Για την προσφυγιά δεν φταίνε οι πρόσφυγες....

Την περασμένη Κυριακή 20/11 με πλήρη μυστικότητα 32 Ιρανοί, Ιρακινοί καθώς και 3 Τούρκοι, μεταξύ αυτών 2 οικογένειες και άτομα που χρήζουν διεθνούς προστασίας, απελάθηκαν στην Τουρκία βάση του «Πρωτόκολλου επανεισδοχής» που υπεγράφη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 2001 (Ν 3030/2002).Για άγνωστους λόγους η Τουρκία δεν τους δέχτηκε και μεταφερθήκαν ξανά πίσω στη Χίο. Είναι πρώτη φορά που επιχειρείται επαναπροώθηση από Χίο απευθείας στην Τουρκία. Εξαιτίας της μακρόχρονης κράτησης τους που ξεπερνά τους 3 μήνες οι άνθρωποι αυτοί είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Την Τετάρτη 24/ 11 ενεργοί πολίτες της Χίου συγκεντρώθηκαν έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Χίου και διαδηλώσαν την αντίθεση τους στις απελάσεις και την κράτηση των υπολοίπων 18 κρατουμένων στα κρατητήρια της αστυνομίας. Αντιπροσωπία των διαδηλωτών συνάντησε τον Διοικητή της Αστυνομίας και του κατέθεσε τα αιτήματα των διαδηλωτών. Μετά από συζήτηση ο κ. Διοικητής ανέφερε ότι 12 από τους μετανάστες επέστρεψαν στο κέντρο μεταναστών στο Μερσινίδι και δέχθηκε την πρόταση να συνάντησει η Δικηγόρος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες Χίο τους υπόλοιπους κρατούμενους και να συζητήσει μαζί τους τις ανάγκες τους.

Οι μετανάστες φεύγουν από την πατρίδα τους και ζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής στην Ευρώπη επειδή οι συνθήκες στη δική τους πατρίδα είναι άθλιες, εμπόλεμες ή δικτατορικές. Οι οικονομικές πολιτικές του καπιταλισμού εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τους πόρους του τόπου τους, και του ανθρωπινού δυναμικού τους. Αφήνουν τον τόπο τους επειδή δεν έχουν άλλες επιλογές . Όταν έρχονται στην Ελλάδα  αντιμετωπίζουν εκτός από τον θάνατο (δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν πνιγεί η έχουν κινδυνέψει θανάσιμα) την φυλάκιση και τον εξευτελισμό. Όταν ζητούν πολιτικό άσυλο οι περιπτώσεις που γίνονται αποδεκτές είναι 0,03% δηλαδή στους 3000 μόνο 3 γίνονται δεκτές. Αλλά ακόμα και αν γίνουν δέκτες μένουν πάλι φυλακή  έως και 6 μήνες. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι όπου και να πάνε βρίσκονται σε  φυλακές με δυσπιστία και εξευτελισμούς. Είναι όμως και αυτοί συνάνθρωποι μας και έχουν δικαίωμα σε ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζει μια φοβερή εκβιαστική πίεση να ξεπουλήσει και δημοκρατικούς και κοινωνικούς θεσμούς που έχουν κατακτηθεί με αγώνες. Κάθε μέρα παρουσιάζονται στη βουλή καινούργια νομοσχέδια που καταργούν δικαιώματα ανεξαρτησίας, εδαφικής κυριαρχίας και εργατικού δικαίου. Ευχόμαστε να μην έρθει ποτέ μια μέρα που να είναι τόσο εξαντλημένη και ξεπουλημένη η χώρα μας ώστε να μην μπορεί να μας παρέχει τροφή και ασφάλεια και να μην αναγκαστούμε ποτέ να έρθουμε στη θέση τους και να νοιώσουμε τι σημαίνει έλλειψη της αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.