Κούρος: Από τα χέρια των διακινητών και τη «ζούγκλα» της Μόριας στα έδρανα του πανεπιστημίου

Κούρος, ή αλλιώς «Κύρος» στα ελληνικά. Με δάκρυα στα μάτια οι γονείς του πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν την χώρα τους, το Ιράν, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Τα δάκρυά τους, που είχαν όμως πια στεγνώσει, ξανακύλησαν, αυτή τη φορά από χαρά και περηφάνια, βλέποντας τον γιο τους να οδεύει προς την επιτυχία.

Από το Ιράν, στα χέρια των διακινητών και από εκεί στη φρίκη της Μόριας. Ο 19ρονος Κούρος παρά τις αντιξοότητες όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Έχοντας δίπλα του την οικογένεια του και όσους τον αγαπούσαν και τον στήριζαν, έκανε βήματα, χτυπώντας πρώτα την πόρτα της υπηρεσίας ασύλου κι έπειτα ανοίγοντας τις πύλες του πανεπιστημίου.

Δεν θα περίμενε ποτέ, όταν κατάφερε να ξεφύγει από το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν και πάτησε το πόδι του στη Λέσβο, ότι σχεδόν τρία χρόνια μετά θα δεχόταν τηλεφώνημα από τον πρωθυπουργό της χώρας για να ακούσει «συγχαρητήρια», για τον θρίαμβο του στις πανελλαδικές εξετάσεις.

«Κυριολεκτικά, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι με πήρε ο πρωθυπουργός τηλέφωνο» λέει στo in ο 19χρονος Κούρος Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί. «Μου είπε πως μόλις γυρίσει Ελλάδα (από τη Μαδρίτη) θα μιλήσουμε και θα κάνουμε μια συζήτηση από κοντά. Τα συγχαρητήρια του με έκαναν να χαρώ πάρα πολύ» περιγράφει.

«Έκλαιγαν από τη χαρά τους»

«Όταν είδα τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων ένιωσα τόσο ωραία, δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Οι γονείς μου είχαν ενθουσιαστεί. Έκλαιγαν από τη χαρά τους. Ήταν τα καλύτερα νέα που θα μπορούσα να τους δώσω» λέει στo in ο 19χρονος.

«Δεν περίμενα καν πως θα κατάφερνα να γραφτώ στο σχολείο, πόσο μάλλον να γράψω τόσο καλά. Το έβαλα στόχο και είπα πως θα τα καταφέρω. Οι άνθρωποι γύρω μου, οι καθηγητές, οι συμμαθητές, οι φίλοι μου και η οικογένεια μου ήταν δίπλα μου και με στήριζαν κάθε στιγμή. Όλο αυτό μου έδωσε δύναμη να προσπαθώ καθημερινά και να πετύχω τους στόχους μου. Και μόνο που ήταν εκεί, μου αρκούσε» όπως λέει.

Τι ελπίζει να το μέλλον; Τα σχέδια του δεν φτάνουν τόσο μακριά. Ωστόσο ο επόμενος στόχος του είναι το μεταπτυχιακό. Θα ήθελε να σπουδάσει στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη στην σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, κάτι τα 18,25 μόρια θα του εξασφαλίσουν μια θέση.

Το μάθημα της Έκθεσης ήταν σίγουρα, όπως λέει, το πιο δύσκολο κομμάτι των εξετάσεων. «Υπήρχαν λέξεις που δεν ήξερα και δυσκολευόμουν να καταλάβω. Είμαι τυχερός που δεν έπεσε ποίημα αλλιώς σας το υπογράφω ότι θα έγραφα μηδέν» λέει αστειευόμενος.

Έμαθε ελληνικά μέσα σε τρία χρόνια

Από την πρώτη μέρα που κατάφερε να πάει στο σχολείο έκανε ό,τι ήταν δυνατό να καταφέρει να μάθει όσο καλύτερα ελληνικά γινόταν. «Από την πρώτη μέρα που πήγα στην Μόρια ξεκίνησα μαθήματα και έβαλα στόχο να μάθω τη γλώσσα. Έπρεπε να μάθω οπωσδήποτε ελληνικά αν ήθελα να τα καταφέρω στο σχολείο».

«Οι γονείς μου είναι πολύ περήφανοι για εμένα, αν και η απουσία μου για τις σπουδές μου θα τους »κοστίσει». Δουλεύουνε ωστόσο δεν μιλάνε ακόμα τόσο καλά ελληνικά. Δυσκολεύονται ακόμα σε κάποια πράγματα όπως για χαρτιά ή επίσημα έγγραφα. Σε σχέση με αυτούς έχω ενταχθεί καλύτερα».

Το ταξίδι της προσφυγιάς, μια ζωή που κρέμεται από μια λέμβο έτοιμη να βυθιστεί, η δυσκολία της ενσωμάτωσης, η μάθηση μιας ξένης γλώσσας, η γραφειοκρατία που στέκεται εμπόδιο στο μέλλον τους και οι κακές μέχρι και άθλιες συνθήκες, για πολλούς, διαβίωσης, αποτελούν για τα παιδιά προσφύγων μερικά από τα πολλά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά.

Το κομμάτι των πανελλαδικών αποτελεί για κάθε μαθητή μια δύσκολη δοκιμασία, πόσο μάλλον για ένα παιδί που έχει μάθει να πολεμάει καθημερινώς για τα δικαιώματα και την ελευθερία του.

Ο Κάμαρα, ο Σισσέ και ο Κούρος είναι από αυτά τα παιδιά που δεν παρατάνε τα όνειρα τους και αγκαλιάζοντας το παρελθόν τους προσηλώνονται στο αύριο. Τους πρόσφυγες και μετανάστες δεν πρέπει να τους στηρίζουμε μονάχα όταν διαπρέπουν, όμως όταν το κάνουν τους αξίζει ένα μεγαλύτερο χειροκρότημα.

in.gr