&n
bsp;Το περιοδικό BHmagazino φιλοξένησε 5 αληθινές ιστορίες ανθρώπων που με τη βοήθεια των ιατρών νίκησαν το θάνατο. Μια από αυτές τις ιστορίες αφορά 45χρονη γυναίκα από τη Μυτιλήνη (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται τα στοιχεία της)
Γράφει: Γιώργος Στράντζαλης, νευροχειρουργός (Αναπληρωτής καθηγητής Νευροχειρουργικής, Νευροχειρουργική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, «Ο Ευαγγελισμός»
Στις αρχές του 2012 διακομίστηκε στην εφημερία του «Ευαγγελισμού» μια γυναίκα 45 χρόνων από τη Μυτιλήνη. Διαζευγμένη, σε κακή οικονομική κατάσταση, με δύο παιδιά. Επί έναν χρόνο παρουσίαζε κάποιες διαταραχές στη συμπεριφορά. Η αρχική διάγνωση ήταν κατάθλιψη και έλαβε ψυχιατρική αγωγή. Σταδιακά παρουσίασε δυσκολία στην ισορροπία και στη βάδιση. Υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία, η οποία έδειξε έναν γιγαντιαίο (7 εκατοστών), πλην όμως καλοήθη, όγκο στο κέντρο του εγκεφάλου που μεγάλωνε αργά. Στην ιατρική συμβαίνει, ευτυχώς όχι πολύ συχνά, ένα νευρολογικό-εγκεφαλικό πρόβλημα αρχικά να διαγιγνώσκεται ως ψυχιατρικό. Η κατάσταση της γυναίκας επιδεινώθηκε ραγδαία (έπεσε σε κώμα) και νοσηλεύθηκε στην εντατική θεραπεία άλλου νοσοκομείου. Υστερα από τρεις μήνες η κατάστασή της εξακολουθούσε να είναι πολύ βαριά. Οι περισσότεροι νευροχειρουργοί θα υποστήριζαν ότι οι προοπτικές επανόδου ήταν μηδενικές.
Επειτα από πολύ προβληματισμό πρότεινα στους συγγενείς της τη χειρουργική αφαίρεση του όγκου, αν και οι πιθανότητες επιβίωσης και ανάνηψης από την επέμβαση ήταν πολύ λίγες. Πίστευα ότι άξιζε η προσπάθεια, δεδομένου ότι ήταν νέα, είχε παιδιά και ο όγκος ήταν καλοήθης. Κάθε άνθρωπος έχει στιγμές που τολμά το σχεδόν αδύνατο. Ετσι και εγώ θεώρησα ότι έπρεπε να ριψοκινδυνέψω. Δεν θα το επιχειρούσα φυσικά στην περίπτωση ενός ατόμου μεγαλύτερης ηλικίας. Ηταν μια εξαιρετικά δύσκολη νευροχειρουργική επέμβαση, κατά τη διάρκεια της οποίας ήμουν ψυχρά επικεντρωμένος στον «τεχνικό» στόχο μου. Διήρκεσε πέντε ώρες. Παρά το γεγονός ότι «δένεσαι» (ιδιαίτερα στην Ελλάδα) συναισθηματικά με τον/την ασθενή, εν τούτοις κατά τη διάρκεια του χειρουργείου πρέπει να είσαι ανεπηρέαστος και ήρεμος ώστε να αποδώσεις το μέγιστο. Ο όγκος αφαιρέθηκε με επιτυχία.
Μετά το χειρουργείο βρισκόμουν σε μια δίνη, κάτι μεταξύ υπερέντασης (από την έκκριση αδρεναλίνης) και έκστασης (από τη χαρά για την αίσια έκβαση). Δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Τις επόμενες μέρες είχα αγωνία για το αποτέλεσμα. Πολύ σύντομα η γυναίκα άρχισε να καταλαβαίνει, να μιλάει και να κινεί τα άκρα της. Για μένα το γεγονός ότι ένας άνθρωπος «ξύπνησε» από χρόνιο κώμα ήταν ένα ιατρικό θαύμα. Στη συνέχεια ακολούθησε πρόγραμμα αποκατάστασης. Την εξέτασα πρόσφατα και διαπίστωσα ότι έχει επανέλθει στη φυσιολογική κατάσταση και είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Ταξίδεψε χωρίς βοήθεια στη Μυτιλήνη. Το περιστατικό αυτό μού θυμίζει τα λόγια ενός μαθητή μου που διατύπωσε αυτό που είχα χρόνια μέσα στο μυαλό μου αλλά δυσκολευόμουν να παραδεχθώ: "Διάλεξα τη νευροχειρουργική γιατί ήθελα να κάνω κάτι ακραίο, μια ειδικότητα που δεν έχει σχέση με την καθημερινότητα".
