style="text-align: justify;">
Της Άννας Κουρουπού
Όπως κάθε γνήσιος Έλληνας θα έπρεπε κι εγώ να σκεφτώ.
«Ντρέπομαι που μεγάλωσα στον Κολωνό, έζησα πέντε χρόνια στα Σεπόλια και έπαιζα κρυφτό στην Ακαδημία του Πλάτωνα».
Εκεί στα αρχαία ερείπια, μέσα στα πουρνάρια, πού να ήξερα ότι το αγοράκι που χαριεντιζόμουν στα κρυφά, θα μου έβγαινε χρυσαυγίτης - ήτοι φασιστόμουτρο. Αυτά πάνε μαζί. Τελεία και παύλα.
Πού να το ήξερα; Σάμπως ήξερα ότι ο πακτωλός χρημάτων που ξόδευα στα μαγαζιά στο Κολωνάκι -από μια εγωιστική εξισορρόπηση αμαρτίας, βρωμιάς με λίγο ποιότητα στη ζωή- θα ήταν και αυτοί το ίδιο φασίστες; Εκεί πήγαν τα λεφτά μου; Τα χάδια μου;
Υπόβοσκε όλο αυτό. Και η στραβομάρα μας. Κοιτάζαμε αλλού. Βάλε λίγο τα νιάτα στην κατσαρόλα, την απελευθέρωση από τη χούντα -τι οξύμωρο και τραγικό- μια άνετη ζωή που οι περισσότεροι τη θέλαμε, μη γελιόμαστε, λίγο απαίδευτο το μυαλό γιατί η ζωή ανοιγόταν μπροστά μας ηλιόλουστη, πρασινωπή και μπλε, έτοιμη η σούπα.
Και φτάσαμε εδώ. Από τη φυλακή, στο δημαρχείο. Έστω τη διεκδίκησή του, με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Από τον Κολωνό, στο Κολωνάκι. Ενοχλούσαν οι αλλοδαποί τους φραγκάτους, κοστουμάτους να πιουν άνετα το φρεντοτσίνο τους στο da capo? Μπα! Πέντε αναλύσεις το πολύ διάβασα για να καταλάβω ότι το χρήμα πάει πάντα με την εξουσία. Όχι ότι δεν το ήξερα. Γιατί πλέον μιλάμε για εξουσία. Έχει σημασία αν είναι κυβερνητική; Που όπως βλέπω τα πράγματα, χμ, δεν μου κάνει και τόσο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όπως οργιάζουν οι επαΐοντες.
Είναι μεγάλο το ποσοστό. Τρομάζει. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες σαν μυξοπαρθένες, «να δεν ήξερα», «ήθελα να τιμωρήσω» κ.λπ. Που ακόμη παίζει αυτό. Μόνο που δεν μπορείς να καταλάβεις ότι τον εαυτό σου θα τιμωρήσεις και τα παιδιά σου και τα παιδιά αυτών, ηλίθιε ψηφοφόρε της χρυσής αυγής...
Τόσα είδαμε. Γιατί δεν κάναμε κάτι; Γιατί αφεθήκαμε στο έλεος των λίγων; Γιατί ανεχτήκαμε τους Μπαλτάκους να σιγοντάρουν, αρωγοί σε όλο αυτό το μόρφωμα που θα καταδυναστεύσει τη ζωή;
Το να ισοψηφίζουμε απ' την άλλη τις αυτοκτονίες τόσων ανθρώπων, με τις δράσεις μιας εγκληματικής συμμορίας, νομίζω ότι είναι το ίδιο φασιστικό.
Είχαμε χρήμα, lifestyle, παραλίες για διακοπές, ταξίδια, τηλεόραση απ' το πρωί ως το βράδυ με ό,τι σάπιο υπήρχε. Αυτά μας ζάλισαν; Η λοβοτομή πώς έγινε; Γίνονταν αυτά. Σας το υπογράφω. Απλώς, τα ονομάζαμε αλλιώς. Με χίλιες δυο ταμπέλες. Πόσο «γλείφει» η ταμπέλα την πληγή μερικών.
Έρχονται χειρότερα; Αμέ! Οίκοι ανοχής με ζώα. Παιδεραστία νομοθετημένη. Νομίζετε είμαστε μακριά;
Έτσι λέγαμε και γι’ αυτούς. Έτσι σκεφτόμασταν τουλάχιστον. Και νάτοι τώρα μπροστά μας με όλο το θράσος του αγράμματου γορίλα. Με τον τσαμπουκά τους, τα πιστόλια τους, τα μανίκια σηκωμένα και όχι για δουλειά, αλλά για ξύλο, το μάτι του τρελού να γυαλίζει και να φοβάσαι. Γιατί θα έρθει η ώρα σου. Κάτι στραβό θα βρουν και σε σένα. Να είσαι σίγουρος. Εδώ που τον έφερες, να τον λουστείς. Οι υπόλοιποι τι σου φταίνε; Τι σου φταίω εγώ, βρε άχρηστε, που δεν άνοιξες ένα βιβλίο να διαβάσεις τι σημαίνει φασισμός και μου πήγες πίσω από το παραβάν, λες και άλλαζες εσώρουχα; Λες και πήγες για ψώνια και μου έβγαλες και selfie;
Δεν είναι μικρό το κακό που πρόσθεσες με μια ψήφο παραπάνω. Θα το βρεις μπροστά σου. Εγώ έχω δει το αληθινό τους πρόσωπο. Τους γνωρίζω. Ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουν. Εσύ πλανήθηκες... εθελούσια. Από το πουθενά θα σου έρθει. Αυτό να θυμάσαι... και πίστεψέ με, δεν θα γελάω, όπως ίσως σκεφτείς. Απλά θα σε λυπάμαι...
πηγή: www.protagon.gr
