«Μεθυσμένα» βράδια χωρίς «φρένα»

 του Κώστα Βελούτσου

 Δεν πέρασε αρκετός καιρός, κάπου προς το τέλος του Ιουνίου,  που έγραψα ένα άρθρο με τον τίτλο στην άσφαλτο κουρσάρος, και ένα άλλο περιστατικό τροχαίου ατυχήματος γνωστού μου παιδιού,  ήρθε να προστεθεί στον μακρύ αυτό κατάλογο.

  Το πρώτο τροχαίο όπως και το δεύτερο ατύχημα, ξανά στο Πλωμάρι που εκεί πιστεύω ότι τα πράγματα  τείνουν να ξεφύγουν.  Παιδιά κάτω των 17 ετών οδηγούν χωρίς δίπλωμα και το χειρότερο χωρίς την ατομική τους προστασία, δίχως –τουλάχιστον- κράνος. Οι  γνωριμίες  πολιτών με τις  αρχές, κάτι πολύ σύνηθες , κάνουν  ανεξέλεγκτη  μια τέτοια κατάσταση, δυσκολεύοντας περισσότερο την εφαρμογή του νόμου.

Κι από την άλλη οι ξέφρενοι ρυθμοί του καλοκαιριού εκεί στο Πλωμάρι, διαρκούν πολύ περισσότερο, αφήνοντας μια πικρόγλυκη  γεύση.

 Κατ’ αρχήν στους γονείς των παιδιών, αφήνει πικρή,  αναστρέψιμη (;)  όμως.  Σε πόσους απ’  αυτούς εκείνο το δραματικό μάθημα τους έγινε φάρος φωτεινός για την συνέχεια;. Και δεν μιλάω  για τα  παιδιά που θεωρείται   δεδομένο γι’ αυτούς,  ότι εκείνο το μοιραίο,  κακό και «μεθυσμένο» βράδυ δεν θα ξανάρθει ποτέ πια.    Στους γονείς αυτών  απευθύνομαι για να μην ξαναδοκιμάσουν εκείνη την πικρή γεύση.

Γλυκιά  κι ενίοτε   συμφέρουσα η γεύση για τους καταστηματάρχες που προσφέρουν στα 17χρονα ή 18χρονα  αλκοόλ, άσχετα αν τουλάχιστον κάποτε (;) απαγορεύονταν ρητά και κατηγορηματικά από τον νόμο. Ακόμα μέχρι σήμερα υπάρχουν οι σχετικές πινακίδες  και σε περίοπτη θέση μέσα σ’ όλα τέτοιου είδους καταστήματα αλλά κανείς δεν τις προσέχει.

Μπροστά στο βωμό του κέρδους,  όλα ξεπερνιούνται.  Τα σφηνάκια ρέουν  ασταμάτητα και το νεανικό κέφι στο ζενίθ.  Όλοι κάνουν τα στραβά μάτια, μα όλοι, προκειμένου να έχει κόσμο η περιοχή,  να δουλέψουν και τα μαγαζιά γιατί ο χειμώνας βαρύς και οι δουλειές σπανίζουν.

Κι άλλο ένα τροχαίο ατύχημα- μέχρι πότε όμως θα είναι ατύχημα κι όχι δυστύχημα, προφανώς δεν ενδιαφέρει και πολλούς απ’ αυτούς-.   

Την Κυριακή που μας πέρασε βρέθηκα στο Πλωμάρι και διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια εκείνο που τόσο καιρό άκουγα κι αδυνατούσα να πιστέψω. Σε κεντρική καφετέρια του χωριού πρωινές ώρες όσα μοτοποδήλατα και μοτοσυκλέτες πέρασαν  από μπροστά μου,  κανείς δεν φορούσε κράνος, παρά μόνο ένας, κυριολεκτικά όμως μόνο ένας.  Και το χειρότερο όλων δύο μοτοσυκλέτες που πέρασαν από εκεί οι αναβάτες και γονείς –υποθέτω- είχαν τα παιδιά όχι πάνω από 3 ετών, μπροστά τους καθισμένα στο ντεπόζιτο της βενζίνης της μοτοσυκλέτας.

Σαφώς και παρόμοια περιστατικά δυστυχώς, συμβαίνουν παντού και όχι μόνο σε χωριά του νησιού μας.  Από την μια έχουμε τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ετών με τις αυτοκτονίες και τα ιδιόχειρα σημειώματα να μην  έχουν τελειωμό, κι από την άλλη τα τροχαία. Ας μην ξαναπούμε για την οδική παιδεία που δεν υπάρχει, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.

 Και είμαστε σε καιρό ειρήνης κι όχι σε εμπόλεμη κατάσταση.