&n
bsp;Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *
Μην ειν’ ευχή; Μην ειν’ κατάρα; Τι θέλουμε και τη θυμόμαστε πάλι την ειρήνη, γιορτάδες μέρες; Μήπως είναι κι αυτό μέρος της χριστουγεννιάτικης (αυτο)παράδοσης;
Θες που πολλοί πόλεμοι ξεσπούν στη γειτονιά μας, θες που η γειτονιά μας μεγαλώνει, καθώς οι αποστάσεις μικραίνουν, θες που η γενιά μας είναι αμάθευτη στον πόλεμο, αρχίσαμε πάλι το «βιολί» ν’ αναρωτιούνται όσοι έχουν την ευαισθησία ν’αναρωτιούνται: «Με ποιά λογική αποκτά κάποιος της δικαιοδοσία να καθορίζει τη μοίρα του άλλου; Ποιά ανωμαλία σπρώχνει τους ανθρώπους πίσω από τείχη; Γιατί οι μεγάλες γέννες του πολιτισμού ξεπήδησαν μέσα από αιματοβαμμένα αποκαίδια ή μέσα από σκληρές εσωτερικές μάχες; Γυρίσαμε στον μεσαίωνα; Για ποιό λόγο ή ανθρωπότητα να προχωράει προκαλώντας τόσο πόνο στον ίδιο της τον εαυτό;» Χρόνια τώρα τα ίδια και δυστυχώς απαράλλαχτα.
Μα, αφού δεν προχωρά! Αυτή η ανθρωπότητα ασχολείται ακόμα με την αναίδεια της Εύας να αμφισβητήσει την ιδιοκτησία του μήλου που ορέχτηκε. Ύπουλο και βολικό το παραμυθάκι που δίχασε τους ανθρώπους σ’ εκείνους που ζητούν το προπατορικό τους δίκιο και σ’ εκείνους που επιβάλλουν την προπατορική τιμωρία της εξορίας όχι μόνο των ανθρώπων μα και των ιδεών ή ακόμα της σκέψης. Η ανθρώπινη λογική αδύναμη έπεσε στην παγίδα και από τότε φτιάχνει εποχές άγριες ή και αγριότερες έχοντας το προνόμιο της ιδιοκτησίας της φρίκης.
Άγνωστο πότε ξεκίνησε το κακό της φρίκης της λογικής της. Έκτοτε όμως, συνεχίζει να υπάρχει για να εγκληματεί ή άλλως να εγκληματεί για να υπάρχει με τον γνωστό παραδοσιακό ρόλο του κυνηγού και του θηράματος. Και φυσικά με τη λάμψη του κάθε ρόλου: οι κτήτορες φέρουν το φωτοστέφανο του νικητή και οι διωκόμενοι το φωτοστέφανο των εξόριστων ιδεών τους. Κι αυτή η συναλλαγή, που μέχρι σήμερα συνοψίζει την ύπαρξη, δύσκολα χωράει το «συν» (σύντροφοι). Βέβαια γίνονται εντατικές προσπάθειες ν’απαλλαγεί η γη από το εγκληματικό τούτο γένος, μα εκείνο καταφέρνει, έστω και αδέξια, να διαπραγματεύεται την επιβίωσή του.
Έτσι κάπως, εμείς οι πλασμένοι γυρολόγοι, αντί να τριγυρνάμε από τόπο σε τόπο, από δουλειά σε δουλειά, από κορμί σε κορμί, από ιδέα σε ιδέα, ξεπουλήσαμε την ελευθερία μας και την ειρήνη σε κάποιον κερατά για ένα μάτσο κατέχειν και ανήκειν και καταντήσαμε καρφωμένοι σ’έναν «τόπο» να σοδιάζουμε και να σοδιαζόμαστε κοιτάζοντας τον ουρανό και περιμένοντας, όχι το λευκό περιστέρι, μα έναν πύραυλο.
Υπάρχει κανείς που να μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τα εγκλήματά της και ν’απελευθερώσει τους νομάδες;
Να σηκώσει το χέρι. Ή να πατήσει το κουμπί.
«Και επί γης ειρήνη, Κιμ!»
Και πάμε απ’ την αρχή…
*H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
