Α
ποφασίσαμε να μην ξαναμοιράσουμε παιχνίδια, ρούχα και γλυκίσματα στα μικρά προσφυγάκια των καμπς μας. Ποτέ ξανά.Γιατί; Θα σας εξηγήσω αμέσως:
Χθες πήγα για καφέ και κουβεντούλα σε μια σκηνή του Καμπ Φράκαπορ, όπου εγκαταστάθηκε πριν από λίγες ημέρες μια οικογένεια Κούρδων από τη Συρία, μπαμπάς, μαμά και τρία μικρά αγοράκια.
Για να τους καλωσορίσω πήγα δύο πουλόβερ στους γονείς και μερικά παιχνιδάκια για τα παιδιά τους. Και ενώ τα κοίταζα γεμάτος χαρά να γελάνε και να παίζουν ενθουσιασμένα με τα καινούργια τους αυτοκινητάκια (και πίστευα ότι έχω κάνει το σωστό), μια μόνο ματιά στον πατέρα τους με έκανε ξαφνικά να νιώσω πάρα πολύ άσχημα.
Ναι, είναι τελείως λάθος αυτό που έκανα.
Και το αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή πολύ έντονα, γιατί μπήκα στη θέση του μπαμπά.
Ναι, είναι πολύ μεγάλη ευχαρίστηση για τον καθένα μας να χαρίζει παιχνίδια, καραμέλες ή ρουχαλάκια στα πιτσιρίκια και να βλέπει τα ματάκια τους να λάμπουν από χαρά.
Όμως, έλα τώρα στη θέση του πατέρα.
Που ένας (έστω και καλοπροαίρετος) άγνωστος έρχεται στο σπίτι του και δίνει στα παιδιά του αυτά που ο ίδιος ο πατέρας τους θα έπρεπε να τους δίνει, αλλά δεν μπορεί.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως άθελά μου ακυρώνω τον μπαμπά τους.
Τον μπαμπά τους, που ΠΡΕΠΕΙ να δείχνει δυνατός και σπουδαίος στα μάτια των παιδιών του.
Δεν υπάρχει πιο ιερό και πιο σημαντικό πράγμα από αυτό στον κόσμο.
Το συζήτησα με τα άλλα παιδιά του Ελβετικού Σταυρού. Συμφώνησαν όλοι αμέσως. Από την επόμενη φορά δεν θα μοιράζουμε εμείς πράγματα στα παιδιά. Θα τα δίνουμε διακριτικά στους γονείς τους και εκείνοι, με τη σειρά τους, θα τα χαρίζουν στα μικρά τους.
Αυτό είναι το σωστό.
Και καλώ δημόσια όλο το κίνημα της Αλληλεγγύης, τους εθελοντές, τις ΜΚΟ και τους απλούς πολίτες, που φέρνουν πράγματα στα παιδάκια, να κάνουν κι αυτοί το ίδιο.
Είναι ένα βήμα μπροστά.
Είναι ένα βήμα εξελικτικό.
Είναι μια κορυφαία πράξη αξιοπρέπειας.
Ας ακουστεί παντού αυτή η έκκληση και ας το ξεκινήσουμε όλες και όλοι - από αύριο κιόλας!
Αχιλλέεας Πεκλάρης
