Ο Παλλε… στο παρκέ
του Κώστα Βελούτσου *
Απ’ τα αλώνια του νησιού, στα αθηναϊκά σαλόνια της Α1 κατηγορίας του μπάσκετ, βρέθηκε ο πρωταθλητής Λέσβου Παλλεσβιακός, και στα καλογυαλισμένα παρκέ της πρωτεύουσας. Στην προκριματική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων που διεξάγεται στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο γήπεδο του Μετς στο Παγκράτι, που πάνω σ’ αυτό έτρεξαν χτυπώντας την πορτοκαλί μπάλα κορυφαίοι καλαθοσφαιριστές, έλληνες άλλα και ξένοι, είχαν την τύχη να αγωνιστούν και τα δικά μας παιδιά. Και το έκαναν με επιτυχία και με αξιοπρέπεια παρά τις ήττες. Ο Παλλεσβιακός έχοντας να αντιμετωπίσει ομάδες επαρχιακών-νησιώτικων πόλεων όπως το Ηράκλειο και η Χαλκίδα κατά κύριο λόγο, αλλά η Σύρος με την Κω κατά δεύτερο, πιστεύω ότι έδειξε ότι κάτι καλό γεννιέται και γίνεται στο νησί μας-και- στο μπάσκετ. Με πενιχρά όμως μέσα, και για όπλα τις …σφεντόνες, που έχουν στα χέρια τους οι υπεύθυνοι και αναφέρομαι στους προπονητές.
Θα σταθώ στις ομάδες της Κρήτης και της Εύβοιας, που κατά την γνώμη μου ήταν και οι καλύτερες του θεσμού, συμπληρώνοντας, πως όταν συγκρίνεσαι με τον καλύτερο έχεις βάσιμες ελπίδες όχι μόνο να τον φτάσεις, αλλά και να τον ξεπεράσεις, φτάνοντας στην κορυφή.
Αυτό που λένε για τις νοοτροπίες και για …ένα διαφορετικό ανθρώπινο είδος που ζει εδώ στο νησί, και ότι σε άλλα μέρη τα πράγματα είναι αλλιώς, δεν συμφωνώ. Πιστεύω ότι είναι θέμα, και μάλιστα πολύ σοβαρό, τι μυαλό κουβαλάς, και αναφέρομαι στους αθλητικούς παράγοντες της Λέσβου, τι κίνητρο έχεις, και αν οι στόχος σου και οι σκοποί σου για τους οποίους βγαίνεις μπροστά και περίτρανα διατυμπανίζεις, είναι ανιδιοτελείς.
Τα παιδιά του Ηρακλείου και της Χαλκίδας, σε καμιά περίπτωση δεν είχαν υπερφυσικές ικανότητες, ούτε διέφεραν στο σωματότυπο από αυτά του Παλλεσβιακού, αλλά οι λόγοι που τους οδήγησαν να φτάσουν και να παίζουν μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών για την ηλικία τους είναι αρκετοί.
Κατ’ αρχήν για να γίνεις και να λέγεσαι ομάδα χρειάζεται να έχεις το δικό σου χώρο δηλαδή το γήπεδο, και στην δική μας την -μπασκετική- περίπτωση απαιτείται κλειστό. Το Α και το Ω για έναν σύλλογο. Εδώ δεν έχουμε ή αυτό που υπάρχει, το παρατημένο «στολίδι» της Νεάπολης, το μοιράζονται πολλές ομάδες και ο Παλλεσβιακός των εφηβικών και των παιδικών τμημάτων, δυστυχώς είναι εκτός πλάνων προ πολλού, αφού ώρες δεν υπάρχουν. Οι προπονήσεις σε ανοιχτό γήπεδο εγκυμονούν κινδύνους γνωστοί σε όλους μας, και όλοι όσοι ξέρουμε πράγματα και καταστάσεις τους έχουμε γευτεί αυτούς με οδυνηρό τρόπο.
Η στήριξη όλων εκείνων των ανθρώπων που είναι πολύ κοντά στην ομάδα, δεν υπάρχει από κανέναν πολιτικό άρχοντα του τόπου, παρά μόνο απειροελάχιστων εξαιρέσεων κι αυτό μετά από παρακάλια και διαμέσου άλλων οδών. Πρόσφατο παράδειγμα η απόπειρα εύρεσης οικονομικής ενίσχυσης για να ταξιδέψει η ομάδα στην Αθήνα, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, κι αυτό εξαιτίας κάποιων γονιών που υπερέβαλλαν εαυτόν τρέχοντας μέρα νύχτα για να εξασφαλίσουν τους οικονομικούς πόρους. Ευτυχώς και ως δια μαγείας που ο από μηχανής θεός ζει ακόμα εδώ στην Λέσβο, και την ύστατη στιγμή βρέθηκε η λύση.
Ο εγωισμός ίσως κάποιων που αδυνατούν να δουν μπροστά, και κατ’ επέκταση κλείνουν τα μάτια, αποτρέπουν θελημένα ή άθελα, το μέλλον του Λεσβιακού μπάσκετ, είναι άλλος ένας λόγος σοβαρός, και η απόσταση που μας χωρίζει απ’ αυτές τις δυο ομάδες του Ηρακλείου και της Χαλκίδας, είναι για την ώρα ορατή, με τάση όμως να χαθεί από το οπτικό μας πεδίο.
Το καλό είναι πως τα θεμέλια έχουν μπει πια με την συμμετοχή του Παλεσβιακού σ’ αυτό το πανελλήνιο πρωτάθλημα, και οι εικόνες αλλά και οι παραστάσεις που αποκόμισαν οι αθλητές, θα τους συνοδεύουν στην υπόλοιπη μπασκετική τους ζωή. Έτσι το πρόσημο είναι θετικότατο κι αυτό ας το κρατήσουν οι αρμόδιοι φορείς. Τα πρώτα βήματα έγιναν αρκεί να συνεχιστούν και να γίνουν άλματα προόδου. Και κάτι ακόμα. Αυτοί οι αγώνες ας γίνουν σ’ όλους μας φωτεινός φάρος για την μετέπειτα αθλητική ύπαρξη του νησιού, κι ας σταθούμε όλοι κοντά στους προπονητές και στους παράγοντες των ομάδων, προσφέροντας εκείνο που μπορεί ο καθένας, και τότε ίσως κάτι αλλάξει προς το καλύτερο.
Το να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά, το Ηράκλειο και την Κρήτη όπως και άλλες πόλεις της χώρας συγκρίνοντάς τες με την Μυτιλήνη, ίσως για κάποιους να είναι λάθος, αλλά ως πότε θα συμβαίνει αυτό.
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» , "Τελευταία Φορά" και "Ζωή από τον θάνατο"
