωνή / Αν τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περίπου 2 εκατομμύρια αρνιά και κατσίκια, στη συντριπτική τους πλειονότητα ηλικίας μόλις λίγων εβδομάδων, σφάζονται κάθε Πάσχα
«Αν τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους, ποιος θα ήθελε να φάει κρέας;» είναι το ερώτημα που εδώ και χρόνια συνηθίζει να απευθύνει ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ σε μια προσπάθεια να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων που, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις διατροφικές τους συνήθειες, γίνονται συνένοχοι σε ένα διαχρονικό έγκλημα εις βάρος δισεκατομμυρίων ζώων που σφάζονται για τις σάρκες τους. Αν οι άνθρωποι γίνονταν μάρτυρες της ανελέητης αυτής σφαγής ή αν άκουγαν τις κραυγές αγωνίας των ζώων πριν το μαχαίρι τους κόψει τον λαιμό και πνιγούν στο ίδιο τους το αίμα, ίσως οι σάρκες τους να μην ήταν τόσο εύπεπτες και ίσως το ανθρώπινο στομάχι να μην άντεχε τον πόνο, τον φόβο και τη φρίκη που η τροφή τους περιέχει. Αν τα σφαγεία, λοιπόν, είχαν γυάλινους τοίχους ή ήταν κοντά στα σπίτια μας και βλέπαμε ή ακούγαμε τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτό που μας έχουν μάθει να αποκαλούμε «παραγωγή κρέατος», ίσως και να αναγκαζόμασταν να αναθεωρήσουμε τις διατροφικές μας επιλογές και να υιοθετούσαμε έναν άλλο τρόπο ζωής. Αν τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους και οι άνθρωποι γίνονταν μάρτυρες του μαρτυρίου των ζώων που προορίζονται για τροφή, θα καταλάβαιναν γιατί η βιομηχανική κτηνοτροφία και η εμπορία ζωικών τροφίμων έχουν επιβάλει την αποσύνδεση μεταξύ των καταναλωτών κρέατος από τον πόνο, την κακοποίηση και τη θανάτωση συναισθανόμενων πλασμάτων.
Η γιορτή της μεγάλης σφαγής
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περίπου 2 εκατομμύρια αρνιά και κατσίκια, στη συντριπτική τους πλειονότητα ηλικίας μόλις λίγων εβδομάδων, σφάζονται κάθε Πάσχα, πολλά από αυτά εκτός σφαγείων και έχοντας πλήρως τις αισθήσεις τους, ενάντια στις κοινοτικές νομοθεσίες. Ακόμη, όμως, και αυτά που θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή στα σφαγεία θα έχουν προηγουμένως στοιβαχτεί σε φορτηγά και θα έχουν ταξιδέψει ως τον θάνατο μέσα σε συνθήκες ασφυκτικού συνωστισμού, χωρίς νερό και φαγητό επί ώρες. Οι τελευταίες ώρες της σύντομης ζωής τους θα είναι μια εφιαλτική δοκιμασία στρες, φόβου και πανικού, με ορισμένα από αυτά να πεθαίνουν πριν ακόμη φτάσουν στο σφαγείο. Τα αρνιά και τα κατσίκια του Πάσχα θα μπουν διά της βίας στις γραμμές του θανάτου περιμένοντας τρομοκρατημένα την ώρα της δικής τους σφαγής. Θα περιμένουν βλέποντας το αίμα, ακούγοντας τις κραυγές και μυρίζοντας τον θάνατο. Το κάθε ένα θα περιμένει μέχρι να έρθει η δική του σειρά όταν οι εργάτες του σφαγείου θα του δέσουν τα πόδια, θα το κρεμάσουν ανάποδα και ένα μαχαίρι θα δώσει κάποια στιγμή τέλος στο μαρτύριο. Οργανωμένα σφαγεία, όμως, σημαίνει αυξημένο κόστος και πολλές φορές η λύση για φθηνότερο πασχαλινό οβελία βρίσκεται σε πολλές κτηνοτροφικές μονάδες, σε χωράφια και σε αυλές σπιτιών όπου τα ζώα σφάζονται «στο γόνατο», συντηρώντας μια παράδοση που βάφει με αίμα τη χριστιανική γιορτή της αγάπης.
Η χαμένη ενσυναίσθηση
Σε μια εποχή που η έννοια της ενσυναίσθησης βρίσκει χώρο παντού, φαίνεται να περισσεύει από τις διατροφικές επιλογές της μεγάλης πλειονότητας των συνανθρώπων μας που χρηματοδοτούν την εορταστική σφαγή 2 εκατομμυρίων συναισθανόμενων πλασμάτων που χάνουν βάναυσα τη ζωή τους στο όνομα της Ανάστασης του Θεού της Αγάπης. Εορταστικά τραπέζια στήνονται αφήνοντας στο περιθώριο την συμπόνοια και την ηθική κατανόηση των συναισθημάτων, του πόνου και της αγωνίας των ζώων που μαζικά θυσιάζονται για τη γιορτή του Πάσχα. Ζώα που αντιμετωπίζονται είτε ως άψυχα αντικείμενα είπε ως από τον εορτάζοντα Θεό των χριστιανών πλασμένα και στη Γη σταλμένα ώστε να σφαχτούν και να σουβλιστούν στο πλαίσιο ενός εθίμου το οποίο όσο περνούν τα χρόνια τόσο πληθαίνουν οι φωνές που το αμφισβητούν και το καταδικάζουν. Φωνές που προέρχονται από ανθρώπους που την έννοια της ενσυναίσθησης την αντιλαμβάνονται ως μια ικανότητα κατανόησης των συναισθημάτων όχι μόνο των συνανθρώπων τους αλλά και των μη ανθρώπινων ζώων που κάθε χρόνο αυτή την εποχή μαζικά θυσιάζονται για τη στιγμιαία απόλαυση της κατανάλωσης των νεκρών σωμάτων τους.
Ποιος είναι πραγματικά ο οβελίας
Τα αρνιά και τα κατσίκια είναι ζώα που σχηματίζουν ισχυρούς δεσμούς με τη μητέρα τους. Τα πρόβατα είναι πανέξυπνα ζώα, αλλά μην έχοντας τρόπο άμυνας είναι και αρκετά επιφυλακτικά. Τα πρόβατα έχουν αναπτυγμένη αντίληψη και φόρμες επικοινωνίας μεταξύ τους, αλλά αντιλαμβάνονται και τις εκφράσεις άλλων ειδών. Όπως οι γάτες, έτσι και τα πρόβατα απολαμβάνουν να χαϊδεύονται στα πόδια των αγαπημένων τους ανθρώπων. Τα πρόβατα εκφράζουν τη θλίψη τους όπως κι εμείς: σκύβουν το κεφάλι και δεν έχουν διάθεση να κάνουν κάτι. Επιπλέον, αγαπούν και νοιάζονται τόσο πολύ τα άλλα πρόβατα του κοπαδιού τους, που όταν απομακρυνθούν από αυτό, στρεσάρονται ιδιαίτερα. Τα πρόβατα διαθέτουν και εξαιρετική μνήμη. Μπορεί να δουν έναν άνθρωπο σήμερα και να τον θυμούνται για δύο ολόκληρα χρόνια, κάτι που πολλοί από εμάς αδυνατούμε να κάνουμε. Τόσο τα κατσίκια όσο και τα πρόβατα όταν χαίρονται κουνάνε την ουρά τους, ακριβώς όπως και τα σκυλιά. Επίσης ανταποκρίνονται στο άκουσμα του ονόματός τους. Τα κατσίκια είναι πολύ κοινωνικά, έξυπνα και φυσικά παιχνιδιάρικα ζώα. Τους αρέσει να εξερευνούν οτιδήποτε υπάρχει στην περιοχή που ζουν. Ταυτόχρονα είναι και πολύ τρυφερά ζώα και αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με άλλα ζώα, ακόμα και με ανθρώπους. Αν μείνουν μόνα τους, στεναχωριούνται πολύ. Στα κατσίκια αρέσει πολύ η καθημερινή ρουτίνα και δυσαρεστούνται αν κάτι την αλλάξει.
Πέτρος Κατσάκος / εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
