Η παράσταση τη σκηνοθεσία της οποίας έχει αναλάβει ο κ. Χριστόδουλος Χατζηιωάννου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι στην Καλλονή.
up date αλλαγή ημερομηνίας παραστασέων: Σάββατο και Κυριακή 29 και 30 Σεπτεμβρίου 2012 στις 21:00
«Ποια Ελένη;» Ρέππα – Παπαθανασίου
Η παρωδία ήδη από την Αρχαιότητα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο θέατρο και αναπτύσσεται με την κωμική μίμηση των θεματικών ενός αναγνωρίσιμου «προτύπου» (μυθικό σχήμα, ένας συγγραφέας, ένα έργο).
Το έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου παρωδεί το μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Πάρης γοήτευσε και έκλεψε την ωραία Ελένη, προκαλώντας τον Τρωικό Πόλεμο. Αναπλάθοντας τα μυθολογικά στοιχεία με τα υλικά της κωμωδίας και της παρωδίας, οι συγγραφείς συνέθεσαν ένα παιχνίδι για τη σχετικότητα του ωραίου, που επιδρά στην ιστορία τους και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές Ελλήνων και Τρώων. Στην ιστορία τους, μια άσχημη δασκάλα, μιλά στους μαθητές της για τον Τρωικό Πόλεμο και αμφισβητεί την ομορφιά της Ελένης του μύθου.
Θεωρεί την ομορφιά και την ασχήμια κατ’ εξοχήν υποκειμενική υπόθεση. Φαντάζεται ότι η Πευκίδα, ξαδέρφη της Ελένης, η οποία, παρότι άσχημη και γεροντοκόρη, στέλνεται στην Τροία στη θέση της Ελένης, με τη μεσολάβηση της Ήρας και της Αθηνάς, αντίπαλες της Αφροδίτης στο διαγωνισμό ομορφιάς. Η Πευκίδα με το όνομα της Ελένης καταφέρνει να γοητεύσει όχι μόνο τον Πάρη, αλλά και όλους τους Τρώες, που παίρνουν την ασχήμια της για ομορφιά.
Στην ιστορία τους, μια άσχημη δασκάλα, μιλά στους μαθητές της για τον Τρωικό Πόλεμο και αμφισβητεί την ομορφιά της Ελένης του μύθου. Θεωρεί την ομορφιά και την ασχήμια κατ’ εξοχήν υποκειμενική υπόθεση. Φαντάζεται ότι η Πευκίδα, ξαδέρφη της Ελένης, η οποία, παρότι άσχημη και γεροντοκόρη, στέλνεται στην Τροία στη θέση της Ελένης, με τη μεσολάβηση της Ήρας και της Αθηνάς, αντίπαλες της Αφροδίτης στο διαγωνισμό ομορφιάς. Η Πευκίδα με το όνομα της Ελένης καταφέρνει να γοητεύσει όχι μόνο τον Πάρη, αλλά και όλους τους Τρώες, που παίρνουν την ασχήμια της για ομορφιά.
Στο έργο εναλλάσσονται μικρές σκηνές και αλλαγές συναισθήματος και εγχέονται και στιγμές «σοβαρές», όπως η σκηνή της Εκάβης, δηλώνοντας έμμεσα και τον φιλειρηνικό χαρακτήρα του.
