Γράφει ο Στράτος Γεωργούλας *
Γράφει ο ποιητής: εδώ κοιμάται η καταγωγή της αξιοπρέπειάς μας. Το αληθινό, το συγκεκριμένο, η λευτεριά, η δικαιοσύνη. Ακριβώς στην εποχή της πιο μεγάλης καταχνιάς, έχει αξία ο αγώνας για την υπεράσπιση αυτής της αξιοπρέπειας.
Σε όλους τους μαζικούς χώρους, στην εργασία, σε κάθε έκφανση της ζωής, έχουμε χρέος να αναδεικνύουμε το αληθινό, αποκαλύπτοντας τα ψέματα που μας κυβερνούν. Εχουμε χρέος να μιλάμε για το συγκεκριμένο και όχι να κρυβόμαστε πίσω από αόριστους μεσσιανισμούς.
Να παλεύουμε ενάντια σε ό,τι και όποιους μας απαγορεύουν την ελευθερία της σκέψης και μας καλούν για το «καλό μας» να σιωπήσουμε.
Στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου ρεαλισμού, μας έχουν αφαιρέσει τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο «αύριο», μας περιορίζουν στα πρότυπα που οι ίδιοι έχτισαν για να αναπαράγουν την εξουσία τους.
Και η δικαιοσύνη; Το να ξεχνάς τις αρχές σου, τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσες και κλήθηκες και εσύ όπως και τόσοι άλλοι -και με μεγαλύτερο κόστος- να υπερασπιστείτε, είναι και αυτό μέρος του συνολικού προβλήματος, η δική σου ευθύνη για τη σημερινή κατάντια.
Γιατί το να ξεχνάς δεν σε κάνει καλύτερο από τον εχθρό.
Μην ξεγελιέσαι από τις Σειρήνες, ο αγώνας είναι καθημερινός και συνεχής και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί με υποσχετικές.
Αγώνας και για την ανάδειξη και καταπολέμηση οποιασδήποτε συμπεριφοράς θέτει σε κίνδυνο αυτό που οι προηγούμενοι έχουν κερδίσει με το αίμα τους, αυτό που εσύ ονειρεύεσαι για μια κοινωνία που δεν θα διακρίνει την ανθρώπινη ύπαρξη σε κανονικούς και άλλους, δεν θα βάζει εμπόδια στη βάση διακρίσεων φύλου, τόπου όπου γεννήθηκες, αριστερής ιδεολογίας, θρησκευτικών πεποιθήσεων και ηλικίας.
Αγώνας ενάντια σε αυτούς που έχουν την ευθύνη των αδιαφανών και παράτυπων πρακτικών που συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός καθεστώτος διακρίσεων σε κάθε εργασιακό χώρο, στην εκπαίδευση, στην οικογένεια.
Και αυτοί που έχουν τέτοια ευθύνη, είναι αυτοί που λόγω της θέσης και της εξουσίας που κατέχουν, αναλώσιμοι υπαλληλίσκοι και οι ίδιοι -γνώση που δεν κατέχουν μέχρι να γίνει μιντιακό θέ(α)μα-, πράττουν αντίστοιχα για να γίνουν αρεστοί στους «απάνω».
Εμπρός, λοιπόν, στην αποκάλυψη και όχι στην υπεράσπιση του κρυφού. Μην αφήσουμε την επιβαλλόμενη αντίληψη του «φταίμε όλοι» να μας κάνει σιωπηλούς. Να υπερασπιζόμαστε ή να καταδικάζουμε την κάθε περίπτωση ως ξεχωριστή και ιδιαίτερη και όχι να κρυβόμαστε πίσω από γενικόλογες αερολογίες που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Να διακρίνουμε πάντα τη σύνδεση αυτών των πράξεων και συμπεριφορών με το ζήτημα της εξουσίας και της πρακτικής εφαρμογής πολιτικών ανελευθερίας που θέλουν να αφαιρέσουν την ανθρωπιά και να μας κάνουν διαχειριζόμενα εργαλεία. Και να αναδεικνύουμε αυτό που μας ξεχώριζε και μας ξεχωρίζει.
Τις αξίες της Αριστεράς, τις αξίες της ζωής μας, το ότι τολμάμε να ονειρευτούμε, να ζητάμε και να ετοιμάζουμε ένα καλύτερο «αύριο».
*καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, περιφερειακός σύμβουλος Β. Αιγαίου
αρχική δημοσίευση Εφημερίδα των Συντακτών
