Παίδες εν καμίνω - Η καρδιά του πυροσβέστη

 

 

10-12-1987.  Λίγο μετά τα 21 του χρόνια  ο Κώστας  και μια λαμπρή καριέρα πολλά υποσχόμενη, απλώνονταν μπροστά του.  Απ’  τα αλώνια, στα σαλόνια του δημόσιου βίου και πιο συγκεκριμένα από τον τενεκέ της οικοδομής και τις φωνές του αφεντικού για «λάσπη ρε,  τώρα » στο ένστολο κι ένδοξο σώμα της Πυροσβεστικής.  Παιδί ακόμα,  μόλις που είχε τελειώσει τον στρατό  έχοντας ακόμα στ’ αυτιά του  την  πρωινή σάλπιγγα του εγερτηρίου, περνούσε το κατώφλι της σχολής  κάπου στην Κάτω Κηφισιά, στην Αθήνα.  Καλυφτάκη  η οδός, δίπλα στα αρώματα του  Παπουτσάνη και απέναντι από ένα εργοστάσιο παρασκευής παιδικών τροφών της Milupa. (αν θυμάμαι καλά).

 

Κάποιοι τον αποκάλεσαν τυχερό και ήταν πολύ. «Βρήκες δουλειά, και μάλιστα στο δημόσιο, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει…..» Η μπλε στολή όμοια μ’ αυτή της αεροπορίας, βαριά, σαν τις φανέλες μεγάλων ομάδων,  με τις τσέπες του παντελονιού στο πλάι,  του πήγαινε πολύ,  όπως άλλωστε σ’  όλους τους   δόκιμους. Έτσι τους  έλεγαν πριν πάρουν τον βαθμό.  Εσώκλειστος, μέσα σε 400 άλλους –άλλοι τόσοι ήταν στην Θεσσαλονίκη-, δεν διέφερε και πολύ από το κέντρο νεοσυλλέκτων του πεζικού, στο Ρέθυμνο που πριν από ένα χρόνο, είχε περάσει. Αγγαρείες, μαγειρεία και το Διδυμότειχο Blues του Λαυρέντη, να είναι μέσα στ’ αυτιά του. 

 

Όσο  για την εμφάνισή του;  Κοντό μαλλί, πρωινό ξύρισμα  και οι  μπότες του σαν  καθρέφτης να γυαλίζουν, γιατί έτσι έπρεπε. Η επιθεώρηση απαραίτητα κάθε πρωί με το κρεβάτι να μοιάζει με αεροδιάδρομο και ο θάλαμος πεντακάθαρος. Το άγρυπνο μάτι του κοσμήτορα της σχολής να παρακολουθεί τα πάντα από την τζαμαρία του πολυτελέστατου γραφείου του,  στον  2ο  όροφο,  έτοιμος να επέμβει.

 

Τώρα όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ήταν πια εργαζόμενος κι όχι εργάτης, ούτε καν στρατιώτης.  Η εκπαίδευση καθημερινή, και το ανεβοκατέβασμα στον πύργο με την σκάλα μεθ’ αρπαγίου ρουτίνα, όπως και η τύλιξη, εκτύλιξη σωλήνων.

 

Κι ο χειμώνας βαρύς  στα βόρεια προάστια της Αθήνας των πλουσίων,  να του τρυπάει το σώμα αλλά ο μισθός   έφτανε για να τον ζεστάνει. «Αργότερα θα είναι περισσότερα, θα ενσωματωθεί και το επίδομα εξομάλυνσης και κάποια άλλα, θα κοπεί και του νεοδιόριστου και όλα καλά…. κάντε και κανένα παιδί, οι παντρεμένοι ν’ ανεβεί κι άλλο ο μισθός». Οι πρώτες συμβουλές των παλαιότερων, προς  τους εκκολαπτόμενους δημοσίους υπαλλήλους.

 

Και ανέβηκε αρκετά. Όχι επειδή κάναμε πολλά παιδιά, αλλά τότε μας  πρόσεχαν πέραν του δέοντος οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μπορώ να πω.  Τα χρήματα καλά όπως και σ’ όλο τον ευρύτερο χώρο του δημοσίου έφταναν για να ζήσεις αξιοπρεπώς. Τότε.

 

 

«Άντε, καλή αντάμωση και μετά από 25 χρόνια πάλι εδώ για το αποχαιρετιστήριο, είμαστε πια πυροσβέστες.» Είπε ο μεγαλύτερος της παρέας και ο σοφότερος όλων, ο Νίκος, την ημέρα της ορκωμοσίας παρουσία και του τότε προέδρου της δημοκρατίας.  Με τα φύλλα πορείας ανά χείρας επανδρώσαμε τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου και κάποιους  νεοσύστατους  Πυροσβεστικούς σταθμούς.  

 

Και να, που τα χρόνια πέρασαν φτάνοντας πια στο τέλος.  Τα πνευμόνια όλων μας  γεμάτα από καπνούς κάθε λογής, και οι εικόνες του μυαλού ασφυκτικά γεμάτες από συμβάντα κάθε είδους. Από παροχές βοήθειας, απεγκλωβισμούς,  πυρκαγιές  αστικές και υπαίθριες, μικρές ή μεγάλες να πλημμυρίζουν μέσα στην καρδιά και την ψυχή. 

 

Ένα Σώμα ένδοξο ξαναλέω και η αποστολή του δύσκολη. Πάντα δίπλα στο συνάνθρωπο όπως άλλωστε και ο ρόλος του,  αλλά σε πολλές περιπτώσεις, να απέχει παρασάγγας  από τον συνάδελφο.

 

Θαρρείς πως είναι σαν το θάνατο κάποιου που μένει για λίγο μέσα στο μυαλό και μετά όλα ξεχνιούνται και τραβούν ή και ακόμα όλα βρίσκουν τον δρόμο τους. Έτσι είναι η ζωή θα πουν κάποιοι ή όλοι μας μ’ ένα στόμα. 

 

Αδυνατώ να πιστέψω πως όλα και όλοι ξεχάστηκαν.

 

 Αδυνατώ να προσπεράσω το σοβαρό πρόβλημα υγείας του φίλου και συναδέλφου Χρήστου Τζαναβάρη και να μην πω για την παντελή έλλειψη σε όλα τα επίπεδα, του ανθρώπινου προσώπου του Πυροσβεστικού Σώματος. 

 

Αδιαφορία από πάνω μέχρι κάτω την στιγμή που απεγνωσμένα ο Χρήστος ζητά στήριξη και συμπαράσταση  και έναν λόγο  μια κουβέντα ακόμα κι αν είναι αυτή ψεύτικη, πως όλοι, θα είναι μαζί του.  Μερόνυχτα ολόκληρα και αξεπέραστα μέσα σε νοσοκομεία των Αθηνών  και δεν βρέθηκε κάποιος  να είναι εκεί δίπλα του από τους «δικούς μας» τους ανώτερους και κατώτερους, έστω και λίγο να του σφίξει το χέρι και να του πει «είμαστε μαζί σου ρε, κοντά σου» ακόμα κι αν δεν το πίστευε.  Προέχουν άλλα για τους περισσότερους, κι όχι η ανθρώπινη ζωή συναδέλφου που βρίσκεται σε κίνδυνο, όπως εκείνος ο αδυσώπητος αγώνας δρόμου για την αναρρίχηση στα ψηλότερα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Η δίψα για την δόξα δεν χάθηκε ποτέ.  

 

 

Τόσοι και τόσοι συνάδελφοι χάθηκαν και μαζί τους ο πιο καλός μου φίλος και συνάδελφος από την επάρατη νόσο αλλά όλοι τους ξεχάστηκαν.  Το μυστήριο της ζωής .   Όλα τραβούν μπροστά, βαριανασαίνοντας και αγκομαχώντας και αρωγός τους, το απόλυτο μηδέν. Η πολιτεία, λάμπει δια της απουσίας της, από τις οικογένειες  αυτές, πλην μηδαμινών εξαιρέσεων.   Κατά τ’ άλλα συσκέψεις, θεωρίες και  υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, αλλά  το ανθρώπινο κομμάτι του Πυροσβεστικού Σώματος να μένει καταχωνιασμένο κάπου στα υπόγεια, διότι σημασία έχουν άλλα.