Υπόθεση Κατρούγκαλου

Γράφειο ο Νίκος Μπογιόπουλος /enikos.gr

Ότι η «υπόθεση Κατρούγκαλου» αξιοποιείται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, διάφορα μιντιακά συγκροτήματα και λοιπούς συγγενείς με τον τρόπο που αξιοποιείται και αναδεικνύεται, έχει μια απλή και καταφανή εξήγηση:

    Είναι γνωστή και πανθομολογούμενη η απέχθεια όλων αυτών απέναντι στη διαφθορά. Απέναντι στη διαπλοκή. Απέναντι στον καρεκλοκενταυρισμό. Απέναντι στην αξιοποίηση του κράτους για ίδιον όφελος. Απέναντι στο σύστημα των «off shore» που κάποιοι (ακόμα και δίπλα σε πρωθυπουργούς) παρκάρουν και ξεπλένουν χρήμα. Απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας…

    Το γνωρίζει το πανελλήνιο: Ουδεμία σχέση έχουν οι καταγγέλλοντες με τη «Ζήμενς». Ούτε με τους Χριστοφοράκους που έφευγαν ανενόχλητοι από την Ελλάδα. Ούτε με την «λίστα Λαγκάρντ». Ούτε με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου κατόπιν υπαγωγής της χώρας υπό το αγγλικό δίκαιο.

    Ουδεμία σχέση έχουν με μίζες, με Μέγαρα, με «εθνικούς» εργολάβους και «εθνικούς» προμηθευτές που σιτίζονται από το δημόσιο κορβανά.  

    Ουδεμία σχέση έχουν με υπουργούς που πριν γίνουν υπουργοί φρόντιζαν να φυγαδεύουν τα λεφτουδάκια τους στο εξωτερικό.

    Και φυσικά: Δεν έχουν σχέση ούτε καν με εκείνες τις διατάξεις του Συντάγματος περί (μη) ευθύνης υπουργών…

    Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι τόσο αφοσιωμένοι είναι σε αυτό που ονομάζεται «υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος» που όταν – πριν λίγους μήνες – εκδικαζόταν η υπόθεση της «Energa» και της «Hellas Power», των δυο εταιρειών που κατέκλεψαν το δημόσιο κατακρατώντας το χαράτσι της ΔΕΗ, δεν είχαν βγάλει άχνα για το γεγονός ότι: Αφενός από την δίκη απουσίαζε εκπρόσωπος του Δημοσίου ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Δημοσίου, αφετέρου ο συνήγορος υπεράσπισης των εκλεκτών εταιρειών που κατέκλεψαν το Δημόσιο ήταν υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και υψηλόβαθμο στέλεχος του τότε κυβερνώντος κόμματος!  

    Γνωρίζουμε, επίσης, από πού κρατάει η σκούφια αυτού του εσμού των φαρισαίων. Ποιός δεν το θυμάται, αλήθεια: Την εποχή που ο κοσμάκης είχε πιαστεί στη μέγγενη του Χρηματιστηρίου, υψηλόβαθμοι παράγοντες του τότε κυβερνώντος κόμματος δικαιολογούσαν τα δικά τους παιχνίδια στο Χρηματιστήριο λέγοντας – την ώρα που συντελείτο ένα ανεπανάληπτο ριφιφί κατά του ελληνικού λαού – ότι εκείνοι… «ασκούσαν το δικαίωμά τους στην ατομική ευημερία»!

    Γνωρίζουμε ποια είναι η σχέση τους και με το δημόσιο συμφέρον, γενικώς: Δεν πάνε παρά μόλις μερικοί μήνες που όταν στον ΟΗΕ εγκρίθηκε ψήφισμα υπέρ του δικαιώματος μιας χώρας να αναδιαρθρώνει το χρέος της χωρίς να λαμβάνει υπόψη πιστωτές, κερδοσκόπους και τοκογλυφικά «funds», εκείνοι φρόντισαν να… απέχουν από την ψηφοφορία!

    Αλλά αυτό που αποκαλείται «υπόθεση Κατρούγκαλου» δεν έχει να κάνει μόνο με τους διάφορους κλόουν που παριστάνουν τους κήνσορες και τους τιμητές της πολιτικής ηθικής.

    Και τούτο διότι ουδείς μπορεί να παρασιωπά ότι: Τα τελευταία χρόνια – και ανεξαρτήτως από καλές προθέσεις - στήθηκε μια «βιομηχανία» πάνω στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

    Μια «βιομηχανία» που υποσχόταν – άλλοτε από λόγους πολιτικής αφέλειας και άλλοτε από λόγους ιδιοτέλειας - ότι οι λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα θα είναι νομικές και όχι πολιτικές.

    Μια «βιομηχανία» που κέρδιζε καθώς οι άνθρωποι που έχαναν δουλειές και ασφαλιστικά δικαιώματα στρέφονταν να ψάχνουν εκεί το δίκιο τους, με αντίτιμο που ξεκινούσε από το «ένα 20ευρω η ερώτηση». Και στήθηκε από δικηγορικά γραφεία που εξαπλώθηκαν στο όνομα του… «αντιμνημονιακού αγώνα»!

    Οι συμμετέχοντες, λοιπόν, σε αυτή τη «φάμπρικα» προφανώς δεν έχουν να απολογηθούν τίποτα για τα όσα υποκριτικά τους καταλογίζουν οι συστημικοί πολιτικοί τους αντίπαλοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, επειδή οι επικριτές τους είναι ιησουίτες, ότι εκείνοι μπορούν να διεκδικούν ρόλους ως άλλοι ήρωες από το «η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ».

    Εν προκειμένω, και σε ό,τι έχει να κάνει με τον κ.Κατρούγακλο και τον πολιτικό του χώρο, τα προηγούμενα - και φυσικά μόνο στο βαθμό που τους αφορούν - μεταφράζονται στα εξής:

    Πρώτο: Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια.

    Δεύτερο: Ο,τι είναι νόμιμον δεν είναι και ηθικόν.

    Τρίτο – και σπουδαιότερο: Ο αγώνας για τα δίκαια του λαού, εφόσον είναι τέτοιος, η αφιέρωση των ικανοτήτων (επαγγελματικών, νομικών, επιστημονικών, τεχνικών κλπ), των δυνατοτήτων και των γνώσεων του καθενός σε αυτόν τον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού, δεν μπορεί να γίνεται και να διεξάγεται με ιδιωτικά συμφωνητικά για παρακράτηση 12% επί των δικαιωμάτων του λαού…