Θα με ψήφιζες;

“Η πρόταση θα γίνει πολύ πιο συγκεκριμένη αν πρώτα απαντήσεις ότι σε ενδιαφέρει”, μου είπαν. Δεν με ενδιαφέρει, αλλά γιατί εμένα;  “Θεωρούμε ότι μπορείς να βοηθήσεις. Τα κείμενά σου, η πορεία σου, η άποψή σου…”. Και είναι αρκετά αυτά για έναν ενεργό και διακριτό ρόλο στην πολιτική; “Τι θα θεωρούσες εσύ αρκετά;”, Φαντάζομαι, κάποιου άλλου είδους επάρκεια, πέρα από τα γνωστικά μου πεδία και την εμπειρία μου σε κάποια πράγματα, εφόσον, αν έχω καταλάβει καλά, αυτό που μου προτείνετε δεν έχει να κάνει στενά ούτε με πολιτισμό ούτε με ΜΜΕ. “Νομίζουμε ότι είσαι ο κατάλληλος”. Δεν νομίζουμε το ίδιο.

Χαιρετηθήκαμε ευγενικά, δεν πήρα τον χρόνο που μου πρόσφεραν για να το σκεφτώ καλύτερα, και συνέχισα να γράφω ένα τραγουδάκι που του λείπει μόνο ένας στίχος, αλλά είναι τόσο καλά κρυμμένος, που θα μου βγάλει την ψυχή για να κάτσει…

Σίγουρος για το όχι μου, χωρίς ιδαίτερες αμφιβολίες, αλλά το βραδάκι -μόνος, πια, με τον εαυτό μου- είπα να κάνουμε μια ειλικρινή κουβεντούλα. Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, απλά ψηφίζω κάποιο σταθερά. Δεν έχω καμία προσωπική σχέση με κανένα από τα στελέχη αυτού του κόμματος. Όταν πριν από χρόνια μου είχαν προτείνει να κατέβω υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, η πρώτη μου αυτόματη αντίδραση ήταν ένα τρανταχτό γέλιο στο τηλέφωνο, στα όρια της προσβολής για τον φίλο-μεσάζοντα που μου το πρότεινε. Ψηφίζω εκεί, αλλά έχω φύγει από τα δεκατέσσερά μου. Σοβαρός λόγος -όταν μιλάμε για τοπική αυτοδιοίκηση- αλλά δεν ήταν αυτός ο κύριος.

Γιατί όχι, λοιπόν; Μήπως επειδή, όπως με συμβουλεύει ένας φίλος, “ο ρόλος σου εσένα είναι “ενωτικός” μέσα από τα τραγούδια και τα κείμενά σου και όχι να διχάζεις μέσα από πολιτικά κείμενα και δημόσιες θέσεις”; Καταρχήν ο κόσμος είναι κατακερματισμένος πολύ πριν το “ανακαλύψω” εγώ. Αλλά ναι, θα είχα λιγότερους εχθρούς αν έμενα στα τραγούδια, αλλά θα είχα και λιγότερους πραγματικούς φίλους. Όμως, έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται γι’ αυτό. Γίνεται γιατί αυτό μου λέει το κεφάλι μου και άντε τώρα να τα βάλεις με το κεφάλι σου. Ούτε σωστό, ούτε λάθος.

Μήπως το κάνω -και αρνούμαι- επειδή ο ρόλος του τύπου που κάθεται στο γραφείο του και απλώς υπογραμμίζει τα κακώς κείμενα, είναι σαφώς ευκολότερος από εκείνον που σηκώνει τα μανίκια, μπαίνει στη φωτιά και προσπαθεί να βρει λύσεις; Ε, όπως και να το κάνουμε, είναι! Το μαύρο φωνάζει από μακριά, δεν είναι δύσκολο να το διακρίνεις και να το γράψεις. Και πάντα αναρωτιόμουν τι δουλειά θα έκαναν οι μηδενιστές και οι επαγγελματίες, λάβροι “κριτικοί”, αν ξαφνικά αύριο ξυπνούσαμε στην τελειότητα. Φουλ για την ανεργία! Δεν το βρίσκω αξιοπρεπές να ψωμίζεσαι αποκλειστικά από την ύπαρξη του κακού.

Όμως, πάντα θεωρούσα πως τα πράγματα λειτουργούν συμπληρωματικά, αρκεί να υπάρχει ειλικρίνεια στους ρόλους που παίρνει ο καθένας μας. Εννοώ πως πιστεύω ότι οι κατακτήσεις μας και οι νίκες μας έχουν μέσα τους τη -μικρή ή μεγαλύτερη- συμβολή των εχθρών μας ή όσων μας ασκήσαν έντονη κριτική. Υπό αυτήν την έννοια -και έχοντας και την κατανόηση πως πάντα η εξουσία φθείρει και θαμπώνει την εικόνα ακόμα και των αγίων- το ρολάκι τού αδέκαστου κριτή δεν συνεπάγεται και την αθώωσή σου ή την ανιδιοτέλειά σου. Ένα μίνιμουμ ιδιοτέλειας θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς μέχρι και στον Γκάντι, πόσο μάλλον σε εμάς, σαφώς πιο αδύναμες και ατελείς φύσεις.

Άρα; Άρα, δεν έχω λόγο να γίνω πολιτικός (ναι, ξέρω, ποτέ μη λες ποτέ) αρκεί να μη θεωρώ πως ο δικός μου ρόλος είναι του “γαμάω” που τα χώνει και αποκτάει πελατάκια “φορώντας” αντισυμβατικότητα, σαν απόμαχος συγγραφέας που πουλάει εκκεντρικότητα και ιδρώνει να εντυπωσιάσει την πιτσιρίκα μπαργούμαν, μήπως και την πηδήξει…

Δεν είναι αυτός. Ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι αυτός. Η ευθύνη που οφείλει να αισθάνεται ο ασκών την κριτική πρέπει να είναι μεγαλύτερη, ακόμη και από του πρωθυπουργού.

Ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί θα τα ξαναφτιάξουμε, ούτε συνοδοιπόροι, ούτε συνταξιδιώτες στο ίδιο “εθνικό” καράβι είμαστε, αλλά το διακόνημα της αποδόμησης είναι κομμάτι πιο εύκολο από την ικανότητα της σύνθεσης. Καλό θα είναι -γράφοντας- να έχεις όσο το δυνατό μεγαλύτερη σιγουριά πως, αν χρειαστεί, θα μπορέσεις να δικαιώσεις την κάθε σου λέξη, όχι στην ασφάλεια του πληκτρολογίου σου, αλλά σε πραγματικές συνθήκες ζωής.

Ή, τουλάχιστον, να έχεις υπερασπιστεί άδολα, ένα πραγματικά γοητευτικό παραμύθι και να μην αφήσεις πίσω σου μόνο χολές, αλλά και μια θηλή που θα βγάζει γάλα…

Υ.Γ.: Έχω ζαλιστεί λιγάκι από την ψυχραιμία αυτού του κειμένου. Γράφτηκε Πέμπτη βράδυ. Μετά, άκουσα δηλώσεις τριανδρίας για το χαράτσι και είδα σκηνές και διαλόγους προανακριτικής. Θεέ μου, δίνε μου δύναμη να φανώ αντάξιος του κειμένου και να μην αρχίσω τις Χριστοπαναγίες!