Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει….
του Κώστα Βελούτσου *
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει….
….Πόσο μάλλον η Μυτιλήνη για να μην πω ολόκληρο το νησί. Ή για να το πω ακόμα καλύτερα χρησιμοποιώντας μια παροιμία, τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα.
Όπου εργαλεία τα γήπεδα, κλειστά και ανοιχτά που ειδικότερα τα πρώτα δεν υπάρχουν. Ένα, έχουμε αυτό στη Νεάπολη και πρέπει κατά την γνώμη μου να το φροντίζουμε όσο μπορούμε, για να μας μείνει. Πέρυσι το γεμίζαμε ασφυκτικά με την μπασκετική Γέρα το ίδιο θα γίνει και φέτος, δείχνοντας έτσι πως έχουμε απόλυτη ανάγκη από τέτοιου είδους θεάματα.
Διαθέτουμε συλλόγους ιστορικούς, προπονητές καταξιωμένους ο καθένας στον χώρο του, παιδιά με όρεξη και ταλέντο σε όλα τα αθλήματα, μας λείπει όμως το βασικό κομμάτι και δεν είναι άλλο από τα γήπεδα που θα προπονηθούν και που θα αναδείξουν το όποιο ταλέντο τους.
Και μιλώ πάντα για τα ομαδικά αθλήματα γιατί τα ατομικά τα θεωρώ αφ’ ενός δυσκολότερα εκ των πραγμάτων, και αφ’ ετέρου απουσιάζουν παντελώς από το νησί. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω τις επιτυχίες τους με πρόσφατη της Γρηγορίας από την Καλλονή που όλους μας έκανε περήφανους και μπράβο της. Τυχερή όμως που πήρε μεταγραφή σε ομάδα της Θεσσαλονίκης.
Τα τελευταία 3-4 χρόνια παρακολουθώ από κοντά-λόγω του γιού μου- προπονήσεις και αγώνες στο μπάσκετ και βλέπω τι συμβαίνει. Ο χειμώνας, στο 5ο γυμνάσιο όπου και γίνονται οι προπονήσεις του παιδικού και εφηβικού τμήματος του Παλλεσβιακού, αλλά και του jounior, βαρύς και κρύος, και δεν ήταν λίγες αυτές οι φορές που απουσίαζαν αρκετά παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω πνευμονίας. Το ίδιο συμβαίνει φαντάζομαι και με άλλους συλλόγους όπως των Ελπίδων και του Θησέα Παναγιούδας αλλά και των εδώ συλλόγων της Μυτιλήνης που οι προπονήσεις τους γίνονται έξω σε σχολικά γήπεδα πάνω σε τσιμέντο με όλους τους κινδύνους για τραυματισμούς να παραμονεύουν.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω και να μην αναφερθώ στους ανθρώπους που είναι μέσα ή κοντά σ’ αυτούς τους συλλόγους –προπονητές και παράγοντες- αλλά δυστυχώς με την πολιτεία απούσα- και που με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν, διδάσκουν στα παιδιά μας το ευ αγωνίζεσθαι.
Ειδικότερη αναφορά πρέπει να γίνει σ’ αυτά τα παιδιά που για όλους μας εμάς είναι ήρωες, κάτω από αντίξοες συνθήκες καταφέρνουν και αθλούνται, ξεφεύγοντας από πολλά πράγματα που όλοι οι γονείς γνωρίζουμε.
Σε άλλα νησιά και μάλιστα στα γειτονικά μας τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. 2-3 κλειστά το καθένα κι ένα στολίδι εκείνο το κλειστό κολυμβητήριο της Χίου, πως λοιπόν αυτή η ομάδα του πόλο να μην είναι για χρόνια στην ελίτ, αναδεικνύοντας κατά καιρούς κορυφαίους έλληνες πολίστες. Για το δικό μας κλειστό κολυμβητήριο τα λόγια πιστεύω είναι περιττά. Έχουν γραφτεί σελίδες ολόκληρες γι’ αυτό το θέμα, αλλά το αποτέλεσμα παραμείνει κάκιστο.
Για εκτός Μυτιλήνης και στα χωριά του νησιού, το απόλυτο χάος βασιλεύει και μόνο στο ποδόσφαιρο κάτι κινείται. Είναι και η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΛΚ που είναι από φέτος στην super league και η ευχή όλων είναι να συμπαρασύρει κι άλλα αθλήματα προς τα πάνω αλλά το σπουδαιότερο να φέρει παιδιά στα γήπεδα ….που θα γίνουν.
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και "Τελευταία Φορά"
