Άι πνίξου

Η γλώσσα μας προκειμένου να αποδώσει το νόημα της φράσης αυτής χρησιμοποιεί κι άλλες παρόμοιες φράσεις, όπως άντε χάσου, δεν πας να πνιγείς, σπάσε, δίνε του, αμόλα, δεν μας παρατάς, άσε μας ήσυχους και άλλες. Με τη φράση αυτή θέλουμε να δείξουμε την αποστροφή, την αδιαφορία, την εγκατάλειψη σε κάποιον. Και μπορεί να ειπωθεί για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως, όταν κάποιος δεν παίρνει από συμβουλές, παραινέσεις, προτροπές και συνεχώς κάνει τα ίδια λάθη, στο τέλος βαριέσαι, απογοητεύεσαι και τον παρατάς. Θα λέγαμε πως πρόκειται για μία φράση διαπροσωπικών σχέσεων.

Το πράγμα αλλάζει όμως, όταν δεν σε απογοητεύει ο φίλος, ο σύντροφος ακόμα και ο αδερφός αλλά αυτός που έχει την ευθύνη της προστασίας και της ασφάλειάς σου. Όταν οι πολιτικές εξουσίες και η Διοίκηση όλων των βαθμίδων που σε περιβάλλουν, και δεν είναι και λίγες και είναι, υποτίθεται, καλά οργανωμένες και στελεχωμένες και έχουν και την ευθύνη του προγραμματισμού, με σκοπό να σου διασφαλίσουν έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής, όταν λοιπόν αυτές οι εξουσίες διαπιστώνουν πως εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια ανεξέλεγκτα φυσικά φαινόμενα μαίνονται γύρω μας και οι καταστροφές είναι ολοκληρωτικές με ό,τι σημαίνει αυτό για τον ντόπιο πληθυσμό την ντόπια οικονομία αλλά και την εθνική οικονομία, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ανεξάρτητα από ηλικία και βρίσκεται κυριολεκτικά στο δρόμο από τη μία στιγμή στην άλλη, δεν μπορεί καμία εξουσία να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Δεν επιτρέπεται ούτε πολιτικά ούτε ηθικά να καταστρέφεται και να ερημώνεται τεράστια δασική έκταση ανά την Ελλάδα κάθε χρόνο, να καταστρέφεται κυριολεκτικά ο θεσσαλικός κάμπος και οι εξουσίες απλά να παρατηρούν και εκ των υστέρων να παρεμβαίνουν, προσπαθώντας με ακατανόητες δικαιολογίες και προσχήματα να διασώσουν τις θέσεις τους και τα αξιώματα τους, γιατί έπραξαν το ελάχιστο από όσα μπορούσαν και ετεροχρονισμένα.

Ασφαλώς και η κλιματική κρίση έχει αλλάξει παγκοσμίως για τον γεωφυσικό και γεωπολιτικό χάρτη κυρίως του Βορείου ημισφαιρίου, αυτό που βασικά ευθύνεται και για την οποία κρίση περνά ο πλανήτης. Έχουμε τρελάνει τη φύση και τώρα έρχεται η σειρά της να  αποτρελάνει εμάς. Οι επιστήμονες εδώ και πολλές δεκαετίες φωνάζουν, γράφουν, προειδοποιούν αλλά δυστυχώς τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα ούτε αυτιά ούτε μάτια έχουν από ό,τι αποδεικνύεται.

Η φύση δεν γνωρίζει ούτε ξεχωρίζει κοινωνικές τάξεις, σύνορα, φυλές, φύλα και δυστυχώς, όταν αμύνεται, την πληρώνουν όλοι, και αυτοί που φταίνε και αυτοί που δεν φταίνε για την κατάντια στην οποία την οδηγήσανε. Και θα έρχεται ο κρατικός προϋπολογισμός να καταβάλει απίστευτα ποσά προκειμένου να επουλώνει επιφανειακά και συγκυριακά τις μεγάλες και βαθιές πληγές, που νομοτελειακά πια θα εμφανίζονται εντονότερες και συχνότερες. Και θα έρθει ο χρόνος που ο θύτης, ο άνθρωπος, θα εγκαταλειφθεί από το θύμα, τη φύση, που δικαιολογημένα θα του πει :"άι πνίξου" και τότε...

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, που είναι πια κοινό μυστικό δημιουργούνται άλλες ανάγκες και άλλες σχέσεις και άλλες λογικές. Επειδή μας φαίνεται εξωπραγματικό να δημιουργηθεί και να οργανωθεί ένας ΟΗΕ του περιβάλλοντος αλλά το ίδιο θα λέγαμε και για τους συνασπισμούς κρατών π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση, για αυτό ας κοιτάξουμε η δική μας η κοινότητα τι μπορεί και επιβάλλεται να κάνει. Οι εξουσίες στις οποίες αναφερθήκαμε επιβάλλεται να συμπορευτούν. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα η πολιτική αντιπαράθεση, όταν ξέρουμε ότι τα ίδια θα γίνουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα με τους ίδιους ή με τους επόμενους.

 Εκ των πραγμάτων πια επιβάλλεται η δημιουργία ενός πανεθνικού προγράμματος αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών με την ενεργή σύμπραξη όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων της κοινότητας. Πρόκειται για ένα άλλο είδος πολέμου όπου ο αντίπαλος, η φύση, είναι απείρως ισχυρότερη και το κυριότερο απρόβλεπτη, δεν ξέρεις πού, πότε και πώς θα χτυπήσει. Οι μέχρι τώρα πολιτικές στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών ήταν συγκυριακές, σπασμωδικές, απρογραμμάτιστες και αναποτελεσματικές. Ανοργανωσιά, προχειρότητα, μπαλώματα, ασυνεννοησία, σύγχυση αρμοδιοτήτων, Με λίγα λόγια Αποτυχία.

Εκατομμύρια στρέμματα καμένα, πλημμυρισμένα, χιλιάδες άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς υπάρχοντα, με δυσοίωνο μέλλον και κανείς δεν αναλαμβάνει απολύτως καμία ευθύνη, κανένας διαχρονικά να μην παραιτείται! Αν και κάτω από αυτές τις καταστάσεις δεν αντιδράσει συντονισμένα, πειστικά και υπεύθυνα το σύστημα όλων των εξουσιών, η κοινότητα πια οφείλει να τους πει: "άι πνιγείτε", με την προϋπόθεση ότι έχει κατανοήσει σε βάθος και πλάτος το πρόβλημα και δεν επαναπαύεται, επειδή αυτή τη φορά δεν τον άγγιξε το κακό.

 Καταλαβαίνουμε πως είναι ίσως ανέφικτο να αντιμετωπίσουμε τελείως τα φαινόμενα αυτά, μπορούμε όμως με αρωγό την επιστήμη  και την τεχνολογία να τα μειώσουμε αισθητά, οι επιπτώσεις να είναι διαχειρίσιμες. Αρκεί να υπάρχει κράτος, με θεσμούς και υπεύθυνους ανθρώπους. Μπορεί ένας μπασκετμπολίστας να έχει τέτοια ευθύνη;