Την ώρα που το δαχτυλάκι του Αγίου Βαλεντίνου θα λιτανεύεται κάνοντας την καθιερωμένη του τσάρκα στους δρόμους της πόλης μας συνοδιά του απαραίτητου θιάσου, οι ερωτευμένοι, ως είθισται, θα δείχνουν τα πλούτη τους στη φτωχολογιά των μη ερωτευμένων. Άνθρωποι ζευγαρωμένοι, φιλιά, σοκολατάκια, ρόζ φιόγκοι πάνω σε κέρατα, λουλούδια, καρδούλες...
Κι αυτή η επίδειξη πλούτου, εγωιστικά να αγνοεί εκείνους που ζουν μακριά από τον έρωτα, είτε από επιλογή, είτε γιατί “έτσι τα ‘φερε η ζωή”. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που, όταν βλέπουν στο δρόμο ζευγάρια να φιλιούνται, χαμηλώνουν τα μάτια, γιατί τους υπενθυμίζουν το πένθος τους, τη μοναξιά τους, το προδομένο τους κορμί.
Και γράφω με πολλή αγάπη και σεβασμό γι’αυτή τη φτωχολογιά των αισθήσεων που ο έρωτας τους γύρισε την πλάτη, αφήνοντάς τους προδομένους στο έλεος των συμβάσεων στην αγκαλιά μιάς ανθρωποφάγας “κωλοκοινωνίας”. Για ‘κείνα τα έρμαια, τα με πολλούς κόπους εκπαιδευμένα στην τέχνη της απονέκρωσης των αισθήσεων (ars moriendi), που αν και γνωρίζουν καλά πως ο έρωτας είναι ψωμί, είναι νερό, στέκουν ακίνητοι στη μέση της ερήμου κάνοντας τάχα τους ζωντανούς. Περιμένοντας ‘κείνα που δεν θα ‘ρθουν. Ελπίζοντας τ’ανέλπιστα. Γι’αυτούς που συναντούν τον έρωτα μονάχα κλείνοντας τα μάτια.
Με κατάνυξη. Για τους ανθρώπους της ερήμου που ξινίζουν τα μούτρα κι αποστρέφονται την επέτειο και το τσίρκο που στήνεται στην πόλη: «ενός λεπτού σιγή», όπως το παράπονο του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
