γράφει ο Ηλίας Β. Παπαγεωργίου
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ
ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Του Δημήτρη Κινδερλη
Αυτό το καλοκαίρι (2023) από τις εκδόσεις «ΜΥΘΟΣ» κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του κ. Δημήτρη Κίνδερλη, πρώην εκδότη της εφημερίδας «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ».
Προβαίνουμε στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου, γιατί δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο αλλά για ένα διαφορετικό βιβλίο.
Ειδικότερα, ο τίτλος «Περιβόλι του Λόγου» μας προϊδεάζει για ένα πολύ ευρύ πεδίο ειδών λόγου, κάτι που σπάνια θα συναντήσει ο αναγνώστης σε όλο το φάσμα της ελληνικής τουλάχιστον βιβλιογραφίας.
Συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο και ίσως το πιο ενδιαφέρον τμήμα του βιβλίου καλύπτεται από τα χρονογραφήματα. Πρόκειται για μια πλειάδα σύντομων κειμένων μέσα από τα οποία ο συγγραφέας διαπερνά τους προσωπικούς του προβληματισμούς με τρόπο σαφή, ακριβή, σύντομο και πλήρη. Με άλλα λόγια, η γραφή του εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά του κλασικού χρονογραφήματος: συντομία, σαφήνεια, χιούμορ, ειρωνεία, καυστικότητα, διδαχή, προβληματισμό. Ο συγγραφέας των χρονογραφημάτων, Δημητρός,, πότε με το γάντι και πότε με τον μπαλτά σατιρίζει, καυτηριάζει, ορθοτομεί κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά, ψυχολογικά, λαογραφικά, θρησκευτικά και άλλα θέματα τόσο από τα δικά του βιώματα, όσο και από τα ειδικότερα και γενικότερα προβλήματα.
Ο εύθυμος, σαφής και απλός τρόπος έκφρασης φέρνει τον αναγνώστη σε κατάσταση προβληματισμού, ενδοσκόπησης, αναθεώρησης στάσεων ζωής, ώστε με τον τρόπο αυτό οδηγείται αβίαστα σε μια αδιόρατη επικοινωνία με τον συγγραφέα και ταυτόχρονα «παιδεύεται»με την καλή έννοια του όρου, δηλαδή διαμορφώνει προσωπικότητα.
Ακολουθούν τα ευθυμογραφήματα, η ποίηση και η σάτιρα..
Σε αυτό το τμήμα του βιβλίου επικρατεί ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα συγκριτικά με το πρώτο μέρος, αυτό των χρονογραφημάτων. Μετά τους προβληματισμούς του πρώτου μέρους ο αναγνώστης μπαίνει τώρα σε ένα κλίμα ευθυμίας μάλλον και λιγότερο σε κλίμα προβληματισμών. Αυτή άλλωστε είναι η φυσιολογική πορεία της ζωής και της φύσης: μετά την τρικυμία ακολουθεί η νηνεμία.
Το κύριο χαρακτηριστικό των περισσότερων κειμένων αυτού του μέρους του βιβλίου είναι η μυτιληναϊκή διάλεκτος στην είναι γραμμένα. Διαβάζοντας τις σάτιρες, τα ευθυμογραφήματα αλλά και ορισμένα ποιήματα γραμμένα στην λεσβιακή ντοπιολαλιά ο αναγνώστης νιώθει σαν να μπαίνει στα δικά του χωράφια, ακούει τους προγόνους του να του μιλούν κατευθείαν στην ψυχή του, συνειδητοποιεί το μεγαλείο της δικής του γλώσσας. Ο συγγραφέας αυτών των ειδών λόγου καταπιάνεται, όπως και στα χρονογραφήματα, με πολλών ειδών θέματα άλλα από τα οποία συγκινούν, άλλα προβληματίζουν, άλλα προκαλούν ξεκαρδιστικό γέλιο.
Πέρα από τις προσωπικές εμπειρίες από τη ζωή του, ο συγγραφέας αναφέρεται έντονα σε θέματα από τον κύκλο της χριστιανικής θρησκείας με τρόπο που εντυπωσιάζει. Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Δημητρός χειρίζεται θέματα συζυγικών και, συγκεκριμένα, αυστηρά προσωπικών σχέσεων ζευγαριών. Η σάτιρα σε τέτοια λεπτά θέματα όχι μόνο δεν σκανδαλίζει ούτε ερεθίζει ούτε ντροπιάζει, αλλ’ αντιθέτως απομακρύνει τη σκέψη από πονηριές και αθλιότητες και φέρνει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της σάτιρας που είναι το αυθόρμητο και απροσδόκητο γέλιο. Ένα γέλιο που μας είναι απολύτως απαραίτητο στην εποχή μας. Και μόνο για αυτό το αυθόρμητο και ξεκαρδιστικό γέλιο αξίζει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο.
Συγχαίρω τον φίλο και κάποτε συνεργάτη αυτού του βιβλίου και του εύχομαι να έχει σωματική και πνευματική υγεία, για να μας δώσει και άλλη πνευματική τροφή.
Ηλίας Β. Παπαγεωργίου
